Η Ιωάννα Κλεφτόγιαννη γράφει κριτική για την παράσταση «Αίματα» του Ευθύμη Φιλίππου που ανεβαίνει έως τις 19 Οκτωβρίου στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών σε σκηνοθεσία Αργυρώς Χιώτη.

Θα μπορούσε να είναι μια θεατρική παράσταση του Γιώργου Λάνθιμου. Μια ταινία του διασκευασμένη για τη θεατρική σκηνή. Είναι τόσο μεγάλοι, τόσο ισχυροί οι σύνδεσμοι  στην αισθητική ,στην ελλειπτικότητα, στην ανθρωπογεωγραφία των ηρώων της παράστασης «Αίματα»  της Στέγης  Γραμμάτων και Τεχνών με τις ταινίες του βραβευμένου έλληνα κινηματογραφιστή, ώστε  παρακολουθώντας  την να αισθάνεσαι ότι ενώπιόν σου έχεις το σκηνοθέτη του «Κυνόδοντα».

Το «κλειδί» είναι ο σεναριογράφος  τού κινηματογραφιστή, ο οποίος στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι  ο δραματουργός.

Στο πρώτο του θεατρικό έργο ο Ευθύμης Φιλίππου επιβεβαιώνει τον ταλαντούχο εαυτό του. Τα «Αίματα»  δεν απομακρύνονται από την   πολύ ιδιοσυγκρασιακή, συνειρμική, ελλειπτική γραφή, με το εξαιρετικά  αναγνωρίσιμο στυλ, εστιάζοντας  στις μικρές, αλλόκοτες λεπτομέρειες του ανθρώπινου βίου, οι οποίες είναι τόσο ακραίες κι εξωφρενικές που φλερτάρουν με τον υπερρεαλισμό.

Δυο φίλοι, ο Δημήτρης Καλαφάτης και ο Γιώργος Σιμόπουλος, αλληλογραφούν  για περίπου 4 χρόνια. Ο πρώτος  αυτοτραυματίζεται τυχαία στο λαιμό και η πληγή αιμορραγεί  ασταμάτητα, χωρίς να τον εκπλήσσει είτε τον ίδιο είτε το περιβάλλον του. Μια καφκική  πτυχή, γύρω από την οποία (και τα αίματά της) περιστρέφονται τα πάντα: οι μικρές  παράδοξες  ανθρώπινες ιστορίες  που διασταυρώνονται και διακτινίζονται μέσω των ανθρώπων- δορυφόρων (συζύγων και ερωμένων των δύο κεντρικών χαρακτήρων).

Αναρωτιέται ο θεατής αν οι στιγμές  απρόσμενης βίας, η οποία επίσης αντιμετωπίζεται σαν κάτι απολύτως φυσιολογικό, ανήκουν  στην παρτιτούρα ή στην σκηνοθεσία της Αργυρώς Χιώτη που πραγματικά ανέδειξε το εντελώς θεατρικό μολονότι με  κατεξοχήν αντιθεατρικές ποιότητες suis generis κείμενο. Tην ίδια απορία  έχουμε για τις εξαίρετες, σουρεαλιστικές, άκρως απολαυστικές   διφωνίες ή  τριφωνίες, τα χορωδιακά υστερικά πλαισιώματα της αλληλογραφίας (κάθε ήρωας ερμηνεύει το γράμμα του). Ανήκουν στο κείμενο ή στη σκηνοθετική ανάγνωσή του; Εξαιρετικές λύσεις-ενέσεις ούτως ή άλλως σε ένα μικτό θεατρικό-αναλόγιο, που αποδίδει στο ακέραιο το ανθρώπινο παράλογο, την τυχαιότητα  και την ανθρώπινη  αντιφατικότητα. Η παράσταση συχνά μετατρέπεται σε  γεμάτη εκρηκτική ενέργεια συναυλία, με τη γνώριμη πια και στις ελληνικές παραστάσεις χρήση των μικροφώνων. Οι ηθοποιοί (Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Αντώνης Αντωνόπουλος, Ελένη Βεργέτη, Γιώργος Γάλλος, Εύη Σαουλίδου, Τζωρτζινα Χρυσκιώτη) και ερμηνευτικά αλλά και εμφανισιακά αποδεικνύονται καλές επιλογές. Ωστόσο, ο Ευθύμης Θέου σε πείθει ότι είναι  ο  αληθινός ήρωας  που ενέπνευσε τον συγγραφέα για τον ρόλο.

Τα «Αίματα» του Ευθύμη Φιλίππου, με όλες τις αδυναμίες που αναδύονται  πάνω στη σκηνή, οι οποίες φαντάζομαι σε μια ανάγνωση δεν θα υφίστανται (χάσματα, αργόσυρτες ατέλειωτες  αφηγήσεις-μονόλογοι) είναι  μια νέα, σοβαρή, εμπνευσμένη στυλιστικά άρτια πρόταση και  μια πολύ ενδιαφέρουσα  στιγμή για τα θέατρό μας.

Ιωάννα Κλεφτόγιαννη