Η Ελένη Πετάση γράφει κριτική για την παράσταση «Κρίμα που είναι πόρνη» που ανεβαίνει από το Εθνικό στο Θέατρο Χώρα σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη.

Αν κάτι χαρακτηρίζει το σκοτεινό δράμα του Τζον Φορντ «Κρίμα που είναι πόρνη» είναι η στάση που κρατάει απέναντι στην αιμομικτική σχέση δύο αδελφών, καθώς ούτε τους αθωώνει αλλά ούτε τους καταδικάζει - απλώς παρουσιάζει το γνήσιο πάθος τους σαν κάτι αναπόφευκτα μη αποδεκτό από την υποκριτική εκκλησία και τη σαθρή κοινωνία της εποχής του, η οποία τους εξοστρακίζει.

Στόχος του, δηλαδή, είναι -με πρόσχημα τον συγκεκριμένο μύθο- να ασκήσει κριτική στον διεφθαρμένο αναγεννησιακό κόσμο που επιδίδεται σε μύριες όσες εκτροπές, έτσι ώστε ο ανήθικος έρωτας των δύο νέων να φαντάζει σαν ένα μικρό παράπτωμα σε σύγκριση με τις εγκληματικές ενέργειες όλων των άλλων.

Ο Δημήτρης Λιγνάδης, παραδίδοντας μια καθαρή, μεστή μετάφραση με εμβόλιμα αποσπάσματα από τον «μεγάλο Ανατολικό» του Εμπειρίκου (;), από το βιβλίο της Γένεσης και από βιβλικούς ψαλμούς, προτείνει στην ουσία μια διασκευή του έργου. Παρ’ όλες τις αντιρρήσεις που εγείρονται για τις επιλογές του, η παράσταση είναι ενδιαφέρουσα, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα μυσταγωγική που επενδύεται με την εξαιρετική μουσική του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου.

Χωρίς να παίρνει θέση, ακολουθώντας την αμφισημία του κειμένου, αφήνει τον θεατή να αποφασίσει ανάμεσα στα τρυφερά συναισθήματα που του προκαλούν οι ήρωες και στη λογική που απορρίπτει τη μιαρή πράξη τους. Μόνο στο τέλος, παρουσιάζοντας την Αναμπέλλα στον σταυρό του μαρτυρίου ουσιαστικά την εξιδανικεύει, υποδεικνύοντας ίσως ότι με τη θυσία της υπογραμμίζει το άρρωστο κοινωνικό πλαίσιο που την έχει στοχοποιήσει. Δεν έλειψαν, ωστόσο, κάποιες αστοχίες: λειτουργικό αλλά βαρύγδουπο το σκηνικό της Εύας Νάθενα, άκομψη η σκηνή της σταύρωσης, περιττό το μικρόφωνο.

Ο θίασος, σε γενικές γραμμές, αφουγκράζεται το πνεύμα της σκηνοθεσίας. Η Μαρία Κίτσου (Αναμπέλλα) ξεχειλίζει από αθωότητα και πάθος, ο Δημήτρης Πασσάς (Τζιοβάνι) ανταποκρίνεται με επάρκεια στο ρόλο του, ο Ιερώνυμος Καλετσάνος (Σοράντσο) σκιαγραφεί με ακρίβεια ένα άτομο ποτισμένο στη διαφθορά, ο Θέμης Πάνου (Ρικαρντέτο) έχει αναπτυγμένη την αίσθηση του μέτρου και ο Μηνάς Χατζησάββας (Γέροντας) πάντοτε μια σταθερή αξία. Αντίθετα η Εβίτα Ζημάλη (Ιππολύτη) και η Σοφία Μυρμηγκίδου (Πουτάνα) γλιστρούν σε υπερβολές. Οι υπόλοιποι ερμηνευτές (Γιώργος Τσουρής, Γρηγόρης Γαλάτης, Μιχάλης Κίμωνας, Χρήστος Νίνης, Θύμιος Κούκιος, Ελεάννα Στραβοδήμου) αποτελούν ένα γενικά πολύ δεμένο σύνολο.

Ελένη Πετάση - [email protected]