Μη αναμενόμενη έκπληξη ήταν η ανακοίνωση του προγράμματος του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Και μπορεί το Ηρώδειο να απογοητεύει θυμίζοντας περασμένες δεκαετίες, αλλά στην Πειραιώς 260 οργανώθηκαν, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, μια σειρά από ενδιαφέ-ρουσες ελληνικές και ξένες δημιουργίες.

Μετά τη βίαιη αποπομπή του Γιώργου Λούκου και την άσχημη κατάληξη του Γιαν Φαμπρ, ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος επέλεξε άξιους συνεργάτες για να υλοποιήσει τα σχέδιά του, κρατώντας, όπως χαρακτηριστικά επισήμανε, τη γραμμή πλεύσης που χάραξε ο προκάτοχός του. Σχέδια που θα κριθούν, φυσικά, από το αποτέλεσμά τους και που κυμαίνονται, μεταξύ άλλων, από την ιδιαίτερη φύση ενός φεστιβαλικού ρεπερτορίου, τη διοργάνωσή του με ποικίλες παράλληλες δράσεις, μέχρι τη μελλοντική πραγματοποίηση ενός νέου εκπαιδευτικού θεσμού, του Διεθνούς Θερινού Σχολείου Αρχαίου Δράματος (Λύκειον Επιδαύρου).

Tο έργο εξελίσσεται μέσα σε ένα αξιοπρόσεκτο σκηνικό περιβάλλον.

Το πολιτικό και σε μεγάλο βαθμό εναλλακτικό στίγμα του φεστιβάλ έδωσε στην Πειραιώς 260 η εναρκτήρια περφόρμανς της Έλλης Παπακωνσταντίνου. Το «Revolt-Athens» (Εξεγέρσου Αθήνα), που έχει ήδη περιοδεύσει στο εξωτερικό απευθυνόμενο ειδικά σε αλλοδαπούς, ξεκινά με την προτροπή τoυ ΟDC Ensemble (η ομάδα έγραψε το κείμενο σε συνεργασία με τον Τσιμάρα Τζανάτο) να θεωρήσουμε ότι είμαστε και εμείς ξένοι που ενημερωνόμαστε για την καθημερινότητα στην Αθήνα της κρίσης.

Αυτή η διευκρίνιση ίσως δικαιολογεί το αβαθές κείμενο και την ενίοτε φλύαρη περιγραφικότητα που επιχειρεί να θίξει με τον πιο κατανοητό -ειδησεογραφικό θα έλεγα- τρόπο κοινωνικοπολιτικά ζητήματα τα οποία πυρπολούν τη ζωή μας. Και κυρίως να αφυπνίσει μέχρι και να ενοχοποιήσει (συνέβη ακόμα και να εξαγριώσει) το δυτικοευρωπαϊκό κοινό. Σμίγοντας στατιστικές, άρθρα και ετερόκλητες αφηγήσεις -από τα τουριστικά σουβλάκια μέχρι τους μετανάστες και τα πτώματα, από την ανεργία μέχρι την απελπισία που οδηγεί στην αυτοκτονία και από αυτούς που θέλουν να πουλήσουν τις βραχονησίδες μέχρι εκείνους που μάχονται ενάντια στην καταπάτηση των δημοκρατικών διαδικασιών και δικαιωμάτων- το έργο εξελίσσεται μέσα σε ένα αξιοπρόσεκτο σκηνικό περιβάλλον (Τέλης Καρανάνος, Αλεξάνδρα Σιάφκου).

H εναρκτήρια περφόρμανς της Έλλης Παπακωνσταντίνου έχει ήδη περιοδεύσει στο εξωτερικό.

Στο κέντρο δεσπόζει μια αυτοσχέδια -υπό κατασκευή- μακέτα της πρωτεύουσας και στο βάθος το αντισυμβατικό, αιχμηρό βίντεο του Παντελή Μάκκα, που μαζί με τους φωτισμούς της Ολυμπίας Μυτιληναίου πλουτίζουν την παράσταση. Η σκηνοθέτιδα καθοδηγεί με σύστημα και φαντασία τα τεκταινόμενα υποστηριζόμενη ουσιαστικά από τους ερμηνευτές της. Αφενός την εξαιρετική περφόρμερ με την εξίσου εξαιρετική φωνή Ρόζα Προδρόμου, η οποία με την αφηγηματική της δύναμη τραυματίζει το θυμικό μας. Αφετέρου τον Τηλέμαχο Μούσα που παίζει ζωντανά συγκλονιστικές μουσικές δημιουργώντας τη δική του παρεμβατική δραματουργία.

ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑΣΗ / [email protected]