Η πρόσκληση ήταν για τη Δευτέρα το βράδυ. Επίδειξη μόδας στην πλατεία Ομονοίας. Ξενοδοχείο Μπάγκειον. Ο Στέλιος Κουδουνάρης, για την Resort συλλογή του, για το 2017, μας παρότρυνε να σταματήσουμε τον χρόνο, να μην κοιτάμε καν τα ρολόγια μας και να παρακολουθήσουμε μια παράσταση μόδας σε ασπρόμαυρο ρυθμό με ασημένιες αντανακλάσεις. Της Σάντυς Τσαντάκη.

Χωρίς αναπνοή
Ξενοδοχείο Μπάγκειον. Ξεφλουδισμένοι τοίχοι, ζωγραφισμένα ταβάνια, η ιστορία αποτυπωμένη σε κάθε πόρτα που ανοίγει και κλείνει. «Αν και η αναπνοή μου σταματάει, ο χρόνος και η παλίρροια συνεχίζουν…» Ποίηση και μόδα. Έχω αρκετό χρόνο για να διαβάσω ξανά και ξανά το εισαγωγικό σημείωμα πριν ξεκινήσει η επίδειξη μόδας. Αναμονή πάνω από μία ώρα. Δηλώσεις στην κάμερα. Με μίνι, τατουάζ, 12ποντα. 

Η παράσταση αρχίζει
Resort 2017; Δηλαδή; Ούτε χειμώνας, ούτε και καλοκαίρι του 2017. Κάτι ενδιάμεσο. Mεταλλικές αντανακλάσεις, άσπρο και μαύρο, φραμπαλάδες, μαύρο πουά, νεορομαντικό ύφος, διαφάνειες, ασυμμετρίες, χειροκρότημα. Φανταστικά σύμβολα και μνήμες, παγωμένες στον χρόνο προπολεμικές εικόνες από λαμπερά πάρτι. Οργανικά ζέρσεϊ, ρίγες, φορέματα για πάρτι, μπλε, αστικά ταγέρ, αθλητικές στολές για έξω. Παρελθόν, παρόν και μέλλον. Και όλα αυτά, συνδιασμένα με αθλητικά. Φλατ. Προσγειωμένα. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.

Η πρώτη μου φορά
Ένας σχεδιαστής από την Κύπρο, λάνσαρε την προσωπική του επωνυμία το 2008, έχει παρουσιάσει μέχρι σήμερα 18 γυναικείες συλλογές και 11 ανδρικές. Για μένα ήταν η πρώτη. Ο ίδιος μιλάει για «αισθητικές εμμονές» και αναγνωρίσιμα σχέδια. Και κουτύρ τεχνικές που ακροβατούν με το πρετ-α-πορτέ. Διαβάζω στο βιογραφικό του ότι συμμετέχει στις διεθνείς εκθέσεις, στην Tranoi στο Παρίσι και το White, στο Μιλάνο, έχει 70 σημεία πώλησης, εκτός από την Ελλάδα και την Κύπρο, ρούχα και τσάντες του Στέλιου Κουδουνάρη πωλούνται στην Αυστραλία, την Αμερική, τη Δανία, την Αίγυπτο, το Λίβανο, τη Σαουδική Αραβία, τη Ζυρίχη, την Τουρκία… 

Μακαρόν ή λουκούμι; 
Ας είναι καλά ο χορηγός. Το μπλε φως. Η λακ. Τα «συλλεκτικά» μακαρόν στις θέσεις μας. Το κάπνισμα έξω. Όταν ζήτησα στο μπαρ κάτι χωρίς αλκοόλ, η απάντηση ήταν κάθετη. «Δεν γίνεται». Έστω λίγο χυμό από τα κοκτέιλ; «Όχι». Νερό έστω; «Νερό δεν έχουμε». Και μετά κατάλαβα. Ήταν κι αυτό σκηνοθετικό εύρημα. Στο Μπάγκειον ήμουνα. Δεκαετία '20. Πρώην καφενείο-λουκουματζίδικο. Δεν ζητούσα καλύτερα ένα λουκούμι;