Το έχουμε δει το έργο. Ξανά και ξανά. Σε επανάληψη. Και σε αργό ρυθμό. Με βροχή και λιακάδα. Μίνι μπλε φούστες, παπούτσια πλατφόρμες που δυσκολεύουν το περπάτημα, καλσόν που γυαλίζουν, σκισμένα τζιν για τα αγόρια. Άραγε υπάρχει ενδυματολογικός κώδικας στις παρελάσεις; της Σάντυς Τσαντάκη

Κάθε χρόνο και μεγαλύτερη παραφωνία. Μαθητές και μαθήτριες, όλων των ηλικιών, από μικρά μέχρι τη στιγμή της αποφοίτησης, συνωστίζονται, κάνουν τη μικρή τους επανάσταση, ονειρεύονται να γίνουν σημαιοφόροι, αποδομούν το λευκό και το μπλε. Αυθαίρετα. Με τον δικό τους τρόπο.

Κι αν τελικά αυτό δεν είναι αποδεκτό; Οι καθηγητές-δάσκαλοι-συνοδοί κάνουν τα στραβά μάτια, μοιάζουν να αδιαφορούν, να μην επιβάλουν κανόνες, να σηκώνουν τα χέρια ψηλά. 

Και τι να κάνουν; Να κατεβάσουν την φούστα; Να πουν ή να γράψουν στον πίνακα πως οι φούστες των κοριτσιών πρέπει να είναι αυστηρά μπλε σκούρες και μέχρι το γόνατο; Oύτε πιο μακριές, ούτε πιο κοντές, και σίγουρα όχι φούστα-μπλούζα, σαν ζώνες; 

Πως τα πουκάμισα ή οι μπλούζες πρέπει να είναι λευκές, χωρίς στάμπες, σιδερωμένες, καθαρές; Δηλαδή το αυτονόητο; Πως τα παπούτσια των κοριτσιών πρέπει να είναι μπαλαρίνες ή μοκασίνια χωρίς τακούνι; Και το καλσόν λευκό επίσης ή στο χρώμα του δέρματος, ματ; Ή ακόμη καλύτερα, σε απόλυτη αρμονία, με γυμνά πόδια, για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου,

Και κάτι για τα αγόρια. Παντελόνια μπλε, όχι βερμούδες, ούτε τζιν. Μαλλιά χωρίς ζελέ, και τα σκουλαρίκια και τα τατουάζ καλύτερα να καλύπτονται. Ειδικά για την ημέρα. Συντηρητισμός; Kαθωσπρεπισμός; Παράδοση; Yπερβολή; Όχι. Απλά σεβασμός. 

Σάντυ Τσαντάκη

www.sandytsantaki.com

www.thesandytimes.gr

www.sandytimes.gr