Ευαίσθητα ζητήματα, όπως της πατρότητας, του δωρητή σπέρματος, της ανωνυμίας του και της τεχνητής γονιμοποίησης, θίγονται μέσα στη δραματική κομεντί Starbuck του καναδού Κεν Σκοτ, κάτω από το πέπλο γλυκερών αστειοτήτων και ανάλαφρου χιούμορ.

«Starbuck»( Daddy Cool)

Κεν Σκοτ: «Η πατρότητα είναι από μόνη της δραματική κωμωδία»

«Starbuck» είναι το αληθινό όνομα ενός τράγου από τον Καναδά ο οποίος είχε χρησιμοποιηθεί στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 για την τεχνητή γονιμοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων αγελάδων. Αυτό το όνομα δανείζεται ο σκηνοθέτης Κεν Σκοτ και με γκροτέσκο τρόπο το χαρίζει, ως παρατσούκλι, στο κεντρικό πρόσωπο της δραματικής του κωμωδίας «Starbuck».

Πρόκειται για την ιστορία ενός «αιώνια εφήβου» σαραντάρη που, στο παρελθόν, προμήθευε αβέρτα την τράπεζα σπέρματος της γειτονιάς του προκειμένου να βγάλει εύκολα και γρήγορα χρήματα. Έτσι, ξαφνικά στα σαράντα δύο του, βρίσκεται με καμιά πεντακοσαριά παιδιά που αναζητούν επιπλέον την ταυτότητά του, κινώντας νόμιμες διαδικασίες. Από περιέργεια, θα προσπαθήσει να εισχωρήσει στη ζωή μερικών από αυτά, αναζητώντας με ζήλο τις διάφορες όψεις που μπορεί να εξέλαβαν τα γονίδιά του. Στο μεταξύ, η σύντροφός του περιμένει παιδί…

Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Κεν Σκοτ φαίνεται να ακολουθεί, με αυτήν την ταινία, τη γραμμή που χάραξαν προηγούμενες παραγωγές του Κεμπέκ. Μια προτίμηση σε θέματα οικογενειακού περιεχομένου παρατηρείται τα τελευταία χρόνια: σχέσεις ζευγαριών, γονέων και παιδιών, χάσμα γενεών εκτίθενται στην οθόνη μέσα από διάφορες ιστορίες, δίνοντας έμφαση στις ψυχολογικές και κοινωνικές προεκτάσεις που έχει πάρει ο μετασχηματισμός του θεσμού της οικογένειας. Μια ματιά στο «C.R.A.Z.Y.» του Jean-Marc Vallée (2005), στο «Σκότωσα τη μητέρα μου» του Xavier Dollan (2009) και στο «Μέσα από τις φλόγες» του Denis Villeneuve (2010) μπορούν να μας πείσουν για αυτήν την τάση.

Στο «Starbuck», όπως και στο C.R.A.Z.Y., η πατρότητα είναι το κύριο ζητούμενο. Με έξυπνους διαλόγους χιουμοριστικών αποχρώσεων που «δένουν» καλά με την εικόνα, ο σκηνοθέτης προσπαθεί να εξερευνήσει το φαινόμενο της πατρότητας. Αν και συνήθως επισκιασμένη από την υπερδύναμη της μητρότητας, αυτή τη φορά έρχεται στο προσκήνιο μέσα από την πρωτότυπη ζωή του ανέμελου Νταβίντ Βοσνιάκ ή κοινώς «Starbuck».

Συγκεκριμένα, λέει ο Κεν Σκοτ: « […] κυρίως έχουμε την αίσθηση ότι η πατρότητα έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια. Οι μπαμπάδες παίρνουν άδειες πατρότητας για να είναι πιο κοντά στα παιδιά τους. Υπάρχει μια αλλαγή που πραγματοποιείται στην κοινωνία και είναι ένα αντικείμενο συζητήσεων που θα θέλαμε να το προσεγγίσουμε με παιγνιώδη και ειλικρινή τρόπο. [..] (Η ταινία) είναι κωμωδία γιατί η πατρότητα είναι από μόνη της μια δραματική κωμωδία, φτιαγμένη από στιγμές συγκίνησης, αστείες στιγμές και λιγότερο ένδοξες…».

Η γλώσσα που χρησιμοποιείται είναι η απλή, καθομιλουμένη (άλλο ένα χαρακτηριστικό του καναδικού σινεμά) κάνοντας την ιστορία πιο αληθοφανή, αγγίζοντας πιο εύκολα το σύγχρονο κοινό του γαλλόφωνου Καναδά.

Ο Πατρίκ Ιουάρ ενσαρκώνει με λεπτότητα και προσοχή τον αδέξιο αλλά βαθιά συναισθηματικό Νταβίντ, αποδίδοντας με φυσικότητα όλες τις ευαίσθητες χορδές του χαρακτήρα του. Ο θεατής γρήγορα ταυτίζεται μαζί του και τον ακολουθεί στο γαϊτανάκι των περιπτύξεών του μεταξύ της μη νορμάλ –κατά τη γνώμη της συντρόφου του- τεράστιας οικογένειάς που έφτιαξε «κατά τύχη» και της οικογένειας που προσπαθεί να φτιάξει μαζί της.

Χαρακτηριστικό είναι το πλάνο plongé, που δείχνει από ψηλά καμιά τριανταριά από τα παιδιά να έχουν περικυκλώσει τον πατέρα «Starbuck» για να τον αγκαλιάσουν… με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια πελώρια αγκαλιά.

Η έννοια της αδελφοσύνης έρχεται στο μυαλό αμέσως ταυτόχρονα, όμως, και κάποιες ανησυχίες για την παρεμβολή της επιστήμης στη φυσιολογική διαδικασία της αναπαραγωγής και τους κινδύνους (όπως της αιμομιξίας) που εγκυμονεί.

Μήπως εδώ να διαβλέψουμε μια έμμεσα ειρωνική ματιά του σκηνοθέτη πάνω στο φαινόμενο της τεχνητής γονιμοποίησης και του ανώνυμου δωρητή σπέρματος;

Ή, αντίθετα, την υλοποίηση της ιδέας ότι πρέπει να τεκνοποιούμε με οποιονδήποτε τρόπο, ή, επίσης, ότι στην κοινωνία είμαστε όλοι αδέρφια; Μια (ηθελημένη;) αμφισημία είναι ορατή και εναπόκειται στον κάθε θεατή να δώσει την απάντηση.

Το «Starbuck» διακρίθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Χιουμοριστικών Ταινιών de l’Alpe d’Huez ενώ ο Στίβεν Σπίλμπεργκ αγόρασε τα δικαιώματα της ταινίας με σκοπό να φτιάξει μελλοντικά ένα remake.

Σκηνοθεσία: Κεν Σκοτ, πρωταγωνιστούν: Πατρίκ Ιουάρ, Ζουλί ΛεΜπρετόν, Αντουάν Μπερτράντ, Ντομινίκ Φιλί. Η ταινία προβάλλεται από την Seven Films και Spentzos Film.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ