Η Charlotte Le Bon δεν είναι μια συνηθισμένη μοιραία γυναίκα

iris
ΤΕΤΑΡΤΗ, 02 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017

Η Γαλλίδα πρωταγωνίστρια μιλά για το ρόλο της στο «ΙΡΙΣ».

Αυτή την εβδομάδα κυκλοφορεί στις αίθουσες η «ΙΡΙΣ», ένα ατμοσφαιρικό ερωτικό νουάρ του Ζαλίλ Λεσπέρ, σκηνοθέτη του βραβευμένου «Yves Saint Laurent». Στην ταινία πρωταγωνιστούν ο Ρομαίν Ντουρί και η Σαρλότ Λε Μπον, η οποία συνεχίζει έτσι τη συνεργασία της με τον Λεσπέρ, αφού είχε την είχαμε δει και στο «Yves Saint Laurent».

Η 30χρονη Γαλλίδα ηθοποιός έχει περάσει πλέον τα σύνορα της χώρας της, αφού τη βλέπουμε και σε διεθνείς παραγωγές δίπλα σε μεγάλους πρωταγωνιστές του Χόλιγουντ όπως ο Christian Bale, ο Idris Elba και ο Cillian Murphy. Είναι ένα από τα πρόσωπα που θα δούμε σίγουρα περισσότερο στο μέλλον και είναι και πολύ καλή στο «ΙΡΙΣ», καθώς φαίνεται να νιώθει πολύ άνετα στις ταινίες του Λεσπέρ.

Η «ΙΡΙΣ» κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Weird Wave, η οποία μας εξασφάλισε μια αποκλειστική όσο και αποκαλυπτική συνέντευξη με την Λε Μπον  που μπορείτε να την διαβάσετε παρακάτω και που θα σας πείσει να παρακολουθήσετε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες της εβδομάδας.

Για το πώς την έπεισε ο Ζαλίλ Λεσπέρ να παίξει στις δύο ταινίες του, στο «Yves Saint Laurent» και, τώρα, στο «ΙΡΙΣ»:

Είμαι πολύ συνεσταλμένη και το να δείξω τη θηλυκότητά μου πάντα με φόβιζε. Η Βικτουάρ στο YSL, ήταν ήδη εκθαμβωτική και ελκυστική αλλά σε καμία περίπτωση σαν την Ίρις! Είχα μόλις τελειώσει κάποιες ταινίες, ήμουν εξαντλημένη και ονειρευόμουν μία ήρεμη χρονιά. Όταν δουλεύω με τον Ζαλίλ, ξέρω πως πρέπει να είμαι αφοσιωμένη 200%, αλλιώς «πέφτει ξύλο» (γέλια). Στην αρχή, αρνήθηκα τον ρόλο, όμως μετά αποφάσισα να τον εμπιστευτώ όπως στο YSL. Κανένας άλλος σκηνοθέτης δε μου μιλά με αυτόν τον τρόπο για τη θηλυκότητά μου. Συχνά, με προσεγγίζουν για να παίξω πιο ανάλαφρα και γλυκά κορίτσια. Είναι κολακευτικό αλλά δεν είναι τόσο συναρπαστικό. Ο Ζαλίλ με έπεισε να ξεπεράσω τα όρια μου, βγάζοντας στην κάμερα τα στοιχεία αυτά που βλέπει σε εμένα.

Για το πώς προετοιμάζεται για έναν ρόλο:

Για έναν μήνα, συνάντησα πολλές φορές την Betony Vernon, μία ειδικός σε θέματα σεξουαλικότητας που συνεργάζεται με ψυχολόγους και στα κύρια ενδιαφέροντά της είναι τα σεξουαλικά προβλήματα ενός ζευγαριού. Η μετάβαση από την προηγούμενη ταινία που γύριζα όπου έσωζα παιδιά κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας των Αρμενίων ήταν μοναδική!

Ήταν πάρα πολύ σημαντικό να συνομιλήσω με την Betony, γιατί υπάρχουν ακόμα πολλές προκαταλήψεις – όπως η χυδαιότητα – πάνω στον Σαδομαζοχισμό. Ήθελα να καταλάβω την ανάγκη αυτών των ατόμων που εφαρμόζουν αυτές τις πρακτικές. Παρακολούθησα μία πραγματική συνεδρία: παρατήρησα και είδα την ομορφιά αυτών των σχέσεων όπου η σιωπή της υποταγής είναι επιβλητική.

Η Betony έχει όλα τα στοιχεία ενός πολεμιστή αλλά στην καθημερινότητά της είναι πολύ γλυκιά. Ξεφεύγει από οποιαδήποτε μορφή καρικατούρας. Μου εξήγησε επίσης ότι η γυναίκα δεν προσφέρεται ποτέ. Γίνεται σεβαστή ως μία εικόνα. Από την άλλη, συμμετέχει πολύ με το σώμα της. Όταν φαίνομαι σε κάποιες σκηνές ιδρωμένη, ήταν πραγματικός ιδρώτας. Μετά από πολλές σκηνές, πονούσαν πολύ τα χέρια μου!

Ανατρέχοντας στα βιβλία της Catherine Robbe-Grillet, που έγραφε με το ψευδώνυμο Jean de Berg, κατάλαβα την αυστηρή αισθητική που συνδέεται με τον φετιχισμό και που μοιάζει με μία θεατρική ιεροτελεστία.

Πραγματοποιώντας τις φαντασιώσεις της, όπως τις περιέγραφε, ήταν από μία άποψη φοβερά απελευθερωτικό. Όλες μου οι προκαταλήψεις πάνω στο θέμα εξαφανίστηκαν.

Για το πώς είναι να ενσαρκώνει μία μοιραία γυναίκα:

Επαναπαύτηκα στην οπτική του Ζαλίλ. Είναι αυτός που με είδε ως μία μοιραία γυναίκα, δυνατή και σεξουαλική. Όταν μπαίνω σε αυτό το ρόλο, δεν πρέπει να υπολογίζω τις προεκτάσεις του γιατί διαφορετικά θα ήταν μία γελοιοποίηση. Αλλά δεν ήταν μία παιχνιδιάρικη διαδικασία. Ο Ζαλίλ έπρεπε να παλέψει πολύ για να βάλω τακούνια! Είναι ακόμα ένα αγοροκόριτσο…

Η ΙΡΙΣ απέχει πάρα πολύ από αυτό που είμαι, γεγονός που με δυσκόλεψε πάρα πολύ πολλές φορές. Τα γυρίσματα με τον Ζαλίλ, είναι κάθε φορά μία αυστηρή διαδικασία. Ήμασταν χαρούμενοι αλλά σε καμίαα περίπτωση δεν αστειευόμασταν. Κάθε φορά που χαλάρωνα ή αφαιρούμουν, μου την έλεγε! Αυτό με εξόργιζε και έβαζα όλες μου τις δυνάμεις για να του αποδείξω ότι έχει λάθος. Και έτσι κατάφερνε να πάρει αυτό που θέλει!

Για το αν είναι μία ηθοποιός που λειτουργεί με το ένστικτο:

Θα έλεγα πως 100% ναι! Με τον Ρομαίν έχουμε μία σκηνή μέσα σε ένα διαμέρισμα όπου με αρπάζει από τον λαιμό. Ο Ζαλίλ είδε αμέσως ότι ο Ρομαίν δίσταζε να μου κάνει κακό. Και επέμενε μαζί του μέχρι να τον καταφέρει να με αρπάξει κανονικά. Και είχε δίκιο! Είμαι πολύ περήφανη για την έντονη συναισθηματική φόρτιση που βγαίνει σε αυτή τη σκηνή και παραμένω ακόμα ζωντανή! (γέλια)

Ο Ρομαίν και εγώ, λειτουργούμε στη στιγμή, αυθόρμητα. Συμφωνήσαμε να ακολουθήσουμε τον Ζαλίλ στις πρόβες, αλλά περιμέναμε τα γυρίσματα με ανυπομονησία. Το να λειτουργείς με το ένστικτο δε σημαίνει πως ακούς μόνο τον εαυτό σου, αλλά ότι λαμβάνεις υπόψη σου και την πραγματικότητα ενός πλατό. Μία περιπέτεια όπως η ΙΡΙΣ όφειλε να είναι κομψή, δοσμένη προσεκτικά. Έπρεπε να προσαρμοστώ, να δεχτώ τη σημαντικότητα της αισθητικής. Όταν ο Ζαλίλ έκρινε ότι η στιγμή ήταν ιδανική, τότε μπορούσα να αφεθώ, χωρίς να με απασχολεί από πού πηγάζουν τα συναισθήματα.

Για τον συμπρωταγωνιστή της, Ρομαίν Ντουρί:

Πραγματικά είναι απίστευτος στον τρόπο που έβγαλε μία τόσο αρρενωπή εικόνα! Όταν τον σκέφτομαι, είναι η εικόνα του γόη που μου έρχεται πρώτη στο μυαλό. Το κορμί του είναι λεπτοκαμωμένο και το χαμόγελό του κατά βάση ντροπαλό. Στην αρχή, το μουστάκι του με αποσυντόνιζε! Από τη στιγμή που ο Ρομαίν έφτανε στο γύρισμα ήταν ήδη έτοιμος. Και πάντα παρόν και γενναιόδωρος με τους συνεργάτες του.  Περιμένει υπομονετικά τη σκηνή του με το τσάι του και μετά χοπ! Γυρνάει η κάμερα και μας αφήνει όλους άναυδους!

Για το αν της αρέσει να παρασύρεται από μια ταινία:

Το λατρεύω. Είναι η καρδιά της διασκέδασης. Η προβλεψιμότητα στον κινηματογράφο είναι βαρετή. Ένα πολύ καλό παράδειγμα είναι η ταινία «Έκτη αίσθηση»: οι χαρακτήρες έχουν ένα μυστήριο που έχει χτιστεί με ένα ιδιοφυές τρόπο. Με αγγίζουν και άλλες μορφές «χειραγώγησης» σε μία ταινία: στο «Melancholia» του Λαρς Βον Τρίερ, το τέλος είναι γνωστό από την αρχή. Είδα την ταινία σε ένα πολύ οικείο μέρος, στο πατρικό μου μαζί με την μητέρα μου παρέα στον καναπέ, και, παρόλα αυτά, κατέληξα σε μία κατάσταση πλήρης αγωνίας!

Για το ψυχρό Παρίσι όπως παρουσιάζεται στην ταινία:

Είναι πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις ένα «παραμορφωμένο» Παρίσι με αυτόν τον τρόπο. Στον κινηματογράφο, συνήθως το Παρίσι χρησιμοποιείται με πολλά κλισέ. Η αισθητική που επέλεξε ο Ζαλίλ ταιριάζει τέλεια με το ύφος της ταινίας: η πόλη είναι κρύα και σκοτεινή. Αυτή η μη ελκυστική πλευρά της πόλης συνδέεται άμεσα με την αντίθεση ανάμεσα σε έναν ελιτίστικο κόσμο και αυτόν του Μαξ που παλεύει να καθημερινά για να εξασφαλίσει την επιβίωση της οικογένειάς του. Ο Ζαλίλ δεν ήθελε να κάνει μία κοινωνική ταινία αλλά είναι αλήθεια ότι το παιχνίδι ξεδιπλώνεται αρχικά εις βάρος του πιο αδύναμου.

Οι πρώτες μου αναμνήσεις από το Παρίσι ήταν το ίδιο σκοτεινές όπως φαίνεται στο ΙΡΙΣ. Ήμουν 22 χρόνων, ήμουν μοντέλο και δεν ήξερα κανέναν. Τότε ένιωθα μόνη, θλιμμένη, μακριά από την οικογένειά μου, όπως ακριβώς είναι η ατμόσφαιρα της ταινίας.

Για το αν πιστεύει ότι οι σκηνοθέτες έχουν ξεκινήσει να καταλαβαίνουν αυτό που θέλει να είναι στη μεγάλη οθόνη:

Όχι ακόμα. Μόνο ο Ζαλίλ κατάλαβε αυτή τη θέλησή μου και με καθοδήγησε προς αυτή την κατεύθυνση. Είμαι για πολύ λίγες ταινίες μου ικανοποιημένη. Ίσως γιατί ακόμα πρέπει να αποδείξω πράγματα. Είμαι μόνο έξι χρόνια στο χώρο ως ηθοποιός, συνεχίζω την εκπαίδευσή μου και μαθαίνω να επιλέγω καλύτερα τους ρόλους που μου ταιριάζουν.

Στον κινηματογράφο, η απόδοση ενός ηθοποιού περνά από διάφορα φίλτρα: από τη μουσική επένδυση, την επιλογή των λήψεων, το μοντάζ… Αυτό που βγαίνει στο τέλος είναι ένα περίεργο αποτέλεσμα, αρκετά μακριά από αυτό που βλέπεις στα γυρίσματα. Αυτό είναι μέρος του επαγγέλματος του ηθοποιού, αλλά όπως αγαπώ τον έλεγχο – και σε αυτό μοιάζουμε με τον Ζαλίλ – έχω όρεξη να δημιουργήσω και εγώ.