Όπως το λέει και ο τίτλος, η ταινία μας ταξιδεύει στην Αβάνα όπου μένουμε επτά μέρες. Σε κάθε μέρα της εβδομάδας αντιστοιχεί και μια ιστορία ενός διαφορετικού σκηνοθέτη, μέσα από τα μάτια του οποίου ξεναγούμαστε στα διάφορα πρόσωπα αυτής της μυθικής πόλης. Ένα πορτρέτο της πρωτεύουσας της Κούβας μέσα από επτά ταινίες μικρού μήκους.

«Επτά ημέρες στην Αβάνα»

Επτά σκηνοθέτες από όλο τον κόσμο, διαφορετικού στυλ και τεχνοτροπίας, ενώνουν τις φωνές τους και καταθέτουν μια μαρτυρία για την πόλη της σύγχρονης Αβάνας. Η κάμερα περιδιαβαίνει στους δρόμους, στα μπαρ, στις ακτές, στα ξενοδοχεία, μπαίνει μέσα στα σπίτια των ντόπιων, φθάνει και μέχρι τον τόπο τέλεσης απόκρυφων μυστηρίων. Ο θεατής κατακλύζεται από εικόνες γεωμετρικής ποικιλίας και χρωματικών εναλλαγών που προσπαθούν να δώσουν μια «γεύση» από το άρωμα αυτής της πόλης, να κάνουν αισθητό το σφυγμό και την ενέργειά της. Φανερή είναι η αποφυγή οποιασδήποτε ωραιοποίησης. Η κουβανέζικη κουλτούρα γίνεται αισθητή από τις εμπειρίες μικρών και μεγάλων, ξένων, τουριστών και κουβανών, από τις φτωχογειτονιές και τα κοσμοπολίτικα σημεία.

Δεν μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι και οι επτά ταινίες μικρού μήκους είναι της ίδιας αισθητικής αξίας κινηματογραφικά. Κάτι που είναι σύνηθες με τις σπονδυλωτές ταινίες. Το εγχείρημα είναι εξ αρχής δύσκολο και δίνεται συχνά η εντύπωση έλλειψης συνοχής, συνάφειας και ακρίβειας. Στη συγκεκριμένη απόπειρα, η ταινία μικρού μήκους του Ελία Σουλεϊμάν ξεχωρίζει από όλες τις υπόλοιπες για τη φωτογραφία της, τα γεωμετρικά καθαρά κομμένα πλάνα που παραπέμπουν σε πίνακες ζωγραφικής, λιτά και πλούσια αισθητικά ταυτόχρονα. Μοναχικά πορτρέτα μπροστά στη θάλασσα διαδέχονται το ένα το άλλο, τα οποία ο Ελία Σουλεϊμάν παρατηρεί και στη συνέχεια, ο θεατής παρατηρεί τον Ελία Σουλεϊμάν που παρατηρεί. Μία από τις καλύτερες ασκήσεις ανάδειξης champ contre champ που θυμίζει, τη σκηνή με τον Κάρι Γκράν στην ταινία «Ο Χορός των Γιγάντων» του Χίτσκοκ όπου έχουμε αντίστοιχα μια εναλλαγή πλάνων τοπίου και ήρωα που κοιτάζει το τοπίο.

Τρεις ιστορίες (του Benicio del Toro, του Pablo Trapero και του Elia Suleiman) δίνουν μια όψη της πραγματικότητας της Αβάνας μέσα από το βλέμμα τριών ξένων, επισκεπτών της πόλης: ενός νέου αμερικανού τουρίστα που περιφέρεται μέσα στην πόλη δείχνοντας συνεπαρμένος από τη διαφορετικότητα της κουλτούρας, του διάσημου σκηνοθέτη Εμίρ Κουστουρίτσα και του Ελία Σουλεϊμάν που προαναφέρθηκε. Ο Julio Medem εμπλέκει και αυτός έναν ξένο στην αφήγηση αλλά το κύριο πρόσωπο είναι μια τραγουδίστρια από την Αβάνα που βρίσκεται μπροστά στο μεγάλο δίλημμα της φυγής.

Οι υπόλοιπες τρεις ταινίες μικρού μήκους επικεντρώνονται στη ζωή, καθημερινή και μη, των ντόπιων. Ο Gaspar Noé θίγει το ζήτημα-ταμπού για την Κούβα της ομοφυλοφιλίας μεταξύ των γυναικών και αδράττει την ευκαιρία να δώσει ένα πλάνο-σεκάνς όπου ξεδιπλώνεται με λεπτομέρειες όλο το τελετουργικό της μαύρης μαγείας. Ο Juan Carlos Tabio και ο Laurent Cantet, τέλος, εισχωρούν στα σπίτια των κουβανών κατοίκων και με ντοκιμενταρίστικο τρόπο κινηματογραφούν τη ζωή, τις πεποιθήσεις, την αλληλεγγύη και τη θρησκευτική ευλάβεια του κουβανέζικου λαού.

Αν και οι ιστορίες είναι ανεξάρτητες αφηγηματικά, ωστόσο, κάποια πρόσωπα μπαινοβγαίνουν σε ορισμένες από αυτές αλλάζοντας επικοινωνιακή περίσταση και, φυσικά, εμφάνιση. Μια διάθεση των σκηνοθετών διακρίνεται, σε αυτό το σημείο, να καταδείξουν ότι οι ζωές των ανθρώπων εισχωρούν η μία μέσα στην άλλη, διασταυρώνονται και αλληλομπλέκονται σε διαφορετικές στιγμές μέσα στην εβδομάδα.

Η Αβάνα και η Κούβα είναι μέρη που κινούν την περιέργεια πολλών ανθρώπων ανά τον κόσμο. Οι επτά σκηνοθέτες του «7 μέρες στην Αβάνα» με το μικρό τους budget, την περιορισμένη διάρκεια γυρίσματος και την ομάδα τους ο καθένας, προσπάθησαν να φωτογραφήσουν και να κάνουν αισθητή την πραγματικότητα του τόπου μέσα από την αναπαράσταση διαφόρων καταστάσεων. Χωρίς να φθάνουν αισθητικά και σκηνοθετικά το πανέμορφο «Είμαι η Κούβα» (1964) του Φράνσις Φορντ Κόπολα και Μάρτιν Σκορτσέζε, ωστόσο, οι «7 μέρες στην Αβάνα» αξίζουν προσοχής. H ταινία προβάλλεται από τη Feelgood Entertainment

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ