Είτε είστε φανατικός των ταινιών τρόμου, είτε βλέπετε σπάνια, δεν είναι δυνατόν να μην έχετε παρατηρήσει τα κλισέ στις υποθέσεις τους. Το click@Life σας χαρίζει το … top 10 των κινηματογραφικών κλισέ, ώστε την επόμενη φορά που θα αναπηδήσετε από την καρέκλα σας να πείτε: «Έπρεπε να το προβλέψω».

Στοιχειωμένο σπίτι

Ο πρωταγωνιστής μετακομίζει στη νεοαποκτηθείσα βικτωριανή του έπαυλη, αγνοώντας φυσικά το ανατριχιαστικό παρελθόν της, για το οποίο κάποιος ηλικιωμένος επιστάτης/ κηπουρός θα προσπαθήσει μάταια να τον ενημερώσει. Ξαφνικά αρχίζουν οι περίεργοι ήχοι από τη σοφίτα, τα απειλητικά μηνύματα στους τοίχους, τα πατώματα τρίζουν και το μικρό παιδί του αποκτά – φυσικά- φανταστικούς φίλους. Γιατί δεν σκέφτεται ότι έχει έρθει η ώρα να φύγει;

Πού το είδαμε; «The Amityville horror», «Dark Water», «Hide and Seek».

Ο νεκρός

Το σκηνικό απλό και χιλιοπαιγμένο. Ο πρωταγωνιστής ζητά βοήθεια, βλέπει κάποιον που φαίνεται πως κοιμάται (αν και βρίσκεται στη μέση του δρόμου), του φωνάζει, τον πλησιάζει, τον σκουντά αλλά δεν υπάρχει ανταπόκριση. Φίλε πρωταγωνιστή, είναι νεκρός... και καλύτερα να φύγεις κι εσύ πριν βρεθείς στην ίδια κατάσταση.

Πού το είδαμε; «Halloween 4», «Freddy vs Jason».

Απειλητική μουσική

Πόσες και πόσες κινηματογραφικές ζωές θα είχαν σωθεί αν οι πρωταγωνιστές άκουγαν τη μουσική, που προηγείται κάθε επίθεσης σε τέτοιου είδους ταινίες; Είτε πρόκειται για το «δυνατό» μουσικό θέμα του «Jaws», είτε για το κλασικό πιάνο του «Halloween», ένα είναι σίγουρο: η μουσική των ταινιών τρόμου θα σας τσιτώσει για τα καλά.

Πού το είδαμε; «Jaws», «Halloween» και σε όλες τις ταινίες τρόμου, που σέβονται τον εαυτό τους.

Καταχρήσεις και εφηβεία

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, οι έφηβοι πρωταγωνιστές των ταινιών τρόμου δε βάζουν μυαλό. Οι καταχρήσεις κι ο έκλυτος βίος φαίνεται να ιντριγκάρουν του μανιακούς δολοφόνους που προφανώς, επιθυμούν αγνά κι… ενάρετα εν δυνάμει θύματα.

Πού το είδαμε; «Prom Night», «Texas Chainsaw Massacre» και σε όλες τις εφηβικές ταινίες τρόμου.

Γυναικεία θύματα

Είναι αλήθεια ότι οι γυναίκες και μάλιστα οι νεαρές, αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής στις ταινίες τρόμου, το είδος δηλαδή που τις λατρεύει για πρωταγωνίστριες. Aυτές για το...ευχαριστώ, χωρίζονται σε δύο κατηγορίες.

Η όμορφη κι αφελής. Πεθαίνει πρώτη, με θεαματικό συνήθως τρόπο. Όταν αντιληφθεί τον κίνδυνο αντί να βγει από το σπίτι, ανεβαίνει τον επάνω όροφο, και είναι σίγουρο (με μαθηματική μάλιστα ακρίβεια) ότι θα σκοντάψει και στις σκάλες.

Πού το είδαμε; Παντού.

Η όμορφη και καθωσπρέπει κοπέλα. Πάντα επιβιώνει είτε χάρη στην εξυπνάδα και την εφευρετικότητά της, είτε λόγω καθαρής τύχης. Το παράδοξο στην περίπτωσή της είναι ότι συνήθως αποτελεί την ψύχωση του κατά συρροή δολοφόνου άρα και την…αιτία που ξεκίνησαν όλα.

Πού το είδαμε; «Shark Night».

Ας χωριστούμε

Πρώτα ακούγεται ένας περίεργος θόρυβος που ανησυχεί τα υποψήφια θύματα, αλλά πάντα ο γενναίος θα αναφωνήσει: «ήταν απλά ο αέρας». Τι κρίμα που αυτός ο χαρακτήρας δεν έχει ποτέ (μα ποτέ) δίκιο…

Ο θόρυβος όμως επιμένει, κι έτσι ακούγεται η δεύτερη πιο αφελής φράση: «ας χωριστούμε να ψάξουμε από που έρχεται». Η φράση αυτή είναι το κλειδί για το αιματοκύλισμα. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι έχει έρθει η ώρα να θρηνήσετε το πρώτο θύμα.

Μία από τις ελάχιστες εξαιρέσεις βέβαια, ήταν το «The Happening», όπου ήταν όντως ο αέρας. Φυσικά στην εν λόγω ταινία ο αέρας ήταν κι ο «δολοφόνος» οπότε στα λόγια μου έρχεστε…

Πού το είδαμε; «Suspiria», «30 days of night»

Πιτσιρίκια: υπάρχει κάτι πιο τρομακτικό;

Τα πιτσιρίκια στις ταινίες τρόμου έχουν κάτι το απόκοσμο και το απειλητικό. Είτε παίζουν ανέμελα, είτε τραγουδάνε με τις ψιλές μελωδικές φωνούλες τους, είτε κοιτάζουν κατάματα, αυτό είναι οιωνός ότι κάτι τρέχει. Τα παιδιά βέβαια στις ταινίες έχουν «διπλή δύναμη»: Είτε αισθάνονται την απειλή και προσπαθούν να προειδοποιήσουν τους γονείς τους για το κακό που παραμονεύει, είτε στις περισσότερες περιπτώσεις… είναι το κακό.

Πού το είδαμε; «6th sense», «Τhe Omen», «Children of the corn».

Κάτι τρέχει με τη…μίζα

Αυτό πάλι που κανένα αυτοκίνητο δεν παίρνει μπρος στο πιο κρίσιμο σημείο (εκεί που πλησιάζει ο δολοφόνος) είναι κλασικό στιγμιότυπο. Είτε θα έχει μηχανολογικό πρόβλημα, είτε δε θα έχει βενζίνη, είτε η πόρτα θα είναι κλειδωμένη... πάντως μπροστά δε θα πάρει. Στο εναλλακτικό σενάριο, ο πρωταγωνιστής χάνει τα κλειδιά του ή τα κλωτσάει σε σημείο που δεν μπορεί να τα φτάσει. Ότι και αν προστάζει το σενάριο όλα καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα: με το αυτοκίνητο δε φεύγει κανείς.

Πού το είδαμε; «The Hills have eyes», «Vacancy».

Οι μειονότητες πεθαίνουν πάντα πρώτες

Το φαινόμενο αυτό ξεκίνησε στο παρελθόν, λόγω του κοινονικοπολιτικού κλίματος. Πριν από 20-30 χρόνια δεν υπήρχε περίπτωση ένας Αφροαμερικανός να αντέξει πάνω από μισή ώρα σε μία ταινία. Σήμερα αν και ξεπερασμένο κλισέ, έχει μετατοπιστεί σε άλλες μειονότητες και «κρατιέται» ως κλείσιμο του ματιού στους σινεφίλ.

Πού το είδαμε; «The fog», «From dusk ‘till dawn».

Sean Bean must die

Τρόμου, εποχής, αισθηματικό, περιπέτεια οποιοδήποτε κινηματογραφικό έργο κι αν παρακολουθείτε ένα είναι το σίγουρο: ο Sean Bean (ο γνωστός Boromir του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών) θα πεθάνει.

Δεν υπάρχει ταινία που να μην το είδαμε.

φωτογραφίες: www.imdb.com

ΝΑΝΤΙΑ ΚΑΚΛΗ