Η Στέλλα Θεοδωράκη συνθέτει ένα προσωπικό ντοκιμαντέρ, αντιπαραθέτοντας τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα με παλιές εικόνες από τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Η ταινία της προβλήθηκε για πρώτη φορά στο 18ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας ως work in progress.

«Ημερολόγια αμνησίας»

Πρόκειται για μια μοναδική καταγραφή των συναισθημάτων μιας γενιάς που ονειρεύτηκε και ταξίδεψε τη δεκαετία του ’80 και τώρα επιβιώνει στην Αθήνα της κρίσης, προσπαθώντας να ερμηνεύσει όσα συμβαίνουν γύρω της.

Ο φακός κάνει στάση στην Αθήνα των πρόσφατων ταραχών και ειδικότερα στην ολοσχερή καταστροφή των κινηματογράφων Αττικόν και Απόλλων. Η σκηνοθέτις «στέλνει» τα δικά της κινηματογραφικά ημερολόγια στο φίλο της Πίτερ στην Αυστραλία.

Τα «Ημερολόγια Αμνησίας» ξετυλίγονται ως ένα συγκινητικό γράμμα σμιλεμένο από το χρόνο και τις αναμνήσεις, όμως όπως τονίζουν οι συντελεστές της παραγωγής «αποτελούν ταυτόχρονα μια δυναμική υπόμνηση αντίστασης απέναντι στη λήθη και στη βαρβαρότητα που μας κατακλύζει». Με αφορμή την προβολή της ταινίας, διοργανώνεται συζήτηση στις (6/12, ώρα: 20:00) στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος (Ιερά οδός 48, στάση μετρό Κεραμεικός) με τη συμμετοχή της Στέλλας Θεοδωράκη, καθηγητών πανεπιστημίου και κριτικών κινηματογράφου.

Όπως επισημαίνει η σκηνοθέτις: «Τα Ημερολόγια Αμνησίας προέκυψαν μέσα από μια διαφορετική δημιουργική διαδικασία, από εκείνες που είχα συνηθίσει να δουλεύω στο παρελθόν. Ξεκίνησαν αναπάντεχα από ένα ξεχασμένο σούπερ 8 υλικό. Στα μέσα της δεκαετίας του 80, μου είχαν κλέψει τα σούπερ 8 μου και, επειδή είχα στενοχωρηθεί, απώθησα την ύπαρξη αυτών που είχαν διασωθεί.

Ανάμεσα σε οξειδωμένα χρώματα και πρόσωπα χαμένα μέσα στο χρόνο, η πρώτη επαφή με το σούπερ 8 υλικό ήταν για μένα ένα σοκ. Μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να αρχίσω πάλι να κινηματογραφώ τη ζωή μας στην Αθήνα, σε ψηφιακή μορφή αυτή τη φορά. Είχα την περιέργεια να αντιπαραθέσω εικόνες της σύγχρονης ζωής με το παλιό υλικό των 25 χρόνων.

Οι χρονιές της νέας κινηματογράφησης συνέπεσαν με την έξαρση της κρίσης στην Ελλάδα. Το αστικό τοπίο της Αθήνας άρχισε να γεμίζει με άδειους χώρους, προς ενοικίαση ή προς πώληση, αλλά αυτό το άδειασμα ακολουθούσε και τις ζωές μας, δημιουργώντας μια κοινωνική απελπισία.

Η επεξεργασία του υλικού στο μοντάζ γινότανε ταυτόχρονα με τη σύγχρονη κινηματογράφηση. Η απλή και μόνο αντιπαράθεση των δυο χρονικών περιόδων μου προκαλούσε μια ιδιαίτερη συγκίνηση. Τα οξειδωμένα πρόσωπα του παρελθόντος, άλλοτε φρέσκα και νέα, έφεραν τα σημάδια του χαμένου χρόνου. Τα πρόσωπα του 2010-12 φαινόντουσαν πιο αυθάδη, παρ' όλο που βρισκόντουσαν σε ένα πιο δύσκολο και στρυφνό περιβάλλοντα χώρο».

Η ταινία προβάλλεται από την «One from the heart».