11 χρόνια μετά το τελευταίο μέτριο μέρος της τριλογίας της Συμμορίας έρχεται το ακόμα πιο μέτριο θηλυκό reboot.

Heist movie με πρωτοκλασάτα γυναικεία ονόματα, η Συμμορία των 8 σίγουρα έχει δύο πράγματα: στιλ και μεγάλες εισπράξεις. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος, Gary Ross, επιστρατεύει τη γυναικεία αμερικάνικη ελίτ σε μια παράτολμη ληστεία που από το πρώτο Σαββατοκύριακο της κυκλοφορίας της στο σινεμά κατάφερε (στις ΗΠΑ) να ξεπεράσει τις εισπράξεις των προηγούμενων ταινιών της Συμμορίας σημειώνοντας ρεκόρ (οι εισπράξεις άγγιξαν τα 41,5 εκατομμύρια δολάρια τις πρώτες μέρες των προβολών).

Έτσι, η γυναικεία αδελφότητα της Συμμορίας των 8 παίρνει τη σκυτάλη από την ανδρική εκδοχή της, στο πλαίσιο μιας γενικότερης πολιτικής του Χόλιγουντ να δίνει χώρο στους γυναικείους ρόλους, (το είδαμε με το Wonder Woman αλλά περισσότερο με το θηλυκό Ghostbusters) για λόγους, ας τους πούμε, νεοφεμινιστικούς. Και η αλήθεια είναι πως (άσχετα με τον αν καταφέρνουν ή όχι τελικά να αποφύγουν τα στερεοτυπικά, γυναικεία κλισέ) οι γυναίκες ήθελαν να δουν μια τέτοια ταινία. Η πλειονότητα άλλωστε των θεατών που παρακολούθησαν την ταινία τις πρώτες ημέρες της προβολής της ήταν γυναίκες.

Η γυναικοκρατούμενη εκδοχή της Συμμορίας ξεκινάει με την αδερφή του παλιού γνώριμου της αστυνομίας και του κοινού, Danny Ocean, (τον οποίο υποδύθηκε ο George Clooney). H Debbie Ocean (Sandra Bullock) λοιπόν συνεχίζοντας την οικογενιακή παράδοση αποφυλακίζεται και το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να γυρίσει στις παλιές, κακές συνήθειες. Με καινούρια καλλυντικά, διάθεση και στιλ ντίβας επιστρέφει στην παλιά της συνεργάτιδα, Lou, (Cate Blanchett) για να την πείσει να επιχειρήσουν μία παράτολμη έως εξωφρενική ληστεία.

Στην αρχή, η Debbie σκέφτηκε να κλέψει μια τράπεζα, αλλά τελικά το έκρινε πολύ βαρετό. Έπειτα, σκέφτηκε να κλέψει δέκα τράπεζες, αλλά κατάλαβε πως ήταν υπερβολικό. Κι έτσι κατέληξε στα κοσμήματα του Met Gala. Ο ετήσιος φιλανθρωπικός χορός του καλύτερου μουσείου στον κόσμο, του Metropolitan, αποτελεί από τα πιο σημαντικά fashion events, και πού αλλού θα μπορούσε να δράσει μια εξαιρετικά καλοντυμένη συμμορία κυριών;

Η Debbie βάζει στο μάτι ένα περιδέραιο του οίκου Cartier, φτιάχνει ένα λεπτομερέστατο σχέδιο και βρίσκει την κατάλληλη ομάδα κρούσης. Σε αυτή, κάθε κυρία είναι βιρτουόζα στο είδος της και εξυπηρετεί διαφορετική ανάγκη του σχεδίου.

Το οποίο ξεκινά και αναρωτιόμαστε πότε τελικά η Bullock θα απαλλαγεί από την αλαζονική σιγουριά που έχει κολλήσει στο πρόσωπό της. Σίγουρη για την έκβαση του σχεδίου, προκαταβάλλει συνεχώς το αποτέλεσμα τόσο που σε κάνει να θέλεις να της πεις «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας εγκαταλείπει την ξύλινη έκφραση μόνο στο gala όπου τη βλέπουμε να μιλάει γερμανικά και να γίνεται λίγο αστεία.

Στο ίδιο μοτίβο της πλαστικής φιγούρας συνεχίζει και το υπόλοιπο καστ (Rihanna,Sarah Paulson, Mindy Kaling, Awkwafina), η δυναμική του οποίου μένει εντελώς ανεκμετάλλευτη. Εξαίρεση αποτελούν οι Cate Blanchett, Anne Hathaway και πότε πότε η Helena Bonham Carter. H ήρεμη δύναμη, Blanchett, διαθέτει ένα υπέροχο ροκ, ανδρόγυνο στιλ και συντονίζει την επιχείρηση, η Hathaway είναι η αστεία της ιστορίας που με την κουτοπονηριά της θα μας κάνει λίγο να χαμογελάσουμε και η Carter θα δώσει λίγη αληθοφάνεια σε ένα κόσμο εξαιρετικά ψεύτικο.

Ωστόσο, καμία τους δεν μπορεί να σώσει μια ταινία που υστερεί σεναριακά και σκηνοθετικά. Το μεγάλο λάθος του remake της Συμμορίας είναι πως στην πραγματικότητα δεν έγινε καμία επεξεργασία. Είναι λες και απλά αντέστρεψαν τους ανδρικούς σε γυναικείους ρόλους, τα ανδρικά ρούχα σε γυναικείες τουαλέτες και τη λεία από χαρτονομίσματα σε κοσμήματα. Κι όλα αυτά με μια χωρίς νεύρο σκηνοθεσία και διαλόγους που απλά δεν βοηθούν, ούτε διαγράφουν τις προθέσεις των παραβατικών, και ενίοτε περιθωριακών, κυριών. Τι να σου κάνουν τα εξαιρετικά φορέματα και τα ακόμα πιο εξαιρετικά πλάνα από το μουσείο Metropolitan;

Αν το μήνυμα της ταινίας στόχευε στην ανάδειξη του women's power και αν οι ηρωίδες ήθελαν κάπως να ανήκουν σε μια ιδιότυπη οικογένεια, τότε ίσως θα έπρεπε να αξιοποιηθούν, αντί να «πνιγούν» στην ιλιγγιώδη ταχύτητα μιας καθόλου πρωτότυπης σύλληψης. Γιατί, τελικά, η ταινία με την μετριότητά της υποσκάπτει τις ίδιες της τις προθέσεις.

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ / [email protected]