Ο Ταραντίνο είναι ομολογουμένως ένας από τους λίγους σύγχρονους σκηνοθέτες με χαρακτηριστικό στυλ και προσωπικότητα. Κάθε πλάνο του αποτελεί και μια διαφορετική κινηματογραφική αναφορά. Άλλωστε ο ίδιος αγάπησε το σινεμά, βλέποντάς το κι όχι σπουδάζοντάς το. Η τελευταία του ταινία «Django: ο τιμωρός» μάλιστα, είναι εμπνευσμένη από τη σχεδόν ομώνυμη του 1966, «Django».

Με αφορμή αυτή τη σύμπτωση και ψάχνοντας τις επιρροές του αμερικανού σκηνοθέτη, ανακαλύψαμε ότι είναι πολύ πιο εύκολο να απαριθμήσει κανείς τις ταινίες που δεν τον έχουν επηρεάσει, παρά όλες όσες τον έχουν γοητεύσει από την παιδική του ηλικία ως και σήμερα.

Σύμφωνα με τον ίδιο στις αγαπημένες του ταινίες συγκαταλέγονται τα «Blow out» του Ντε Πάλμα, «Ο Ταξιτζής» του Μάρτιν Σκορσέζε και το αιματοβαμμένο «My Bloody Valentine».

Σε συνέντευξή του αναφέρει ότι τον έχουν επηρεάσει ιδιαίτερα κλασικοί σκηνοθέτες όπως ο Σκορσέζε κι ο Ντε Πάλμα αλλά και ο Ζαν Λυκ Γκοντάρ, ο πρωτεργάτης του γαλλικού Νέου Κύματος «Nouvelle Vague» τη δεκαετία του 60. Εξέχουσα θέση στις επιρροές του έχει και ο Σέρτζιο Λεόνε, άμεσα συνδεδεμένος με το «Σπαγγέτι Γουέστερν», ένα είδος με το οποίο ο Ταραντίνο φλέρταρε ήδη από την εποχή του Kill Bill, και πλέον τα τελευταία χρόνια, ακολουθεί πιστά με τις ταινίες «Άδωξοι Μπάσταρδη» και «Django: Ο Τιμωρός». Σύμφωνα με φήμες και με μισόλογα του σκηνοθέτη, οι δύο αυτές ταινίες αποτελούν μέρη μιας άτυπης τριλογίας για το Γουέστερν.

Δεν είναι όμως μόνο το γουέστερν, που «δάνεισε» στοιχεία του στο Ταραντίνο. Το «Πανικός στο μετρό της Νέας Υόρκης» (1974) του έδωσε την ιδέα με τα ονόματα- χρώματα στο «Reservoir Dogs» ενώ η αισθηματική κωμωδία «Ξαναπαντρεύομαι τη γυναίκα μου» με τον ζευγάρι Κάρι Γκραντ και Ρόζαλιντ Ράσελ ήταν το μοντέλο του για τη πρώτη σκηνή του «Pulp Fiction».

Ένα ακόμα παράδειγμα φόρου τιμής, που έχει ερμηνευθεί και ως αντιγραφή, μια πρακτική για την οποία ο Ταραντίνο έχει κατηγορηθεί πολλές φορές, είναι η περίπτωση του «Η Κλοπή» του Κιούμπρικ. Τα κοινά στοιχεία με το «Reservoir Dogs», είναι πολλά. Τόσα πολλά που ο ίδιος ο Ταραντίνο υπερασπίστηκε δημόσια την επιλογή του. «Δεν αντέγραψα την ταινία. Πρόκειται για τη δική μου κινηματογραφική βερσιόν μιας ληστείας».

Η θεματολογία

Το βασικό θέμα στις ταινίες του Ταραντίνο είναι η εκδίκηση. «Η εκδίκηση είναι από τα πιο συναισθηματικά θέματα που μπορείς να προσφέρεις στο κοινό», ισχυρίζεται ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Από τη Σοσάνα των «Μπάσταρδων» μέχρι το σκλάβο Django, η εκδίκηση επανέρχεται σταθερά στα φιλμ του. Το Kill Bill, που δεν ξεφεύγει από αυτή τη θεματολογία, είναι εμπνευσμένο σύμφωνα με τον ίδιο το σκηνοθέτη από την «καλύτερη και πιο άγρια ταινία εκδίκησης που έχει γραφτεί ποτέ», το «Οι ανώμαλοι» (1973).

Φυσικά η εκδίκηση πάει πακέτο με τη βία, που είναι επίσης παρούσα στα έργα του Ταραντίνο. Λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι μια ακόμα κατηγορία ταινιών, με την οποία γαλουχήθηκε ο σκηνοθέτης, είναι οι ταινίες Grindhouse. Με τον όρο αυτό εννοούμε τις κακής ποιότητας, φτηνές παραγωγές που προβάλλονταν σε κακόφημα σινεμά στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 70. Ιάπωνες σαμουράι, βαμπίρ, δολοφόνοι και μπόλικο αίμα είναι το ιερό δισκοπότηρο του είδους, που από πλήρως υποβαθμισμένο κατέληξε, με τη βοήθεια και τις ευλογίες του Ταραντίνο, ένοχη απόλαυση των απανταχού σινεφίλ. Τόσο το «Deathproof» όσο και ο χαρακτήρας του Μπραντ Πιτ στους «Μπάσταρδους» Άλντο Ρέιν (πραγματικό όνομα πρωταγωνιστή τέτοιων ταινιών), αποτελούν φόρο τιμής στο Grindhouse.

Πληροφορίες: Η ταινία «Django: Ο τιμωρός», θα βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 17/1.

ΝΑΝΤΙΑ ΚΑΚΛΗ