Το φεστιβάλ των Καννών τιμά τη μνήμη του, βάζοντάς τον στην αφίσα του και στο επίκεντρο της προσοχής των σινεφίλ. Ας γνωρίσουμε καλύτερα τον Paul Newman, τον αξέχαστο σταρ με το υπέροχο βλέμμα.

«Όταν ξεκίνησα τα μαθήματα υποκριτικής, αναρωτήθηκα γιατί χαράμισα τόσο χρόνο στο ποδόσφαιρο». Με αυτά τα λόγια περιέγραψε ο Paul Newman την αγάπη του, στα όρια της εξάρτησης, για την υποκριτική τέχνη.

Ευαίσθητος καλλιτέχνης, αξιόλογος άνθρωπος και δυο γοητευτικά μπλε μάτια συνθέτουν το πορτραίτο ενός από τους πιο εμβληματικούς ηθοποιούς που έχουν περάσει ποτέ από το κινηματογραφικό πανί.

Γεννημένος στις 26 Ιανουαρίου 1925, ο Paul Leonard Newman, έδειξε από μικρός το ενδιαφέρον του για το θέατρο, κάνοντας το ντεμπούτο του σε ηλικία εφτά ετών σε μία σχολική παράσταση του «Ρομπέν των Δασών». Το 1943 γράφτηκε στο πανεπιστήμιο του Οχάιο ωστόσο λόγω ανάρμοστης συμπεριφοράς αποβλήθηκε και υπηρέτησε στο στρατό ενώ μαινόταν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Μετά το τέλος του πολέμου, πήρε πτυχίο από το Kenyon College του Οχάιο και φοίτησε στο Yale School of Drama ένα χρόνο πριν φύγει για Νέα Υόρκη όπου και σπούδασε υποκριτική στο φημισμένο Actors Studio. Ο ηθοποιός πολλές φορές παραδεχόταν πως ότι γνώριζε σχετικά με την υποκριτική, το οφείλει στη σχολή αυτή.

Η αρχή

Μαζί με την Elizabeth Taylor στην ταινία «Λυσσασμένη Γάτα» (1958). Φωτογραφία: ΙΜDb

Τα πρώτα βήματα του Newman ως επαγγελματία ηθοποιού έγιναν στις αρχές της δεκαετίας του ‘50 με την εμφάνισή του στο Broadway σε τρεις παραστάσεις. «Picnic», «Τhe Desperate Hours» και «Το Γλυκό πουλί της Νιότης», το οποίο μεταφέρθηκε στο σινεμά λίγα χρόνια αργότερα με πρωταγωνιστή τον ίδιο.

Παράλληλα με τις θεατρικές του δουλειές, απασχολείται και στην τηλεόραση σε πιο μικρούς όμως ρόλους. Το 1954, κάνει δοκιμαστικό για το «Ανατολικά της Εδέμ» μαζί με τον James Dean για τους ρόλους των δύο αδερφών. Ο Newman, σε αντίθεση με τον Dean που πήρε το ρόλο, έχασε. Έπαιξε όμως στο πλευρό του Frank Sinatra σε μία ζωντανή τηλεοπτική μεταφορά ενός θεατρικού, ως αντικαταστάτης του James Dean. Αυτή του η σύνδεση με τον αδικοχαμένο ηθοποιό συνεχίστηκε καθώς δυο χαρακτηριστικοί ρόλοι του, στις ταινίες «Ο Δραπέτης των 7 Πολιτειών» και «Εμείς οι Ζωντανοί» αρχικά προορίζονταν για τον Dean.

Η κινηματογραφική καριέρα του Newman, που ξεκίνησε με την ταινία «Το ασημένιο Δισκοπότηρο», προχώρησε σταδιακά με συμμετοχές σε όλο και σημαντικότερες ταινίες που τον κατέταξαν στη λίστα με τους αξιοσημείωτους ανερχόμενους ηθοποιούς. Μία θέση που «επιβεβαιώθηκε» με μια υποψηφιότητα για Oscar, για την ερμηνεία του στη «Λυσσασμένη Γάτα», δίπλα στην Elizabeth Taylor το 1958. Η χρονιά αυτή δεν υπήρξε μόνο σταθμός στην καριέρα του ηθοποιού αλλά και στην προσωπική του ζωή, μιας και τότε γνώρισε στο πλατό του «Πόθοι στην Κάψα του Καλοκαιριού» τη μελλοντική σύζυγό του, με την οποία έμεινε παντρεμένος μέχρι το τέλος της ζωής του, Joanne Woodward.

Η καθιέρωση στις επόμενες δεκαετίες

Οι δεκαετίες του ’60 και του ’70 απογείωσαν τον ηθοποιό που προτάθηκε πολλές φορές για βραβείο Οscar, και χρειάστηκε να περιμένει αρκετά, προκειμένου να βραβευτεί με τιμητικό αγαλματάκι για την προσφορά του, το 1986 και την επόμενη χρονιά κανονικά με Oscar ερμηνείας για το «Το Χρώμα του Χρήματος». Ο Newman, που απουσίαζε από την τελετή, σε ερώτηση για το πώς αισθάνεται για τη νίκη, 7 υποψηφιότητες μετά, απάντησε «είναι σαν να κυνηγάς την ίδια γυναίκα επί 80 χρόνια, κι όταν τελικά υποχωρήσει, σκέφτεσαι ότι έχεις κουραστεί».

Φωτογραφία IMDb: ο Paul Newman στα νιάτα του

Παρά την επιτυχία που σημείωσε όλα εκείνα τα χρόνια, την ομορφιά του και την αναγνώριση που απολάμβανε, ο Paul Newman δεν επαναπαύτηκε στις δάφνες του, αντίθετα πάντα δούλευε σκληρά και με πείσμα. Ο ίδιος είχε δηλώσει χαρακτηριστικά «Δεν έχω κάποιο φυσικό ταλέντο σε κάτι, ούτε στον αθλητισμό, ούτε στη συγγραφή, ούτε στη σκηνοθεσία, ούτε στη ζωγραφική, ούτε πουθενά. Έπρεπε λοιπόν να προσπαθήσω πολύ για να πετύχω, δεν κατόρθωσα τίποτα εύκολα».

Η ηλικία του δε στάθηκε εμπόδιο στην ενεργή παρουσία του στα καλλιτεχνικά δρώμενα και στα 00’s. Το 2002, συμπρωταγωνίστησε με τον Tom Hanks στο «Δρόμο της Απώλειας», και το 2006 έδωσε τη φωνή στου στην ταινία κινουμένων σχεδίων «Αυτοκίνητα», που αποδείχτηκε κι η τελευταία του εμφάνιση σε κινηματογραφική δουλειά μεγάλου προϋπολογισμού, μιας και το 2007 αποσύρθηκε από την ενεργό δράση. «Αρχίζεις να χάνεις τη μνήμη σου, την αυτοπεποίθησή σου, την εφευρετικότητά σου. Για μένα πλέον το κεφάλαιο αυτό έχει κλείσει».

Τα γρήγορα αμάξια

Λάτρης της ταχύτητας και των αγωνιστικών αυτοκινήτων, ο ηθοποιός δεν δίστασε να ασχοληθεί με το επικίνδυνο χόμπι των αγώνων. Οι αγώνες μάλιστα με αυτοκίνητα σύμφωνα με τον ίδιο «ήταν το πρώτο πράγμα στο οποίο είδα χάρη». Το 1976 αποφασίζει να φτιάξει τη δική του ομάδα Newman Freeman Racing, η οποία ήταν αρκετά δυνατή κι ανταγωνιστική. Ο Newman έμεινε ενεργός σε αυτό το χώρο για πολλά χρόνια και το 2009, μετά το θάνατό του, «μπήκε» στο αυτοκινητιστικό Hall of Fame.

Το Φιλανθρωπικό Έργο

H αφίσα του φετινού φεστιβάλ των Καννών

Ο Paul Newman είχε ανεπτυγμένη την αίσθηση της φιλανθρωπίας. Πιστεύοντας ότι «ο καθένας μας κρίνεται και χαρακτηρίζεται μόνο από τις πράξεις του, κι όχι από τις πεποιθήσεις ή τις προθέσεις του», φρόντισε να την επιβεβαιώσει πολλάκις έμπρακτα. Το 1982 ίδρυσε μια σειρά από προϊόντα μαγειρικής, όπως σάλτσες, κρασί, λεμονάδες, τα έσοδα από τα οποία διαθέτονταν σε φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία έχει δωρίσει περισσότερα από 300 εκατομμύρια δολάρια. Ο ίδιος αστειευόμενος είχε δηλώσει «μόλις δεις το πρόσωπό σου σε μπουκάλι σάλτσας, είναι δύσκολο να πάρεις τον εαυτό σου στα σοβαρά». Τα προϊόντα αυτά δεν είναι η μόνη δράση του κοινωνικά ευαισθητοποιημένου ηθοποιού, αφού κατά καιρούς είχε προσφέρει οικονομική βοήθεια σε πρόσφυγες, άρρωστα παιδιά αλλά και υποτροφίες σε σχολεία.

Το 2008, στις 26 Σεπτεμβρίου, η αυλαία έπεσε οριστικά για τον Paul Newman σε ηλικία 83 ετών.

Ενδεικτική Φιλμογραφία: «Το ασημένιο Δισκοπότηρο» (1954), «Εμείς οι Ζωντανοί» (1955), «Το ρομάντζο μιας Μεγάλης Αγάπης» (1957), «Ένοχες Γυναίκες» (1957), «Πόθοι στη Κάψα του Καλοκαιριού» (1958), «Ο Δραπέτης των 7 Πολιτειών» (1958), «Λυσσασμένη Γάτα» (1958), «Ο Καρπός της Αμαρτίας» (1959), «Δεσμώτες της Ηδονής» (1960), «Ο Κόσμος Είναι Δικός Μου» (1960), «Αγαπηθήκαμε στο Παρίσι» (1961), «Το Γλυκό Πουλί της Νιότης» (1962), «Άγριος σαν Θύελλα» (1963), «Στους Δύο Τρίτος Δε Χωρεί» (1963), «Όχι Δάφνες για τους Δολοφόνους» (1963), «Η Κυρία και οι Άντρες της» (1964), «Σχισμένο Παραπέτασμα» (1966), «Ο Μεγάλος Δραπέτης» (1967), «Οι Δύο Λησταί» (1969), «Ο Άνθρωπος της Ημέρας» (1970), «Η Δίκη του Roy Bean» (1972), «Το Κεντρί» (1973), «Ο Πύργος της Κολάσεως» (1974), «Ο Επιθεωρητής Harper» (1975), «Άγριο παιχνίδι» (1977), «Κουιντέτο» (1979), «Στη Φωλιά του Υπόκοσμου» (1981), «Χωρίς Δόλο» (1981), «Η Ετυμηγορία» (1982), «Το Χρώμα του Χρήματος» (1986), «Συνομωσία της Σκιάς» (1989), «Ο Κύριος κι η Κυρία Bridge» (1990), «Ο Κύριος Hula Hoop» (1994), «Χαμένες Αγάπες» (1999), «Τελευταίο Ριφιφί» (2000), «Ο Δρόμος της Απώλειας» (2002), «Αυτοκίνητα» (2006).

NANTIA KAKΛΗ