Στις 4 Ιουλίου κυκλοφόρησε ο τρίτος κύκλος της σειράς.

Δεν πρόλαβαν να κλείσουν εβδομάδα στο στριμάρισμα και οι λατρεμένοι nerds του Stranger Things έγραψαν ιστορία στο Netflix. Σύμφωνα με την πάντα μετρημένη στις πληροφορίες για τα προγράμματά της πλατφόρμα, ο τρίτος κύκλος της σειράς που βγήκε στις 4 Ιουλίου χρειάστηκε μόλις 4 μέρες για να σημειώσει ρεκόρ τηλεθέασης με 40,7 εκατ. λογαριασμούς να την έχουν παρακολουθήσει μέσα σε αυτό το διάστημα- και 18,2 εκατ. να την έχουν ήδη τελειώσει. 

Τα εντυπωσιακά αλλά μάλλον αναμενόμενα αυτά νούμερα αποδεικνύουν για άλλη μια φορά τη δημοφιλία της σειράς η οποία έχει φτιάξει όνομα και σταθερούς φαν μέσα από τις περιπέτειες της τηλεπαθητικής Eleven (Millie Bobby Brown) και της παρέας της που συνεχώς παλεύουν να κλείσουν τους λογαριασμούς τους με τον κόσμο του «upside down», αυτή την ας την πούμε παράλληλη διάσταση στην οποία είχε παγιδευτεί ο Will (Noah Schnapp) στον πρώτο κύκλο και η οποία αποτελεί την πατρίδα της σκιάς που τον είχε κυριεύσει στον δεύτερο. 

Στον τρίτο κύκλο βρίσκουμε κάπως ήσυχο τον πολύπαθο Will αλλά και ολόκληρη την παρέα, μιας και η πύλη που οδηγεί στο σύμπαν του «upside down» έχει κλείσει και η παρέα των αγοριών έχει να αντιμετωπίσει το σοβαρό ζήτημα της εφηβείας. Στην πορεία- ακολουθούν μικρά, ανώδυνα spoilers- εμφανίζονται κάποιοι Ρώσοι, μαγνητάκια ψυγείου αρχίζουν να απομαγνητίζονται και αρουραίοι σκάνε σαν ποπ κορν.  Στην χωρίς spoiler διατύπωση, κάτι δεν πάει καλά και η παρέα καλείται να το ανακαλύψει. 

Τελικά ήταν όμως καλός αυτός ο κύκλος; 

Για τους φανατικούς της σειράς σίγουρα ήταν. Για όσους βαρέθηκαν τον ομολογουμένως βαρετό δεύτερο κύκλο, θα βρουν περισσότερο ενδιαφέρον, και χρώμα, στον τρίτο. Γενικότερα όμως, αν και η σειρά αρχίζει να κουράζεται, διαθέτει ακόμα από τη μαγεία που μας σύστησε στον πρώτο κύκλο. 

Απαραίτητη προϋπόθεση μέχρι τώρα για να απολαύσει κανείς το Stranger Things ήταν να μην το περιεργάζεται πολύ. Ήταν αρκετό να απολαμβάνει τους διαλόγους, τις θεωρίες συνομωσίας και τους ήρωες, το διάχυτο αίσθημα της νοσταλγίας, τα χτενίσματα, τη μουσική και τις αμέτρητες αναφορές στη δεκαετία του ‘80. Το ίδιο ισχύει και για τον τρίτο κύκλο. 

Πού τα πήγε καλά η σειρά; 

1. Στο γεγονός ότι ακολουθεί την ηλικία των ηρώων της. Οι πιτσιρικάδες nerds που στον πρώτο κύκλο έπαιζαν με τις ώρες επιτραπέζια στο υπόγειο δεν είναι πια πιτσιρικάδες. Παραμένουν nerds αλλά μπαίνουν και στη φάση της εφηβείας, πράγμα που σημαίνει πως τα κορίτσια διαταράσσουν την ισορροπία της παρέας.Eleven και Mike (Finn Wolfhard) δεν ξεκολλάνε, Lucas (Caleb McLaughlin) και Max (Sadie Sink) πιο συγκρατημένοι αλλά μαζί τη στιγμή που ο Will θέλει να παίζει όπως παλιά και ο Dustin (Gaten Matarazzo) «αποσχίζεται» εις ένδειξη διαμαρτυρίας. 

2. Στην κατά ομάδες προσέγγιση και τα νέα πρόσωπα. Ακολουθώντας ένα pattern που υιοθετούν συνήθως οι ταινίες με σούπερ ήρωες, ο τρίτος κύκλος δεν βρίσκει όλους τους ήρωες να δρουν μαζί. Για την ακρίβεια θα χρειαστούν πολλά επεισόδια ώσπου τους δούμε μαζεμένους στην ίδια σκηνή. Και αυτό μόνο κακό δεν είναι καθώς σχηματίζονται μικρότερες ομάδες- κάποιες εξαιρετικά απολαυστικές, όπως η φιλία μεταξύ Dustin και Steve (Joe Keery), άλλες εντελώς αλλοπρόσαλλες, όπως το ρωσόφωνο δίδυμο Murray Bauman (Brett Gelman) και Dr. Alexei (Alec Utgoff) και άλλες πιο κλασικές, όπως η διαχρονική για τη σειρά φιλία μεταξύ Hopper (David Harbour) και Joyce (Winona Ryder). Οι μικρότερες αυτές που ομάδες που σχηματίζονται ξεκινούν από διαφορετικές εκκινήσεις και ερεθίσματα, κυκλώνουν το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν από διαφορετικές γωνίες για να καταλήξουν όλοι στο ίδιο σημείο.  

Η διάσπαση σε ομάδες πέρα από το γεγονός ότι δίνει πνοή στους ήρωες να αλληλοεπιδράσουν καλύτερα με πιο συμβατούς χαρακτήρες, δίνει επίσης μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να μας συστηθούν νέοι ήρωες. Αναμφισβήτητα η καλύτερη προσθήκη είναι αυτή της Robin (Maya Hawke ή αλλιώς η κόρη του Ethan Hawke και της Uma Therman) ως συνάδελφος του Steve στο παγωτατζίδικο, ενώ ευχάριστοι και ταιριαστοί αποδείχτηκαν οι αναβαθμισμένοι ρόλοι της μικρής αδελφής του Dustin, Erica (Priah Ferguson), και του εκκεντρικού δημοσιογράφου-ερευνητή Bauman.  

3. Στη σκιαγράφηση της κοινωνίας. Ο τρίτος κύκλος της σειράς αφήνει πίσω του την σκοτεινή αισθητική του δεύτερου και ντύνεται πολύχρωμα με αφορμή την λειτουργία ενός εμπορικού κέντρου, το οποίο μάλιστα φιλοξενεί μεγάλος μέρος της δράσης. Το mall έτσι δημιουργεί μια ευχάριστη ατμόσφαιρα, δίνει έναυσμα για νέες αναφορές στην εποχή, και γίνεται βασικό στοιχείο της περιπέτειας. Παράλληλα όμως υπογραμμίζει τη διάβρωση που επιφέρει στην τοπική οικονομία με την ερήμωση των τοπικών καταστημάτων και την αύξηση της ανεργίας, πράγμα που επαναλαμβάνει τη γενικότερη στάση της σειράς να κλωτσάει τον καπιταλισμό τη στιγμή που τον αγκαλιάζει. Πέρα από τις συνέπειες του εμπορικού κέντρου, η σειρά ασχολείται και με άλλα θέματα κοινωνικού ενδιαφέροντος, όπως οι διακρίσεις των γυναικών στην αγορά εργασίας και εντελώς διστακτικά η LGBT κοινότητα.  

4. Στην αύξηση των σκηνών βίας. Μπορεί η ιστορία του τρίτου κύκλου να είναι βουτηγμένη στο χρώμα, ωστόσο η σειρά οδηγείται στην πιο βίαιη εποχή της. Διατηρώντας φυσικά τα χιουμοριστικά στοιχεία που την έκαναν από την αρχή να ξεχωρίσει και βάζοντας τους ήρωες στη φάση της ενηλικίωσης, η σειρά είναι σαν να ζητά και από το κοινό της να ενηλικιωθεί. Η περιπέτεια γίνεται πλέον πιο επικίνδυνη- με όρους σωματικούς καθώς βλέπουμε αρκετή βία- και σίγουρα πιο σιχαμερή. Πάντως εξακολουθεί να μην είναι τρομακτική.  

* Κάπου στα θετικά να προσθέσουμε την χαμένη αξιοπρέπεια του Dustin! 

Η σειρά όμως υστέρησε γιατί: 

1. Επαναλαμβάνεται. Ευτυχώς η ουσία της σειράς είναι οι χαρακτήρες της, διαφορετικά θα ήταν ανυπόφορο να βλέπαμε για τρίτη φορά μια ιστορία παρόμοια και με μικρές παραλλαγές. Από την αρχή οι δημιουργοί της, Matt και Ross Duffer, επενδύουν στους ήρωες- και καλά κάνουν. Το μοτίβο της ιστορίας όμως σεναριακά υποφέρει κάνοντας κύκλους βλαβερούς στο ενδιαφέρον του θεατή.  

2. Διαθέτει δακρύβρεχτο τέλος. Έχοντας βρεθεί σεναριακά σε ένα βάλτο, η σειρά οδηγείται στο τελευταίο επεισόδιο στο πιο συγκινητικό season finale από τα τρία που έχουμε δει- συγκινητικό σαν αυτά που βλέπουμε στις ιστορίες με σούπερ ήρωες. Αφήνουμε ένα δάκρυ να κυλήσει, δεν θεωρούμε τις εξελίξεις δεδομένες και όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους περιμένουμε γιατί έχει και άλλη σκηνή... 

3. Απεικονίζει στερεοτυπικά τους Ρώσους. Η ιστορική περίοδος στην οποία αναφέρεται το Stranger Things δικαιολογεί απόλυτα την όποια ψυχροπολεμική διάσταση στη σειρά. Οι Σοβιετικοί όμως εμφανίζονται στερεοτυπικά, σαν καρικατούρες που σχηματίζουν μια άμορφη μάζα από την οποία ξεχωρίζει μόνο ο τύπου Σβαρτσενέγκερ Grigori (Andrey Ivchenko) ως ο απόλυτα κακός που δεν έχει ατάκες, μόνος μυς, και ο γλυκούλης, κάπως αφελής Dr. Alexei που αγαπάει ό,τι είναι αμερικάνικο.  

4. Κουράζει με τα ενήλικα ειδύλλια. Εντάξει, τα αγόρια περνάνε εφηβεία και ζουν τους έρωτές τους. Αλλά πόση ερωτική διάθεση να χωρέσει πια η σειρά; 

* Κάπου στα αρνητικά να προσθέσουμε και την ατελείωτη τοποθέτηση προϊόντων.

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ / [email protected]