Η Δήμητρα Γιαννακού γράφει κριτική για την ταινία «This Is The End» που προβάλλεται αυτή την εβδομάδα στους κινηματογράφους από τη Feelgood.

Το φιλμ «This Is The End-Το Τέλος του Κόσμου» είναι μια θεότρελη κωμωδία που βασίζει την πρωτοτυπία της στο ανακάτεμα πολλών στοιχείων και ειδών: με αναφορές στο τέλος του κόσμου, με τέρατα και ζόμπι, με στοιχεία από παλαιότερες ταινίες τρόμου, με εικόνες βιβλικής καταστροφής και με μερικούς celebrities ηθοποιούς να παρελαύνουν μέσα σε όλα αυτά εξάπτοντας όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον του κοινού.

Γίνεται φανερό από την αρχή ότι η υπερβολή αποτελεί μία από τις κατευθυντήριες γραμμές, τόσο του σεναρίου, όσο και της σκηνοθεσίας. Ο Τζέιμς Φράνκο κάνει ένα μεγάλο πάρτι και μέσα στο πολυτελές σπίτι του έχουν μαζευτεί αρκετοί γνωστοί καλλιτέχνες και ηθοποιοί. Εκτός από τον οικοδεσπότη, στην παρέα διακρίνουμε τον Τζόνα Χιλ, το Σεθ Ρόγκεν, τη Ριάνα, τον Πολ Ρουντ, τον Ντάνι Μακμπράιαν, τον Τζέι Μπαρουσέλ, την Έμα Γουάτσον, τον Κρεγκ Ρόμπινσον.. Μερικά μέλη της μπάντας του «Pineapple Express» είναι πάλι μαζί και επανεμφανίζονται. Οι σεναριογράφοι του «Pineapple Express», Σεθ Ρόγκεν και Έβαν Γκόλντμπεργκ επιχειρούν την πρώτη τους σκηνοθετική δουλειά με το «This Is The End», υπογράφοντας, βέβαια, και το σενάριο. Η ταινία βασίζεται στο «Jay and Seth versus Apocalypse» των ίδιων, μια ταινία μικρού μήκους που δεν προβλήθηκε ποτέ.

Ενώ είναι όλοι συγκεντρωμένοι στη γιορτή και υποδύονται τον εαυτό τους, ξαφνικά, όλα σείονται, η γη ανοίγει κάτω από τα πόδια τους και διαδοχικοί κατακλυσμοί απομονώνουν τους ήρωες-ηθοποιούς μέσα στην οικία του Φράνκο. Τα θα κάνουν; Πώς θα αντιμετωπίσουν ο ένας τον άλλο προκειμένου να σωθούν; Θα δεχτούν να παραμερίσουν το «εγώ» τους εμπρός στο μεγάλο κίνδυνο;

Ένα από τα ενδιαφέροντα τεχνάσματα των Σεθ Ρόγκεν και Έβαν Γκόλντμπεργκ είναι ότι δεν διαχωρίζουν τους ηθοποιούς από τα πρόσωπα, αλλά τους βάζουν να ταυτίζονται. Αξιοθαύμαστο είναι ότι οι ηθοποιοί επιδίδονται αδίστακτα σε μια performance αυτό-γελοιοποίησης ή σαρκασμού της ίδιας τους της εικόνας, δημοσιοποιώντας κάποια στοιχεία του εαυτού τους ή και προσποιούμενοι μερικά άλλα, χάριν της κινηματογραφικής fiction και του εντυπωσιασμού. Είναι αλήθεια ότι δεν βρίσκουμε εύκολα παραγωγές να υιοθετούν την παραπάνω τακτική.

Ποικίλα τραγελαφικά περιστατικά αναπαρίστανται μέσα σε ένα περιβάλλον αστείου πανικού (οξύμωρο αλλά αληθινό), με την κατάσταση να χειροτερεύει όλο και περισσότερο… Χαρακτηριστικά είναι τα τέρατα που εμφανίζονται διαδοχικά σε όλο και μεγαλύτερο μέγεθος, συμβάλλοντας στο σύνολο των άφθονων και φιλόδοξων οπτικών εφέ που χρησιμοποιεί η παραγωγή για να αφήσει άναυδο το κοινό.

Το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι μια κωμωδία μετα-αποκαλυπτικών διαστάσεων, τολμηρή και αστεία που καταφέρνει να προκαλέσει, σε κάποια σημεία, αρκετό γέλιο. Χωρίς να έχει κάποιο συγκεκριμένο θέμα, βάζει σε εικόνες ανεκδοτολογικά επεισόδια των οποίων οι εξελίξεις είναι συνήθως προβλέψιμες. Υπέρμετρες πλάκες που αγγίζουν συχνά τη χυδαιότητα, υπερβολικό παίξιμο, έντονοι ρυθμοί, ναρκωτικά και αναφορές σε προηγούμενες ταινίες συνθέτουν μια «κωμωδία τρόμου» που διασκεδάζει με την ανισορροπία της και το προκλητικό της ύφος.

Παίζουν: Σεθ Ρόγκεν, Τζέι Μπαρουσέλ, Πολ Ρουντ, Έμα Γουότσον, Τζέιμς Φράνκο, Κρεγκ Ρόμπινσον, Τζόνα Χιλ, Μάικλ Σέρα, Μάρτιν Σταρ, Ριάνα, Ντάνι Μακμπράιντ.

Η ταινία προβάλλεται από τη Feelgood.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ