Με 3D τεχνολογία ή λιτή σκηνοθετική γραμμή, με χιούμορ και μαγευτική μουσική παλέτα, η δεκαετία του ’20 επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη, με τη νοσταλγική ματιά ταλαντούχων δημιουργών.

Σύγχρονοι σκηνοθέτες επιχειρούν να αιχμαλωτίσουν την ατμόσφαιρα της εποχής της Τζαζ, όταν οι γυναίκες έκοβαν κοντά τα μαλλιά τους, κάπνιζαν μακριά τσιγάρα και ξόρκιζαν τα ανησυχητικά σύννεφα που πύκνωναν στον ορίζοντα χορεύοντας μέχρι τελικής πτώσεως.

Σημείο αναφοράς για τη μόδα, τα «Roaring Twenties» επιστρέφουν με μπόλικη χολιγουντιανή χρυσόσκονη. Ο «Υπέροχος Γκάτσμπυ», το αριστούργημα του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ, γνώρισε μια νέα κινηματογραφική μεταφορά από τον Μπαζ Λούρμαν, με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο και την Κάρεϊ Μάλιγκαν, να κινούνται στις 3D εντυπωσιακές εικόνες που ενορχήστρωσε ο σκηνοθέτης.

Δημοσιευμένο το 1925, το αριστούργημα του Φιτζέραλντ μπορεί πλέον να θεωρηθεί ως οιωνός για το οικονομικό σοκ του 1929. Όπως έχει τονίσει ο Μπαζ Λούρμαν σε δηλώσεις του: «Η Νέα Υόρκη άνθιζε, οι μετοχές ανέβαιναν, οι ουρανοξύστες έφταναν σε νέες κορυφές, όμως ο Φιτζέραλντ-και νομίζω πως μπορείς να το δεις στον Γκάτσμπυ αλλά και στο υπόλοιπο έργο του-έβλεπε ότι η κοινωνία ήταν ηθικά παρηκμασμένη και οδηγούνταν στην καταστροφή».

Η διαφθορά της δεκαετίας του ’20 έχει όμως ξεχωριστή κινηματογραφική γοητεία. Το αποδεικνύει και η λίγο παλαιότερη «Οσκαρική» ταινία «Chicago» του Rob Marsall που επανέφερε με τον καλύτερο τρόπο το θρυλικό μιούζικαλ, χάρη στις εξαιρετικές ερμηνείες των Ρενέ Ζελβέγκερ και Κάθριν Ζέτα Τζόουνς.

«Chicago»

Η ιστορία προέρχεται από την καρδιά της δεκαετίας του ’20 όταν η δημοσιογράφος Maurine Dallas Watkins κάλυπτε για λογαριασμό της εφημερίδας Chicago Tribune τις δίκες δύο γυναικών κατηγορούμενων για φόνο. Οι στήλες με τις ανταποκρίσεις έγιναν τόσο δημοφιλείς ώστε η Watkins αποφάσισε να γράψει το θεατρικό έργο που γνώρισε τεράστια επιτυχία στο Μπρόντγουεϊ και αλλεπάλληλες κινηματογραφικές και θεατρικές εκδοχές (με σημείο αναφοράς το μιούζικαλ του Μπομπ Φόσι).

Ούτε ο Γούντι Άλεν κατόρθωσε να αντισταθεί στον πειρασμό να ζωντανέψει μερικά από τα ιερά τέρατα που χάρισαν σε εκείνα τα χρόνια την απαιτούμενη καλλιτεχνική αίγλη.

Η θαυμάσια ρομαντική κομεντί του «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» με πρωταγωνιστή τον Όουεν Γουίλσον στον ρόλο ενός σύγχρονου σεναριογράφου του Χόλιγουντ, με απωθημένες συγγραφικές φιλοδοξίες, παρουσιάζει τον ήρωα να ταξιδεύει πίσω στο χρόνο, στο 1920-σαν μια αρσενική Σταχτοπούτα- και να συναντά τα ινδάλματά του: δηλαδή τον Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ μαζί με την αγαπημένη του Ζέλντα και τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ.

«Μεσάνυχτα στο Παρίσι»

Κι ενώ ο Γουίλσον αναμένει την υψηλή κριτική της… Γερτρούδης Στάιν για το μυθιστόρημά του, αισθάνεται ότι μια ερωμένη του Πικάσο (στο ρόλο η Μαριόν Κοτιγιάρ) του ασκεί ιδιαίτερη γοητεία… Ο Γούντι Άλεν υμνεί το καλλιτεχνικό παρελθόν του Παρισιού, όταν κατέφευγαν σε αυτό σπουδαίοι δημιουργοί από όλο τον κόσμο, υπογραμμίζοντας με παιγνιώδη διάθεση την ουτοπική διάσταση της νοσταλγίας. Η αντίθεση ανάμεσα στο σήμερα και στην εξιδανικευμένη εικόνα του παρελθόντος, τροφοδοτεί τη λεπτή χιουμοριστική ατμόσφαιρα της ταινίας του.

Αντίθετα, ο Μισέλ Χαζαναβίσιους στο πολυβραβευμένο φιλμ του «The artist» υιοθέτησε τους κώδικες του βωβού σινεμά, παραδίδοντας στο κοινό μια ασπρόμαυρη δραματική κομεντί χωρίς ήχο. Η Μπερενίς Μπεζό ως «flapper girl» εμφανίζεται στο πλευρό του Ζαν Ντιζαρντέν, ο οποίος ενσαρκώνει έναν ματαιόδοξο σταρ προορισμένο να ξεθωριάσει από την έλευση του ομιλούντος κινηματογράφου. Με πλήθος σινεφίλ αναφορών και χρονική αφετηρία το 1927, η ταινία μπορεί να θεωρηθεί η καλύτερη απάντηση στα υπερφίαλα και συχνά κενά περιεχομένου τεχνολογικά εφέ του Χόλιγουντ.

Το ξέφρενο διάλειμμα χαράς της δεκαετίας του ’20 εξακολουθεί να μας ασκεί γοητεία, παρότι γνωρίζουμε την τραγική συνέχεια της Ιστορίας, των επόμενων χρόνων, με την οικονομική ύφεση και τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

«The artist»

ΜΑΝΙΑ ΣΤΑΪΚΟΥ