Και έρχεται στους κινηματογράφους

Το καθηλωτικό αστυνομικό θρίλερ «75 Μέρες» ξεσκεπάζει τα συγκλονιστικά παρασκήνια ενός εγκλήματος που έχει μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη της Ισπανίας - ενός εγκλήματος που ακόμη αναζητά απαντήσεις και ευθύνες.

Το 1992, στο Αλκασέρ, μια μικρή πόλη κοντά στη Βαλένθια της Ισπανίας, τρία κορίτσια γύρω στα 14-15 εξαφανίζονται από προσώπου γης. Την τελευταία φορά που τις είδαν ζωντανές, έκαναν ωτοστόπ για να πάνε σε ένα κλαμπ σε μια κοντινή πόλη. Η αστυνομία, σε ένα από τα πολλά λάθη που θα κάνει σε αυτήν την έρευνα, αρχικά υποθέτει ότι απλώς το έχουν σκάσει.

Tα πτώματά τους, όμως, βρίσκονται δύο μήνες αργότερα, συντρίβοντας τις οικογένειές τους και σοκάροντας την τοπική κοινότητα. Ποιος θα μπορούσε να τολμήσει ένα τέτοιο έγκλημα σε μια φιλήσυχη περιοχή όπου όλοι γνωρίζονταν με όλους;

Τριάντα χρόνια μετά, οι «75 Μέρες» έρχονται για να επανεξετάσουν το έγκλημα που συγκλόνισε την Ισπανία όχι μόνο εξαιτίας της σοκαριστικής του βιαιότητας, αλλά και εξαιτίας της αμφιλεγόμενης και εξοργιστικά ελλιπούς αστυνομικής έρευνας που ακολούθησε, καθώς και την προβληματική κάλυψη από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Ένα έγκλημα που ακόμη ζητά απαντήσεις

Είναι μια υπόθεση που δε μπόρεσε να ξεχάσει κανένας Ισπανός. H εξαφάνιση των τριών κοριτσιών του Αλκασέρ και η μετέπειτα ανακάλυψη των πτωμάτων τους σε ρηχό τάφο 75 μέρες μετά, σοκάρει ολόκληρη τη χώρα, η οποία παρακολουθεί με αγωνία όλες τις εξελίξεις.

Το έγκλημα αυτό συνέβη σε μια περιοχή με μικρά χωριά, όπου τα κορίτσια ήξεραν σχεδόν τους πάντες. Εξάλλου, μια φίλη τους, που δεν ήταν μαζί τους εκείνο το βράδυ, κατέθεσε ότι ποτέ δεν έκαναν ωτοστόπ στα τυφλά: πάντα έμπαιναν σε αμάξια ανθρώπων που ήδη γνώριζαν, κάτι που προσέθεσε μια ακόμη φρικιαστική λεπτομέρεια στα όσα έρχονταν σιγά-σιγά στο φως.

Πέρα από έναν μάρτυρα -που αγνοήθηκε κατ’ εξακολούθηση- δεν υπάρχουν ουσιώδη στοιχεία. Και τα όσα υπάρχουν δεν λαμβάνονται σοβαρά υπόψιν ή δεν προστατεύονται αρκετά καλά, ώστε να βοηθήσουν. Γενικότερα οι χειρισμοί των αρχών είναι εγκληματικά ελλιπείς, ανίκανοι και ερασιτεχνικοί, κάτι που σημαίνει ότι χάνεται πολύτιμος χρόνος και, τελικά, έδαφος.

Η υπόθεση φιγουράρει στα ΜΜΕ νύχτα και μέρα, δίνοντας άφθονη τροφή σε ταμπλόιντ, ριάλιτι σόου και εκπομπές κίτρινου τύπου για εβδομάδες. Είναι η εποχή, εξάλλου, της γέννησης και του «trash» τηλεοπτικού σταθμού Telecinco, σε ιδιοκτησία του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, για τους οποίους η υπόθεση ήταν το απόλυτο δώρο - το οποίο και «άρμεξαν» χωρίς ντροπή.

Η σύλληψη τελικά θα έρθει: ο Μιγκέλ Ρικάρ κατηγορείται για το έγκλημα από κοινού με τον φίλο του, δραπέτη Αντόνιο Ανγκλές. Όμως, ο Ρικάρ θα ισχυριστεί ότι η ομολογία του ήταν προϊόν πιέσεων και ξυλοδαρμών, ενώ η αυτοψία των πτωμάτων αποκάλυψε επτά διαφορετικά DNA στη σκηνή του εγκλήματος, κανένα από τα οποία δεν ανήκουν στα θύματα ή τους φερόμενους ως δολοφόνους. Κι έτσι, το μυστήριο γύρω από την υπόθεση παραμένει. Μπορεί να έχουν περάσει πάνω από τριάντα χρόνια, αλλά μερικές πληγές δεν κλείνουν ποτέ.

Ο σκηνοθέτης Μ.Α. Ρομέρο μιλά για την ταινία

Το «75 Μέρες» είναι εμπνευσμένο από ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα εγκλήματα στην ιστορία της Ισπανίας: το έγκλημα του Αλκασέρ, το οποίο έλαβε χώρα τον Νοέμβριο του 1992 και κράτησε σε αγωνία ολόκληρη τη χώρα - και για το οποίο εξακολουθούν να υπάρχουν αναπάντητα ερωτήματα.

Αποφάσισα να αφηγηθώ αυτή την ταινία με αυστηρά ντοκιμαντερίστικο ύφος. Μου ήταν εξαρχής σαφές ότι έπρεπε να μείνω μακριά από αιματηρούς εντυπωσιασμούς ή μελοδραματισμούς, εστιάζοντας αντίθετα στην ανικανότητα και την έλλειψη ενσυναίσθησης με την οποία αντιμετωπίστηκε η υπόθεση. Ακόμη και το Γενικό Συμβούλιο του Δικαστικού Σώματος, η ανώτατη αρχή της χώρας, εξέδωσε δημόσια έκθεση στην οποία εξέφραζε τη δυσαρέσκειά του για την υπόθεση, τις αστυνομικές δυνάμεις, τους ιατροδικαστές, τους δικαστές κ.λπ. λόγω των λανθασμένων ενεργειών όλων τους στην υπόθεση.

Αυτή η ταινία είναι το προϊόν δεκαετούς έρευνας και προετοιμασίας κατά την οποία πραγματοποίησα μια σχολαστική μελέτη της υπόθεσης μέσα από τα αρχεία της αστυνομίας και των εφημερίδων. Οτιδήποτε συμπεριλήφθηκε στο σενάριο προέρχεται από έναν φάκελο άνω των 4.000 σελίδων, από 1.800 αποκόμματα του Τύπου, από αυτοψίες, ψυχιατρικές εκθέσεις, εκθέσεις εγκληματολόγων και συνεντεύξεις με άτομα από το Αλκασέρ που σχετίζονται με την υπόθεση.

Ως σκηνοθέτης μιας τόσο σύνθετης ταινίας, η οποία πραγματεύεται ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, ένιωσα ίλιγγο και τεράστια ευθύνη όταν επρόκειτο να δείξω αυτό που ήθελα να αποτυπώσω σε αυτή την ταινία. Από την πρώτη στιγμή που άρχισα να γράφω το σενάριο, πριν από δέκα και πλέον χρόνια, μου ήταν πάντα ξεκάθαρο ότι αυτή η ταινία θα ήταν το «μεγάφωνο» για πολλές μαρτυρίες που δεν ακούστηκαν ποτέ και δεν απέκτησαν ποτέ τη σημασία που θα έπρεπε να έχουν για την ικανοποιητική επίλυση της υπόθεσης.

Ήθελα να κάνω μια «ακτινογραφία» της δεκαετίας του 1990. Να δείξω στον νεότερο θεατή μια Ισπανία άγνωστη σ' αυτόν, χωρίς κινητά, χωρίς social media. Είναι σαν να κοιτάς από ένα μικρό παράθυρο και να γνωρίζεις το σύμπαν των γονιών μας σε μια εποχή που οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Βαρκελώνης και η Expo 92 κυριάρχησαν σε όλα τα πρωτοσέλιδα των εθνικών και διεθνών μέσων ενημέρωσης…

7 Σεπτεμβρίου στους κινηματογράφους από τη Rosebud.21

Σκηνοθεσία: Μ.Α. Ρομέρο
Σενάριο: Μ.Α. Ρομέρο
Ηθοποιοί: Άνα Φερνάντεζ, Αντόνια Σαν Χουάν, Μακαρένα Γκόμεζ, Χαβιέ Αλμπάλα