Τα remake αποτελούν μια εύκολη λύση για την κινηματογραφική βιομηχανία του Χόλιγουντ.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι στις τέχνες και επομένως και στον κινηματογράφο, δεν υπάρχει παρθενογένεση. Τι μπορεί όμως να σημαίνει αυτό στην πράξη; Σε δημοσίευμα των LA Times, αναφέρεται ότι μερικές φορές δεν ξέρουμε ποιος είναι τελικά αυτός που αντιγράφει και ποιος αυτός που αντιγράφεται.

Αν λάβουμε υπόψη μας όλα τα remakes πρόσφατων ευρωπαϊκών ταινιών από το Χόλιγουντ, αξίζει να αναρωτηθούμε: ποια ηθοποιός του Hollywood υποδύεται καλύτερα τη γαλλίδα star Sophie Marceau; Μήπως η Angelina Jolie, που την «αντικαθιστά» στο τελευταίο ρομαντικό θρίλερ «The Tourist» — μια ταινία που βασίστηκε στη γαλλική ταινία του 2005, «Anthony Zimmer»; Η μήπως η Demi Moore που θα παίξει στο «LOL (Laughing Out Loud)» που θα βγει φέτος και στο οποίο θα συμπρωταγωνιστεί με την Miley Cyrus, σε ένα remake της ομώνυμης γαλλικής ταινίας του 2008;

Το ερώτημα επαναφέρεται αν σκεφτεί κανείς ότι βρίσκεται ήδη στα «σκαριά» το remake της ταινίας του 2010, με τίτλο «L'Age de Raison», επίσης με τη Marceau.

Η αυξητική τάση αυτού του φαινομένου, δεν περιορίζεται φυσικά σε ταινίες με τη Sophie Marceau, αλλά το γεγονός ότι τουλάχιστον τρεις από τις ταινίες της, έχουν τραβήξει την προσοχή του Χόλιγουντ είναι ένα σημάδι ότι το Χόλιγουντ «ξεζουμίζει» την Ευρώπη με ασυνήθιστη ένταση. Τον τελευταίο χρόνο, έχουν κυκλοφορήσει πέντε αμερικανικές ταινίες remakes γαλλικών.

Αλλά ούτε και ο σουηδικός κινηματογράφος ξέφυγε από τα… χέρια του Χόλιγουντ που το 2010 κυκλοφόρησε την προσαρμογή της ταινίας «Snabba Cash» σε «Easy Money» με τον Zac Efron. Επίσης πρόσφατα κυκλοφόρησε το remake «Let Me In», για να μην αναφέρουμε και την τριλογία Millennium.

Οι επανειλημμένες προσπάθειες του Χόλιγουντ για την προσαρμογή - ή απλά αντιγραφή - ξενόγλωσσων ταινιών τονίζουν μια πολιτιστική μεταμόρφωση του δημοφιλούς ευρωπαϊκού κινηματογράφου τις τελευταίες δεκαετίες. Πολλοί ικανοί ευρωπαίοι σκηνοθέτες αισθάνονται οικεία πια με τις αμερικανικές παραγωγές. Το κλισέ για τις γαλλικές ταινίες, που θεωρούνταν ιστορίες χωρίς κίνηση με προοπτική για πνευματικές συζητήσεις, δε συνάδει πλέον με την έντονη δράση της κινηματογράφησης του Jean-François Richet στην ταινία «Mesrine» ή στο «Carlos» του Olivier Assayas.

Ο Fred Cavayé, που έγραψε και σκηνοθέτησε το 2008 την ταινία «Pour Elle» - την οποία ο βραβευμένος με Όσκαρ σεναριογράφος και σκηνοθέτης Πολ Χάγκις προσάρμοσε στο «The Next Three Days» - σημειώνει ότι τόσο ο ίδιος, όσο και οι σύγχρονοί του δημιουργοί θρίλερ, έχουν έντονες αναφορές στο Χόλιγουντ. «Η ειρωνεία», λέει ο Cavayé, «είναι ότι εμείς κάνουμε αμερικανικού τύπου ταινίες και αυτοί τις ξανακάνουν».

Αν και οι προηγούμενες γενιές ευρωπαίων δημιουργών έβλεπαν μερικές φορές τις επανεκτελέσεις του Χόλιγουντ ως χονδροειδείς απομιμήσεις της τέχνης τους, οι νεότερες γενιές κινηματογραφιστών τις βλέπουν ως πύλη για μια μεγαλύτερη ευκαιρία. «Είναι μέρος της λογικής της βιομηχανίας να εκμεταλλευόμαστε πρωτότυπες ιδέες από ξένες ταινίες και να τις προσαρμόζουμε» δηλώνει ο Paco Plaza, συγγραφέας και σκηνοθέτης της ισπανικής ταινίας ζόμπι «Rec» που προσαρμόστηκε ως «Quarantine» και κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ πριν από την πρωτότυπη ταινία. «Είναι μια «σφραγίδα» έγκρισης. Και αυξάνει η δημοτικότητα της πρωτότυπης ταινίας, οπότε δεν έχω κανένα παράπονο», υποστηρίζει.

Πάντως, η τάση του Χόλιγουντ για τη δημιουργία remakes ευρωπαϊκών ταινιών είναι κατανοητή. Οι παραγωγοί μπορούν να παρακολουθήσουν μια ταινία και να αποφασίσουν αν τους κάνει, αντί να προσπαθήσουν να προεκτείνουν και να μετατρέψουν π.χ. ένα βιβλίο. Και σίγουρα δεν είναι κακό ότι οι ξένες ταινίες δίνουν μια... εξωτική νότα στο θέμα του sex, της βίας και του χιούμορ που είναι «φρέσκια» για τους Αμερικανούς.

Επιπλέον, για τους συρικνωμένους προϋπολογισμούς του Χόλιγουντ, η λύση ενός remake μιας ευρωπαϊκής ταινίας, αποτελεί ασφαλέστερη επιλογή και μείωση του ρίσκου.

Έτσι, τα μεγάλα κινηματογραφικά studios έχουν συστηματοποιήσει τη διαδικασία αυτή - για παράδειγμα χρηματοδοτώντας ευρωπαϊκές ταινίες με προοπτικές προσαρμογής τους και προσλαμβάνοντας εξειδικευμένο προσωπικό για τον εντοπισμό τέτοιων ταινιών, αλλά και διαθέτοντας μέρος του budget τους για remakes.