Στο φετινό 10ο Beyond Borders Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καστελλορίζου (24-31 Αυγούστου 2025) διαγωνίζονται 42 ταινίες απ’ όλον τον κόσμο, οι 35 από τις οποίες προβάλλονται σε ελληνική, διεθνή και παγκόσμια πρεμιέρα.

Πολλές από αυτές έχουν ταξιδέψει στα μεγαλύτερα κινηματογραφικά φεστιβάλ του κόσμου και πολλές επίσης έχουν βρει το δρόμο τους για πρώτη φορά στο Καστελλόριζο, Το

Κυρίως Διαγωνιστικό Τμήμα περιλαμβάνει 18 ταινίες ντοκιμαντέρ μεσαίου και μεγάλου μήκους (ανάμεσά τους 4 ελληνικές παραγωγές) και το μicro Διαγωνιστικό Τμήμα περιλαμβάνει 24 ταινίες ντοκιμαντέρ μικρού μήκους (ανάμεσά τους 3 ελληνικές παραγωγές).

Στρατηγικός Εταίρος του Beyond Borders είναι η ΔΕΗ, η κορυφαία εταιρεία ενέργειας στη Νοτιοανατολική Ευρώπη που στηρίζει ενεργά τις τέχνες και τον πολιτισμό. Ως αναπόσπαστο κομμάτι του κοινωνικού και οικονομικού ιστού της χώρας, η ΔΕΗ ενισχύει τον διάλογο με τον πολιτισμό και την τέχνη, υποστηρίζοντας όλους και όσα μας οδηγούν στο μέλλον, ένα μέλλον καλύτερο για όλους, όπου τον πρώτο λόγο έχει ο πολιτισμός.

Το φετινό πρόγραμμα περιστρέφεται γύρω από δύο κύριους άξονες, τη μνήμη και το μέλλον. Οι θεματικές περιλαμβάνουν ζητήματα μνήμης, ταυτότητας και διαχείρισης του τραύματος, σε προσωπικό ή συλλογικό επίπεδο. Κεντρική θέση κατέχει φυσικά ο πόλεμος και οι συνέπειές του, η προσφυγιά, ο εκτοπισμός, η επανεγκατάσταση. Σαφείς αναφορές γίνονται σε μορφές κρατικής εξουσίας, αδιαφορίας ή αυταρχισμού, καθώς και στο ρόλο της γυναίκας και στην έμφυλη ταυτότητα. Το περιβάλλον, η κλιματική κατάρρευση, η κλιματική δικαιοσύνη και η αγωνία για το αύριο είναι παρούσες. Πολλές επίσης ταινίες καταπιάνονται με ιστορίες ενηλικίωσης, ιδιαίτερα μέσα σε δύσκολες συνθήκες, αλλά και με ευρύτερες ανθρωποκεντρικές αφηγήσεις.

Όλα τα trailers των ταινιών και οι πληροφορίες για το πρόγραμμα του 2025 βρίσκονται αναρτημένες και στην ιστοσελίδα www.beyondborders.gr

Κυρίως Διαγωνιστικό Τμήμα

Σχέδιο θανάτου για έναν σκύλο και έναν άνδρα, Χρήστος Καρακέπελης, Ελλάδα, 2024, 66'

Στη νάρκη των lockdowns, ένας απόκληρος σχεδιάζει –σαν άτρωτος υπερήρωας– μια επική απόδραση γι’ αυτόν και τον σκύλο του, από τον πιο θανατηφόρο ιό: την ίδια τη ζωή. Ένα περιπετειώδες ταξίδι θανάτου που θα οδηγήσει μαγικά και τους δυο από την τρώγλη τους ως τα άγρια βουνά και τη Νέα Υόρκη, από την ασφυκτική πραγματικότητα στην απόλυτη ελευθερία.

Ο Χρήστος Καρακέπελης γεννήθηκε το 1962. Εστιάζει σε ανθρώπους εξορισμένους από τη νόρμα, ακροβάτες της επισφάλειας. Συνεργάζεται μαζί τους επί σειρά ετών, σε μια αναζήτηση που υπερβαίνει την προσωπική τους ιστορία, καθώς λειτουργούν ως αρχετυπικές μορφές. Αυτή την περίοδο κινηματογραφεί το ντοκιμαντέρ Future Tenses, έναν διάλογο για τον αγώνα επιβίωσης ανάμεσα σε τρεις εργατικές κοινότητες (Ελλάδα, Τανζανία, Κίνα).

Exam on the Edge of the time, İlkay Nişancı, Tουρκία, 2024, Διεθνής Πρεμιέρα, 89’

Πριν ακόμη θάψουν τους νεκρούς τους, οι άνθρωποι βυθίστηκαν ήδη στο άγχος των εξετάσεων μετά τον σεισμό στο Χατάι. Για πολλούς μαθητές, οι εισαγωγικές εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο έγιναν μια διέξοδος από μια πόλη όπου είχαν χάσει όλες τους τις αναμνήσεις, ενώ οι δάσκαλοί τους, ίσως και ασυναίσθητα, έχτιζαν τη δική τους ουτοπία. Σε αυτήν την περίοδο πολιτικής απάθειας, καθώς πάλευαν να αποστηθίσουν την ύλη των εξετάσεων, προσπαθούσαν ταυτόχρονα να διώξουν από τη μνήμη τους τις εικόνες της κατεστραμμένης πόλης τους. Όμως κάθε ερώτηση στις εξετάσεις τους θύμιζε κάτι — για κάποιους, τις αποστάσεις· για άλλους, το κράτος· για άλλους, έναν σωρό από συντρίμμια δίπλα στη θάλασσα. Αν η μνήμη μιας πόλης είναι φυλακισμένη σ’ εκείνον τον σωρό από συντρίμμια δίπλα στη θάλασσα, τότε ο αγώνας των ανθρώπων να χτίσουν ένα μέλλον δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια εξέταση στην άκρη του χρόνου.

Hawar, Our Banished Children, Pascale Bourgaux, Βέλγιο-Γαλλία- Ελβετία, 2023, Ελληνική Πρεμιέρα, 74’

Το 2014, χιλιάδες γυναίκες Γιεζίντι απήχθησαν από το Ισλαμικό Κράτος και μετατράπηκαν σε σκλάβες του σεξ. Μετά την απελευθέρωσή της, η Άνα αναγκάζεται να εγκαταλείψει το παιδί που απέκτησε ως αποτέλεσμα βιασμού. Όλα τα παιδιά που γεννήθηκαν από τέτοιες επιθέσεις θεωρούνται «μπάσταρδα» και απορρίπτονται από την κοινότητα των Γιεζίντι. Τέσσερα χρόνια μετά τον αποχωρισμό, η Άνα διασχίζει κρυφά το Κουρδιστάν για να δει ξανά την κόρη της, τη Μάρυα.

Letters from Wolf Street, Arjun Talwar, Πολωνία, 2023, Ελληνική Πρεμιέρα, 97’

Πρόκειται για ένα ευφυές, προσωπικό πορτρέτο της Πολωνίας, μέσα από τα μάτια του μετανάστη σκηνοθέτη που εξερευνά τη ζωή σε έναν δρόμο στο κέντρο της Βαρσοβίας. Καθώς κινηματογραφεί τους γείτονές του σε μια προσπάθεια να συνδεθεί μαζί τους, αποκαλύπτει ένα δίκτυο χαρακτήρων που ζουν ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, την πατρίδα και τη χώρα υποδοχής. Με τη βοήθεια του φίλου του, Μο, ο Arjun διερευνά θέματα αποξένωσης, του ανήκειν και της ταυτότητας—προσφέροντας μια λεπτοδουλεμένη αποτύπωση της σύγχρονης Ευρώπης και αμφισβητώντας καθιερωμένα στερεότυπα για την Πολωνία.

Λω, Θανάσης Βασιλείου, Ελλάδα, 2025, 70’

Έναν χρόνο μετά τον θάνατο της μητέρας του, ο σκηνοθέτης επιστρέφει στο άδειο διαμέρισμα της παιδικής του ηλικίας στην Αθήνα για να διαχειριστεί μια προβληματική κληρονομιά. Από τις γυμνές πλέον επιφάνειες του σπιτιού, αναδύονται θραύσματα αναμνήσεων της οικογένειάς του και η προσωπική ιστορία του μπλέκεται με το συλλογικό τραύμα της Χούντας.

Mountain of Gold, Roland Edzard, Γαλλία, 2025, Ελληνική Πρεμιέρα, 85’

Μια ομάδα χρυσοθήρων ξεκινά για την καρδιά της σαχαριανής χρυσοθηρίας, διασχίζοντας τις απομακρυσμένες και εχθρικές περιοχές του βόρειου Νίγηρα. Με κινητήρια δύναμη τα όνειρα του πλούτου και τους δεσμούς φιλίας που τους ενώνουν, οι ήρωες ρίχνονται σε μια επικίνδυνη πορεία στα όρια της νομιμότητας.

Το βράδυ υποχωρεί, Τίμων Κουλμάσης, Ελλάδα-Γαλλία, 2024, 70’

Η ταινία αναφέρεται στη συναρπαστική πορεία δύο ιδιαίτερα σημαντικών καλλιτεχνών, του διάσημου Έλληνα γλύπτη Μέμου Μακρή (1913-1993) και της πολύπλευρης προσωπικότητας της Ζιζής Μακρή (1924-2014). Στη ζωή τους – ανάμεσα στην Αθήνα υπό γερμανική κατοχή, στο μεταπολεμικό Παρίσι με την πλούσια πολιτιστική κίνηση και την Βουδαπέστη κατά τον Ψυχρό Πόλεμο – η τέχνη κι η ιστορία του 20ου αιώνα, οι ελπίδες κι οι απογοητεύσεις κι απ’ τις δύο πλευρές του «Σιδηρού Παραπετάσματος», συναντώνται και φωτίζονται οι πλευρές τους. Μέσα από τα έργα και τις αναμνήσεις τους, η ταινία επανεξετάζει τα μεγάλα ζητήματα που αντηχούν ακόμα έντονα μέσα μας: ουτοπία και ιδεολογία, ολοκληρωτισμός, εξορία και ελευθερία.

On melting snow, Mojtaba Bahadori, Βέλγιο-Ισλανδία, 2024, Ελληνική Πρεμιέρα, 73’

Κάθε τοπίο αντανακλά μια μνήμη του πλανήτη μας – μνήμες που ο χρόνος και τα τεχνητά πολιτικά σύνορα έχουν διαιρέσει βάναυσα. Εδώ και 33 χρόνια, η Sophie Cauvin διανύει ένα μοναδικό ταξίδι για να συναντήσει αυτά τα αλλοιωμένα τοπία, συλλέγοντας και επανενώνοντας τις θρυμματισμένες αυτές μνήμες και αποτυπώνοντάς τες μέσα από τα εντυπωσιακά έργα τέχνης της.

Σμιλεμένες ψυχές, Σταύρος Ψυλλάκης, Ελλάδα, 2025, 90’

Ο Julien Grivel (1943), Ελβετός οδοντίατρος, για 26 χρόνια (1972-1998) ερχόταν στην Αθήνα δύο φορές το χρόνο και φρόντιζε, δωρεάν, τα δόντια των χανσενικών (λεπρών) στο Νοσοκομείο Λοιμωδών Νόσων «Η Αγία Βαρβάρα». Στο βιβλίο του ΕΛΛΑΔΑ η δική μου Ιθάκη γράφει: «Υιοθετώντας τη γλώσσα των Ελλήνων, υιοθέτησα ασυνείδητα και τη σκέψη τους… Ένα εσωτερικό ταξίδι που με βοήθησε να βλέπω τον κόσμο και τη ζωή διαφορετικά». Η φιλία του με τον πρώην χανσενικό Μανόλη Φουντουλάκη ήταν καταλυτική. «Ξέρεις φίλε, με αυτές τις δοκιμασίες βγαίνει όμορφα σμιλεμένη η ψυχή του ανθρώπου» του έλεγε.

The Gateway, Nikita Popkov, Ρωσία, 2025, Παγκόσμια Πρεμιέρα, 93’

Τρεις διαφορετικοί άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με τον εαυτό τους μέσα σε σκοτεινούς καιρούς.

The German People, Marcin Wierzchowski, Πολωνία, 2025, Ελληνική Πρεμιέρα, 133’

Η ταινία διερευνά τις συνέπειες της ρατσιστικής επίθεσης στο Χανάου της Γερμανίας στις 9/2/2020, όπου δολοφονήθηκαν εννέα άνθρωποι. Μέσα από τις φωνές των επιζώντων και των οικογενειών των θυμάτων, το φιλμ καταγράφει τη θλίψη τους, την αναζήτηση δικαιοσύνης και τον αγώνα τους απέναντι στον συστημικό ρατσισμό – τόσο στο ίδιο το έγκλημα όσο και στην κρατική διαχείρισή του. Καθώς η δημόσια προσοχή εξασθενεί, αυτοί συνεχίζουν να αγωνίζονται για μνήμη και λογοδοσία, θέτοντας καίρια ερωτήματα για την ένταξη, την ιθαγένεια και για το ποιοι θεωρούνται πραγματικά μέλη της γερμανικής κοινωνίας.

The longer you bleed, Ewan Waddell, Ουκρανία, 2025, Ελληνική Πρεμιέρα, 65’

Αυτό το προσωπικό ντοκιμαντέρ ακολουθεί εκτοπισμένους Ουκρανούς στο Βερολίνο, καθώς προσπαθούν να διαχειριστούν την τραυματική παραδοξότητα του να βλέπουν την πατρίδα τους να καίγεται, σε πραγματικό χρόνο, μέσα από pixels στο Instagram. Καθώς οι χαρακτήρες απομακρύνονται συναισθηματικά από τις φρίκες του πολέμου, το χιούμορ του παραλόγου αναδύεται ως μηχανισμός επιβίωσης — ένας φακός τον οποίο υιοθετεί το φιλμ για να ασκήσει κριτική στην μεταβιομηχανική κοινωνία ως τόπο επεξεργασίας του τραύματος.

The lost season, Mehdi Ghanavati, Ιράν, 2024, Ελληνική Πρεμιέρα, 63’

Η εποχική σκόνη καλύπτει το χωριό όπου ζει η Κοσάρ. Η λίμνη Χαμούν έχει ξεραθεί και η περιοχή Σιστάν γίνεται όλο και πιο άνυδρη κάθε χρόνο — μοιάζει σαν η ζωή να εξαφανίζεται σταδιακά. Η Κοσάρ είναι μια έφηβη μαθήτρια λυκείου σε ένα μικρό χωριό στην επαρχία Σιστάν και Μπαλουχιστάν, κοντά στα σύνορα με το Αφγανιστάν. Όπως πολλά κορίτσια της ηλικίας της στην περιοχή, αναμένεται να παντρευτεί νωρίς, σύμφωνα με τις παραδόσεις. Όμως η Κοσάρ ονειρεύεται να φοιτήσει στο πανεπιστήμιο. Μέσα στη λειψυδρία και την αδιάκοπη αιθαλομίχλη από λεπτή σκόνη στο νοτιοανατολικό Ιράν, τα όνειρά της φαίνεται να απομακρύνονται όλο και πιο πολύ.

The Tirana Conspiracy, Manfredi Lucibello, Ιταλία, 2024, Ελληνική Πρεμιέρα, 71’

Δεκέμβριος 2000. Ο διάσημος φωτογράφος Ολιβιέρο Τοσκάνι αποδέχεται την πρόσκληση του κριτικού τέχνης Τζανκάρλο Πολίτι να επιμεληθεί ένα τμήμα της πρώτης Μπιενάλε Τιράνων. Ο Τοσκάνι παρουσιάζει τέσσερις σκανδαλώδεις καλλιτέχνες, δημιουργούς έργων ενοχλητικών, ακατάλληλων, ακόμη και ανήθικων: τον παιδόφιλο Δημήτρη Μπιόι, τον πορνογράφο Μαρτσέλο Γκαβότα, την ακτιβίστρια Μπόλα Έκουα που καταζητείται από τη νιγηριανή κυβέρνηση, και τον Χαμίντ Πικάρντο, επίσημο φωτογράφο του Μπιν Λάντεν. Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή ενός από τα μεγαλύτερα φιάσκα στην ιστορία της σύγχρονης τέχνης. Πλέον, με τα εγκλήματα να έχουν παραγραφεί, οι πρωταγωνιστές μπορούν επιτέλους να αποκαλύψουν την αλήθεια.

To Use a Mountain, Casey Carter, Ηνωμένες Πολιτείες, 2025, Ελληνική Πρεμιέρα, 99’

Έξι αγροτικές κοινότητες στις Ηνωμένες Πολιτείες επιλέγονται ως υποψήφιες για μια αδιανόητη μοίρα: η γη τους να γίνει τόπος ταφής για 77.000 τόνους πυρηνικών αποβλήτων. Ενάντια στη στυγνή λογική των κρατικών αναλύσεων και αρχείων, αναδύεται μια λαϊκή ιστορία αντίστασης και φροντίδας του τόπου μέσα από ένα αισθητηριακό οδοιπορικό στα τοπία, τα οικοσυστήματα και τις προσωπικές ιστορίες των περιοχών αυτών.

Welcome to Babel, James Bradley, Αυστραλία, 2024, Ελληνική Πρεμιέρα, 95’

Ένας εμμονικός καλλιτέχνης, ένα τρελό σχέδιο και η ταραχώδης ιστορία του Κομμουνισμού συνδυάζονται σε μια βαθιά κατάδυση στις αιματηρές επαναστάσεις του 20ού αιώνα. Η αφήγηση αντιπαραβάλλεται με το τρυφερό πορτρέτο ενός γάμου που σφυρηλατήθηκε μέσα στο χάος της Πολιτισμικής Επανάστασης στην Κίνα.

Welcome to the Orchard of England, Louis Norris, Ηνωμένο Βασίλειο, 2025, Ελληνική Πρεμιέρα, 43’

Ιστορικά γνωστό ως ο «οπωρώνας της Αγγλίας», το Herefordshire είναι μία περιοχή παραγωγής μήλων. Αυτή η ταινία συγκεντρώνει ένα ευρύ και εκκεντρικό σύνολο κατοίκων της περιοχής — αγρότες, τσιγγάνους, πρώην εργάτες της συγκομιδής μήλων, κληρικούς, τους ντόπιους στη γιορτή του μηλίτη, παραγωγούς και πωλητές φρούτων — για να εξερευνήσει τη βαθιά σχέση ανάμεσα στους ανθρώπους και την ιστορική τους σοδειά. Μερικώς πορτρέτο ενός εξαφανιζόμενου τρόπου ζωής, μερικώς γιορτή μιας ζωντανής κουλτούρας που συνεχίζει να επιβιώνει, η ταινία θέτει βαθιά ερωτήματα για τη φύση του ανθρώπου. Παιχνίδια, τάρτες, χοροί, μικροκλοπές και ποικιλίες μήλων - ετοιμαστείτε να τιμήσετε το μήλο!

Wild Women of Anatolia, Sedef και Aslı Özoğuz, Τουρκία, 2024, Διεθνής Πρεμιέρα, 88’

Το ντοκιμαντέρ αυτό είναι μια συλλογή ιστοριών από πέντε γυναίκες σε πέντε τοπία της Ανατολίας, μέσα από τις οποίες αποκαλύπτονται οι προσωπικές τους εμπειρίες ως «άγριες γυναίκες», τα όνειρά τους για ελευθερία και η σύνδεσή τους με τη φύση. Η ταινία αποτελείται από τέσσερα κεφάλαια: Γη, Νερό, Φωτιά & Αέρας.

μicro Διαγωνιστικό Τμήμα

Al Basateen, Antoine Chapon, Γαλλία, 2025, Ελληνική Πρεμιέρα, 24’

Το 2015, στη Δαμασκό, η συνοικία Basateen al-Razi και οι οπωρώνες της ισοπεδώθηκαν ως τιμωρία για την εξέγερση του πληθυσμού ενάντια στο καθεστώς. Έχοντας χάσει τα πάντα, δύο πρώην κάτοικοι ανακαλούν τις αναμνήσεις τους από τη γειτονιά.

Albgreko, Ilir Tsouko, Ελλάδα, 2024, 27’

Τα παιδιά και τα εγγόνια των Αλβανών μεταναστών της δεκαετίας του ’90 γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα. Η Ντενίσα, ο Δημήτρης, η Στεφανία και ο Ορέστης μας αφηγούνται το βίωμά τους. Όχι το βίωμα της μετανάστευσης καθαυτό, αλλά τη δική τους ιστορία· μια ιστορία που δεν είναι ούτε αποκλειστικά αλβανική ούτε αποκλειστικά ελληνική. Είναι και τα δύο. Κάτι νέο, καθαρό και ελπιδοφόρο γεννιέται από αυτήν τη γενιά. Την ώρα που οι πόλεμοι των ταυτοτήτων μαίνονται σε ολόκληρο τον κόσμο —και βέβαια στην Ευρώπη και τα Βαλκάνια— η κάμερα του σκηνοθέτη φωτίζει αυτές τις πολλαπλές ταυτότητες όχι ως βαρίδια της ιστορίας, αλλά ως πυξίδες για ένα καλύτερο μέλλον.

Between a rock and a hard place, Θάνος Λυμπερόπουλος, Ελλάδα, 2024, Παγκόσμια Πρεμιέρα, 17’

Μια μικρή ομάδα μια ομάδα παιδιών από το Αφγανιστάν που φοιτούν σε ένα αυτοσχέδιο προσφυγικό σχολείο στην Αθήνα, είναι έτοιμη να πάρει θέση ενάντια στους Ταλιμπάν, που εδραιώνουν την εξουσία τους στο Αφγανιστάν. Θα είναι οι φωνές τους αρκετά ηχηρές, ώστε να τραβήξουν την παγκόσμια προσοχή ή οι οικογένειες και οι φίλοι τους θα συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν τους κινδύνους αυτού του καταπιεστικού καθεστώτος;

Clear Sky, Marcin Kundera, Πολωνία, 2024, Ελληνική Πρεμιέρα, 21’

Ο Wowa και ο Roma περιπλανώνται στους δρόμους του Κραματόρσκ, στην Ουκρανία, απολαμβάνοντας τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού. Η παιδική τους ηλικία φτάνει στο τέλος — δεν υπήρξε ποτέ ανέμελη. Στο φόντο: ο συνεχής βόμβος της πρώτης γραμμής, σειρήνες αεροπορικής επιδρομής και βλέμματα που διαρκώς στρέφονται προς τον ουρανό. Ο πόλεμος, παρατεταμένος και εξαντλητικός, έχει χάσει το δραματικό του φορτίο και το ενδιαφέρον του κοινού, αλλά εξακολουθεί να ρίχνει τη σκιά του σε όσους ζουν κοντά. Κι όμως, ο Wowa και ο Roma προσπαθούν να ζήσουν την παιδική τους ηλικία σε έναν κόσμο που τους προσφέρει ελάχιστη παρηγοριά.

Crossing, Karol Felicio, Βραζιλία, 2024, Διεθνής Πρεμιέρα, 15’

Το Crossing είναι ένα ντοκιμαντέρ που βυθίζεται στην καρδιά του χωριού Rio Piraquê-Açu, αποκαλύπτοντας το δίλημμα των νεαρών ιθαγενών μητέρων που, παρότι τις υποδέχεται με φροντίδα η γιαγιά τους και παραδοσιακή μαία Keretxchu, επιλέγουν να γεννήσουν σε νοσοκομεία. Ανάμεσα στην παράδοση και τη μοντερνικότητα, η ταινία θέτει το ερώτημα για το μέλλον της προγονικής γνώσης: μήπως κινδυνεύει να εξαφανιστεί; Με ευαισθησία, το Crossing στοχάζεται πάνω στην ταυτότητα, τη μητρότητα και τις προκλήσεις αυτής της μετάβασης από το παρελθόν στο μέλλον. Η Travessia (Διασταύρωση) είναι ο δρόμος.

Death of a format, Μάριος Λιζίδης, Κύπρος, 2023, Ελληνική Πρεμιέρα, 11’

Ενόσω ο ιδιοκτήτης του τελευταίου βίντεο κλαμπ στην Κύπρο περιμένει πελάτες, η επικράτεια του καταστήματος δώρων της αδελφής του επεκτείνεται ολοένα και περισσότερο.

Fatbardha, Kitty Kentezi, Ελλάδα, 2024, 24’

Η Φατμπάρντα και ο Νίκο, ένα ηλικιωμένο παντρεμένο ζευγάρι, ζουν σε ένα μικρό σπίτι. Ο Νίκο είναι καθηλωμένος σε νοσοκομειακό κρεβάτι, ενώ η Φατμπάρντα, παρά τις δικές της κινητικές δυσκολίες, φροντίζει και για τους δύο. Καθώς η ηλικία και οι ασθένειες δεν τους επιτρέπουν να μετακινηθούν, το ζευγάρι έρχεται όλο και πιο κοντά μέσα από τη ρουτίνα της καθημερινότητας — λίγο πριν χωρίσουν για πάντα.

GIOJA22, Stefano De Felici, Ιταλία, 2023, Ελληνική Πρεμιέρα, 10’

Ένας νέος ουρανοξύστης ξεπροβάλλει στον ορίζοντα, ανάμεσα σε τεράστια γυάλινα κτίρια και κάθετα δάση — σύμβολα της νέας γραμμής του ορίζοντα του Μιλάνου. Μόνος του, ένας άντρας σκαρφαλώνει με τόλμη το κτίριο, αψηφώντας τα τσιμεντένια και γυάλινα προπύργια της σύγχρονης χρηματοοικονομικής εξουσίας. Η πράξη πολιτικής ανυπακοής του, 150 μέτρα ψηλά στον ουρανό, κάνει για λίγες ώρες τον κόσμο να σηκώσει το βλέμμα και να αναλογιστεί το νόημα της φράσης «μείνε άνθρωπος».

Gypsy Gadji, Dáša Raimanová, Σλοβακία, 2024, Ελληνική Πρεμιέρα, 28’

Οι Ρομά στην Πολωνία αποτελούν τη μεγαλύτερη και πιο περιθωριοποιημένη εθνοτική μειονότητα της χώρας. Η Ροξάνα αυτοπροσδιορίζεται ως Ρομά και Πολωνή (Gadji). Εργάζεται ως βοηθός δασκάλας, προσπαθώντας να κρατήσει τα παιδιά των Ρομά στο σχολείο, καθώς πάνω από τα μισά εγκαταλείπουν την εκπαίδευση πριν την ηλικία των δεκαέξι. Θα μπορούσε να αποτελέσει την τέλεια γέφυρα ανάμεσα σε δύο κόσμους—όμως κάθε πολιτισμός την καλεί να απορρίψει τον άλλον. Η Ροξάνα, ωστόσο, επιθυμεί απλώς να ανήκει κάπου.

How to suture the soil?, Wil Paucar Calle, Εκουαδόρ, 2024, Ελληνική Πρεμιέρα, 17’

Ένας γιος γράφει ένα γράμμα στη μητέρα του καθώς ακολουθεί το ίδιο μονοπάτι που είχε πάρει εκείνη κάποτε, όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι της λόγω της παραμέλησης από το κράτος στην ύπαιθρο του Εκουαδόρ στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές του 1980. Το παρελθόν αντηχεί στο παρόν, διαπερνώντας προσωπικά και γεωγραφικά τραύματα.

I didn't get into Berghain but I did meet Vica, Evan Frijters, Ολλανδία, 2024, Διεθνής Πρεμιέρα, 22’

Η Ουκρανή Vica δραπετεύει από το τραύμα του πολέμου και αναζητά καταφύγιο στη γεμάτη ναρκωτικά νυχτερινή ζωή του Βερολίνου. Σύντομα συνειδητοποιεί πως το Βερολίνο δεν της προσφέρει το μέλλον που επιθυμεί και μετακομίζει στην Αγγλία αναζητώντας απομόνωση. Μέσα από τηλεφωνικές συνομιλίες με τον σκηνοθέτη, η Vica μιλά για την πορεία προς την ενηλικίωση και την ανάγκη να ξαναβρεί την αίσθηση του «ανήκειν». Αντιλαμβάνεται πως το αίσθημα αυτό δεν χάθηκε μόνο επειδή έφυγε από την Ουκρανία, αλλά και επειδή οι οικογενειακοί της δεσμοί ήταν εύθραυστοι και έχουν αποδυναμωθεί ακόμη περισσότερο από τον πόλεμο. Επιστρέφει στην πατρίδα της, την Οδησσό, για να ανακτήσει την αίσθηση της οικειότητας. Όμως, επιστρέφοντας σε μια χώρα που βρίσκεται σε πόλεμο, η πραγματικότητα δεν αργεί να ανατρέψει τα σχέδιά της.

My Land is Burned, Abdulrahman Alshowaiki, Βέλγιο, 2024, Ελληνική Πρεμιέρα, 30’

Στην Αρσάλ του Λιβάνου, η ταινία αποκαλύπτει τις πολυδιάστατες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τα παιδιά των Σύρων προσφύγων και οι οικογένειές τους. Πέρα από τις δυσκολίες, οι σιωπηλές πράξεις ελπίδας από μια συμπονετική δασκάλα αντηχούν την τολμηρή επιθυμία για μια φωτεινότερη, πιο ευτυχισμένη γενιά.

Once I got in, it was hard to get out, Nora Štrbová, Τσεχία, 2024, Ελληνική Πρεμιέρα, 28’

Η Ίντα αδειάζει το σπίτι όπου έζησε ο καλλιτέχνης παππούς της, Περιπλανιέται μέσα σ’ ένα στούντιο γεμάτο παράξενα αντικείμενα και ξεχασμένη ιστορία. Όπως και στο SPACES, η Štrbová καταπιάνεται με τα θέματα της μνήμης και της απώλειας, συνδυάζοντας μυθοπλασία και ντοκιμαντέρ και αφήνοντας τις εικόνες της νοσταλγικής παιδικής ηλικίας και του πνιγηρού παρελθόντος να κυλήσουν συνειρμικά. Με μουσικό υπόβαθρο το Κοντσέρτο γκρόσσο αρ. 12 του Φραντσέσκο Τζεμινιάνι, με υπότιτλο Τρέλα, αναδεικνύεται η εύθραυστη υλικότητα λειψάνων, ζωντανών και νεκρών. Το κεφάλι ενός ψόφιου παπαγάλου, ένα εκμαγείο από το στήθος της γιαγιάς της ή ένας μεσίτης καλυμμένος με βρύα, λειτουργούν ως ευρήματα σε έναν προσωπικό αρχαιολογικό χώρο και ως εκθέματα σε ένα ενδοσκοπικό μουσείο οικογενειακής ιστορίας.

P.S., Aleš Suk, Κροατία, 2024, Ελληνική Πρεμιέρα, 15’

Μια εμπνευσμένη, εντυπωσιακή μπαλάντα για τον μοναδικό κάτοικο ενός απομονωμένου νησιού στη βόρειο Αδριατική, του οποίου η μοίρα σφραγίστηκε από τη σκληρότητα του φυσικού κλίματος και το κοινωνικό σύστημα των τοπικών αρχών. Τα ίχνη της τελευταίας ψυχής και τα απομεινάρια της ύπαρξής της – μηνύματα ενός τόπου όπου όλα μοιάζουν να χάνονται.

Refuge, Partha Das, Ινδία, 2024, Παγκόσμια Πρεμιέρα, 24’

Ο Φαρούκ, ένας ανάπηρος μουσουλμάνος μικροπωλητής στη Βομβάη, αγωνίζεται να επιβιώσει μετά την άρση του lockdown, καθώς η οικογένειά του βρίσκεται αντιμέτωπη με την οικονομική καταστροφή. Όταν ένας απατεώνας πράκτορας εξαφανίζεται με τις οικονομίες της συζύγου του, ο Φαρούκ ξεκινά ένα ταξίδι με τον έφηβο γιο του προς την Καλκούτα, για να διεκδικήσει μια μικρή κληρονομιά που άφησε η μητέρα του. Καθώς το ταξίδι εκτυλίσσεται, αναδύονται μνήμες από ένα ταραγμένο παρελθόν, αποκαλύπτοντας μια πιο βαθιά, θαμμένη πληγή.
Γυρισμένο εξ’ ολοκλήρου με κινητό τηλέφωνο μέσα σε τέσσερα χρόνια, αυτό το οικείο ντοκιμαντέρ παρατήρησης προσφέρει ένα λιτό και συγκινητικό πορτρέτο ζωής στο περιθώριο—καταγράφοντας σιωπηλά την εύθραυστη ύπαρξη μιας οικογένειας μουσουλμάνων στη σύγχρονη Ινδία.

Simply Divine, Mélody Boulissière & Bogdan Stamatin, Γαλλία, 2024, 14’

Ρουμανία, 1939. Ένας στρατιώτης ακολουθεί μια νεαρή γυναίκα. Η ιστορία αγάπης τους αρχίζει. Ο στρατιώτης καλείται στο μέτωπο και ο έρωτάς τους χάνεται μέσα στον πόλεμο.

Το 2014, κατά τη διάρκεια μιας μακράς συνέντευξης, η Noucha, 91 ετών πια, αποκαλύπτει για τελευταία φορά τα μυστικά μιας ξεχασμένης εποχής. Τι απομένει από μια ιστορία αγάπης, τρία τέταρτα του αιώνα και έναν παγκόσμιο πόλεμο αργότερα;

Specters of Home – Prologue, Ava Aviva Avnisan, Ηνωμένες Πολιτείες, 2024, Διεθνής Πρεμιέρα, 9’

Το Specters of Home – Prologue είναι ένα λυρικό κινηματογραφικό δοκίμιο που ακολουθεί μια τρανς γυναίκα ταξιδιώτισσα στον χρόνο, καθώς επιστρέφει στην Ιερουσαλήμ, την πόλη όπου γεννήθηκε, για να ανακαλύψει σύνθετες προσωπικές και ιστορικές αλήθειες. Εμπνευσμένη από το Sans Soleil του Chris Marker, η ταινία εξερευνά τη διασταύρωση προσωπικής ταυτότητας και ιστορικού τραύματος, υφαίνοντας την αφήγηση της μετάβασης φύλου της πρωταγωνίστριας με μία έρευνα γύρω από τα γεγονότα της ίδρυσης του Ισραήλ το 1948.

The sun is low, Marta Ojrzynska, Πολωνία, 2025, Ελληνική Πρεμιέρα, 18’

Μετά τον χωρισμό της από τον σύντροφό της, μια μητέρα ξεκινά ένα ταξίδι με τροχόσπιτο μαζί με τον οκτάχρονο γιο της. Πλέον, οι δυο τους θα έχουν την ευκαιρία να ξεκινήσουν μια νέα ζωή – μόνοι τους. Το ταξίδι συνοδεύεται από διεισδυτικές και συγκινητικές συζητήσεις μεταξύ μητέρας και παιδιού, αλλά και από ζωγραφισμένα τοπία. Κατά τη διάρκεια αυτής της σύντομης διαδρομής, οι ρόλοι αντιστρέφονται. Πρόκειται για μια road movie ιστορία μοναδικής και βαθιάς αγάπης.

The Truth About the Telegraph, Kieran Mpetyane Satour, Αυστραλία, 2024, Διεθνής Πρεμιέρα, 17’

Το The Truth About the Telegraph εξερευνά τις αναταράξεις που προκάλεσε η Γραμμή Τηλεγράφου μέσα από τις αφηγήσεις των κοινοτήτων Kaytetye και Warumungu και τις επαφές τους με τους σταθμούς, οι οποίοι υπήρξαν τόποι συνοριακής βίας.
Τοποθετημένη στην καρδιά της Κεντρικής Αυστραλίας, η ταινία μεταφέρει το κοινό πέρα από μια αποικιοκρατική αφήγηση που καθορίστηκε από τους εποίκους και την εκμετάλλευση της γης με καλώδια και στύλους. Αποκαλύπτει ένα πολύπλοκο μωσαϊκό μαρτυριών που ξεδιπλώνει μια αφήγηση πολιτιστικού εκτοπισμού, ανθεκτικότητας, διαρκούς σύνδεσης με τη γη και επιβίωσης απέναντι σε ραγδαίες κοινωνικές αλλαγές.

Τhrough the window, Daniel Stopa, Πολωνία, 2025, Ελληνική Πρεμιέρα, 10’

Έρχονται για να αγοράσουν εφημερίδες και τσιγάρα, να καυχηθούν, να παραπονεθούν ή απλώς να μιλήσουν. Μια μητέρα με ένα μωρό που βγάζει δόντια, μια γυναίκα ανήσυχη για την άρρωστη γάτα της, ένας ηλικιωμένος αφοσιωμένος στον καθολικό ραδιοφωνικό σταθμό... Όσα και τα πρόσωπα στο παράθυρο του περιπτέρου, τόσες και οι μικρές ή μεγάλες ανθρώπινες ιστορίες — κάποιες αστείες, άλλες πικρές, όλες αυθεντικές και ικανές να μην αφήσουν κανέναν θεατή ασυγκίνητο.

Vertigo, Alejandra Sanchez Canan, Ισπανία 2024, Παγκόσμια Πρεμιέρα, 13’

Ταξιδεύουμε στην Τερέσα δε Κοφρέντες, ένα αγροτικό χωριό στην ενδοχώρα της Βαλένθια που κινδυνεύει με ερημοποίηση. Εκεί, συναντάμε τους ελάχιστους κατοίκους που εξακολουθούν να ζουν στο χωριό και ακούμε τις ιστορίες τους—για τον τόπο που αποκαλούν σπίτι και τους φόβους τους για την πιθανή του εξαφάνιση.

We will grow, Αρετή Παγουλάτου, Ηνωμένο Βασίλειο, 2025, 25’

Το καλοκαίρι του 2023, το νησί της Ρόδου επλήγη από τις πιο καταστροφικές πυρκαγιές στην ιστορία του νησιού, οι οποίες έκαψαν πάνω από 180.000 στρέμματα γης. Κατά τη διάρκεια των έντεκα ημερών που διήρκεσαν οι πυρκαγιές, οι κάτοικοι του νησιού έβαλαν τη ζωή τους σε αναμονή για να προσφέρουν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους, οργανώνοντας ένα εναλλακτικό δίκτυο υποστήριξης, αποκαλύπτοντας την έλλειψη διαθέσιμου προσωπικού και εξοπλισμού για τη διαχείριση των φυσικών καταστροφών στην Ελλάδα. Η ταινία ακολουθεί ακτιβιστές που αναδείχθηκαν κατά τη διάρκεια της καταστροφής καθώς αναλογίζονται την εμπειρία και την απώλειά τους.

Welcome home freckles, Huiju Park, Ηνωμένο Βασίλειο, 2025, Ελληνική Πρεμιέρα, 26’

Για πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια, μια κόρη επιστρέφει στη Νταέγκου της Νότιας Κορέας, αποφασισμένη να βάλει τέλος στη διαμάχη που σημάδεψε την παιδική της ηλικία. Εδώ και χρόνια οι γονείς της πληγώνονται μεταξύ τους, καθώς δεν έμαθαν ποτέ να ζουν αρμονικά. Παρά τις προσπάθειές τους να βρουν την ειρήνη, οι πληγές του παρελθόντος παραμένουν ανεπούλωτες. Μέσα από συνομιλίες με τους γονείς της, ανακαλύπτει ένα μοτίβο ενδοοικογενειακής βίας βαθιά ριζωμένο στην ιστορία της οικογένειάς της. Τελικά, συνειδητοποιεί πως μόνο εκείνη μπορεί να σπάσει αυτόν τον κύκλο.

Work / memories of work, Έκτορας Αρκομανής, Ηνωμένο Βασίλειο, Ελληνική Πρεμιέρα, 21’

Στον Ελαιώνα της Αθήνας, οι τελευταίες μέρες ενός βυρσοδεψείου ξετυλίγονται σε φόντο εργασίας στις γύρω γειτονιές – λαϊκές αγορές ρακοσυλλεκτών, παλιά αγροτόσπιτα, εγκαταλειμμένοι φούρνοι, άνθρωποι που μοχθούν ανάμεσα σε ερείπια εργοστασίων και εργοτάξια. Η αφήγηση, γραμμένη πάνω σε καρτ-ποστάλ που δεν στάλθηκαν ποτέ, διαμορφώνεται ως ένα πολυφωνικό ποίημα από αποσπάσματα λογοτεχνίας, μαρτυρίες και συλλογικές μνήμες που διατρέχουν αιώνες: στην αρχαιότητα, ο Ελαιώνας ήταν μία απέραντη έκταση καλλιέργειας ελαιόδεντρων· τον 19ο αιώνα, ένας κόμβος υποδομών· και πιο πρόσφατα, βιομηχανική ζώνη – όμως πάντοτε βρισκόταν στο περιθώριο της συνείδησης της πόλης.