Είχε αξεπέραστο στιλ και καλλιτεχνική αξία που διαμόρφωσε τις επόμενες γενιές.

Η μοναδικότητα της Νταϊάν Κίτον, η οποία πέθανε σε ηλικία 79 ετών, ήταν το αποτέλεσμα ενός απλού αλλά ανεπανάληπτου στοιχείου: ήταν το κουλ κορίτσι προτού γίνουν και άλλα κορίτσια κουλ. Κουλ και στιλάτα.

Η βραβευμένη με Όσκαρ θρυλική ηθοποιός μπορεί να μην είναι πια μαζί μας αλλά θα μείνει για πάντα η εικόνα της στο εμβληματική ταινία του Γούντι Άλεν «Νευρικός Εραστής» (Annie Hall), για την ερμηνεία της στην οποία κέρδισε Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου.

«Νευρικός Εραστής»: Η ταινία που σημάδεψε την καριέρα της

Γεννημένη στο Λος Άντζελες, η Κίτον ξεκίνησε να παίζει σε θεατρικά έργα στο  Λύκειο προτού καθιερωθεί ως είδωλο του Χόλιγουντ και ιέρεια του στιλ το 1977, όταν πρωταγωνίστησε στην ταινία «Νευρικός Εραστής».

Αυτή είναι άλλωστε η ταινία. Όχι τόσο η Νέα Υόρκη ή ο σεναριογράφος, σκηνοθέτης και συμπρωταγωνιστή της, Γούντι Άλεν, ο οποίος «έραψε» τον ρόλο ειδικά για την ίδια, εμπνευσμένος από την διαλυμένη σχέση τους ως ζευγάρι.

Και από αυτήν προήλθε μέχρι και ο τίτλος της ταινίας: «Annie Hall». Χολ ήταν το επώνυμο του πατέρα της (υιοθέτησε το πατρικό όνομα της μητέρας της για να παίξει ως ηθοποιός), ενώ Άνι ήταν το παρατσούκλι της.

Το αποτέλεσμα ήταν αριστουργηματικό. Η ταινία επαναπροσδιόρισε το είδος της ρομαντικής κομεντί το 1977, κάτι που δεν θα μπορούσε να είχε γίνει χωρίς την συμμετοχή της Κίτον. Στο κέντρο της ερωτικής ιστορίας δεν έμπαινε μια γυναίκα- τρόπαιο, όπως η Μέριλιν Μονρόε, αλλά μια έξυπνη και τολμηρή γυναίκα που αγωνίζεται μόνη της.

Η Κίτον δικαίως κέρδισε Όσκαρ για αυτή της την ερμηνεία, η οποία άλλαξε τα δεδομένα ξεκινώντας μια νέα εποχή για τις γυναίκες πρωταγωνίστριες που πλέον μπορούσαν να έχουν αυτογνωσία, να είναι έξυπνες χωρίς να φοβούνται να το δείξουν και ρεαλιστικά ατελείς ως προσωπικότητες.

REUTERS / Arnd Wiegmann

Έτσι, αν ολόκληρη η καριέρα της βασίζεται σε αυτό το επίτευγμα, δύσκολα μπορεί κανείς να την κατηγορήσει. Η μεγάλη της επιτυχία, ωστόσο, είχε έρθει πέντε χρόνια νωρίτερα, όταν ο Φράνσις Φορντ Κόπολα της επέλεξε για τον ρόλο της Κέι Άνταμς, συντρόφου του Μάικλ Κορλεόνε (Άλ Πατσίνο), στην ταινία «Ο Νονός» (The Godfather) του 1972.

Η Κίτον έχει παραδεχθεί ότι πήγε στην οντισιόν χωρίς να έχει διαβάσει το βιβλίο του Μάριο Πούζο ή να γνωρίζει λεπτομέρειες για την υπόθεση.

Τελικά την είδαμε σε όλη την τριλογία.

Το 1972 είχε επίσης την πρώτη της συνεργασία στην οθόνη με τον Γούντι Άλεν, στην ταινία «Ωραίος και σέξι» (Play It Again, Sam)- αν και είχε εμφανιστεί στο θεατρικό τρία χρόνια νωρίτερα. Το θεατρικό έργο του Άλεν έκανε πρεμιέρα το 1969 και η Κίτον έλαβε υποψηφιότητα για βραβείο Τόνι για τον ρόλο της.

Μαζί έκαναν επτά ακόμη ταινίες τις επόμενες δύο δεκαετίες.

Από το «Baby Boom» στο «Κάλλιο αργά παρά αργότερα»

Προς το τέλος αυτής της περιόδου το mainstream Χόλιγουντ ήταν έτοιμο να την υποδεχτεί: στην ταινία «Baby Boom» του 1987, στην οποία υποδύθηκε μια ελαφρώς μανιακή καριερίστα από το Μανχάταν που «κληρονομεί» το νήπιο ενός νεκρού συγγενή, την είδε ξανά να υποδύεται ένα λαμπρό (αν και διαρκώς εξαντλημένο) άτομο που αποκτά επαγγελματική και αργότερα ερωτική επιτυχία με τους δικούς της όρους.

Το «Baby Boom» συνυπέγραφε η Νάνσι Μέγιερς, και η Κίτον αποδείχθηκε εξίσου επιδραστική στην προσέγγιση της  Μέγιερς όσο ήταν προηγουμένως στην αντίληψη του Άλεν.

Το 1991, συμπρωταγωνίστησε με τον Στιβ Μάρτιν στην ταινία «Ο μπαμπάς της νύφης» (Father of the Bride)– η οποία, όπως και το «Baby Boom» συνυπέγραφε η Μέγιερς.

Ό,τι ξεκίνησε με την ταινία «Νευρικός Εραστής», απέδιδε πλέον καρπούς στο box office: Η ταινία «Ο μπαμπάς της νύφης» σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Κι έτσι τέθηκε η αναγκαιότητα της συνέχειάς της. Τις ταινίες σκηνοθέτησε ο τότε σύζυγος της Μέγιερς, Τσαρλς Σάιερ.

Μετά το διαζύγιό τους, η Μέγιερς επέλεξε ξανά την Κίτον για να πρωταγωνιστήσει στην ταινία «Κάλλιο αργά παρά αργότερα» (Something's Gotta Give).  Στην ταινία πρωταγωνιστεί μαζί με τον Τζακ Νίκολσον, ο οποίος υποδύεται ένα γυναικά που αρχικά βγαίνει με την κόρη του χαρακτήρα της Κίτον.  Για άλλη μια φορά, η Κίτον βρίσκεται στο απόγειο των υποκριτικών δυνάμεών της, ειδικά στη σκηνή όπου δειπνεί με τον νεότερο γοητευτικό γιατρό, τον οποίο υποδύεται ο Κιάνου Ριβς.

REUTERS / Gary Hershorn

Με αφορμή τον θάνατό της, η Telegraph συγκεντρώνει τις καλύτερες ερμηνείες της:

«Νευρικός Εραστής» (Annie Hall) του 1977

Η τριλογία του «Νονού» την περίοδο 1972-90

«Διάσταση» (Shoot the Moon) του 1982

«Reds» του 1981

«Manhattan» του 1979

«Αναζητώντας τον μίστερ Γκουντ-Μπαρ» (Looking for Mr. Goodbar) του 1977

«Κάλλιο αργά παρά αργότερα» (Something's Gotta Give) του 2003

«Εσωτερικές σχέσεις» (Interiors) του 1978

«Baby Boom» του 1987

«Σταγόνες Αγάπης» (Marvin's Room) του 1996