Ο βραβευμένος με τρία Όσκαρ ηθοποιός ήρθε στην Αθήνα και εμείς δεν μπορούσαμε να λείπουμε.

Μετά από οκτώ χρόνια απουσίας από τη μεγάλη οθόνη, ο Ντάνιελ Ντέι Λούις επιστρέφει στον κινηματογράφο με την ταινία «Ανεμώνη» (Anemone), το σενάριο της οποίας υπογράφει μαζί με τον γιο του, Ρόναν Ντέ Λούις, ο οποίος κάνει με την συγκεκριμένη ταινία το σκηνοθετικό του ντεμπούτο.

Όνειρο, θα σκεφτόταν κάποιος κινηματογραφόφιλος. Ένα όνειρο που πέταξε μέχρι την Αθήνα και τις Νύχτες Πρεμιέρας, όπου την περασμένη Κυριακή αυτός ο ζωντανός θρύλος της υποκριτικής παρουσίασε μαζί με τον γιο του την ταινία τους, σε μια εκδήλωση τα έσοδα της οποίας προβλέπονται για τους σκοπούς της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών / Πόρτα Ανοιχτή.

«Πες στα παιδιά ότι κερδίσαμε»

Στην έναρξη της εκδήλωσης, η επίτιμη πρόεδρος της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών / Πόρτα Ανοιχτή Δάφνη Οικονόμου εξήγησε στο κοινό τον ιδιαίτερο δεσμό του ηθοποιού με τη χώρα μας και την οργάνωση, ένας δεσμός που κρατάει πολλά χρόνια και ξεκινάει με την προβολή της ταινίας «Το αριστερό μου πόδι» στην Ελλάδα.

Την περίοδο που επρόκειτο να προβληθεί η ταινία στη χώρα μας, ο γιος της κυρίας Οικονόμου διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τον ηθοποιό κι έτσι τον προσκάλεσε με αφορμή την πρεμιέρα της.

Τότε δεν ήταν ακόμα ο μεγάλος σταρ που είναι σήμερα, όπως εξήγησε αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι τον παρέλαβαν από το αεροδρόμιο με ένα Volkswagen και τον φιλοξένησαν στο σπίτι τους, όπου κοιμήθηκε στον… καναπέ.

Στις ημέρες που πέρασε στη χώρα μας, ο Ντάνιελ Ντέι Λούις επισκέφθηκε τα παιδιά της οργάνωσης Πόρτα Ανοιχτή, τα οποία του έδωσαν ένα φυλακτό. Αυτό το φυλακτό το είχε μαζί του στην βραδιά της απονομής των βραβείων Όσκαρ εκείνης της χρονιάς. Και ξέρετε κάτι; Εκείνη την βραδιά κέρδισε το πρώτο από τα τρία συνολικά του Όσκαρ (και πανάξια, λέμε εμείς καθώς είναι συγκλονιστικός στην ταινία).

Την επόμενη ημέρα τηλεφώνησε στην κυρία Οικονόμου, λέγοντάς της: «Πες στα παιδιά ότι κερδίσαμε».

Η ταινία

Στην ταινία «Ανεμώνη» ο ηθοποιός υποδύεται τον Ρέι, έναν ηλικιωμένο άνδρα που έχει υιοθετήσει έναν μοναχικό τρόπο ζωής, μέχρι που ο αδερφός του Τζεμ (Σον Μπιν) τον επισκέπτεται παραδίδοντάς του ένα γράμμα από την σύζυγό του Νέσα (Σαμάνθα Μόρτον), η οποία του ζητάει να επισκεφτεί το σπίτι τους για να βοηθήσει στην επίλυση μιας οικογενειακής κρίσης που αφορά τον μπερδεμένο και σίγουρα θυμωμένο γιο τους, Μπράιαν (Σάμιουελ Μπότομλι). Ο ερημίτης αδερφός είναι ο πατέρας του νεαρού, τον οποίο όμως έχει μεγαλώσει ο άλλος αδερφός.

Η ταινία είναι άκρως ενδιαφέρουσα, αλλά παραμένει πάντα ντεμπούτο. Βλέπουμε τις ιδέες του σκηνοθέτη, πώς αναζητά την κινηματογραφική γλώσσα και τη φόρμα του, πώς αξιοποιεί τη φύση και το τοπίο για να δημιουργήσει μια κλειστοφοβική περιπέτεια και μια αναμέτρηση- αν όχι σύγκρουση- δύο αδερφών που καλούνται να ξανασυστηθούν καθώς μοιάζουν να μην γνωρίζονται πια μετά από μια τόσο μεγάλη περίοδο.

Ο Ρόναν Ντέι Λούις μπορεί να μην έχει βρει ακόμα εντελώς το στιλ του, ωστόσο, στήνει μια ατμόσφαιρα έντασης που τα πάντα σε υποψιάζουν ότι θα συμβεί κάτι κακό. Βέβαια τα χειρότερα έχουν ήδη γίνει και ποτέ δεν λαμβάνουν χώρα μπροστά στην οθόνη. Ακούμε την αφήγησή τους και βλέπουμε τον αντίκτυπό τους στους ήρωες.

Παράλληλα, καταφέρνει να αποσπάσει από τον πατέρα του (άλλη) μία καταπληκτική ερμηνεία, που ίσως να επισκιάζει την ταινία. Ή καλύτερα να είναι μεγαλύτερη από την ταινία. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι έχουμε ένα νέο πολλά υποσχόμενο σκηνοθέτη υπό διαμόρφωση, ένα σπουδαίο ηθοποιό ξανά στο παιχνίδι (αφήνοντας μάλιστα ανοιχτό το ενδεχόμενο να συνεχίσει να δουλεύει) και τους δύο μαζί να συμπράττουν.

Η ταινία άλλωστε μπορεί να εστιάζει στις σχέσεις δύο αδερφών- «αγγίζοντας» παράλληλα το θέμα της σχέσης παιδιού και γονέα- αλλά είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας ενός πατέρα και του γιου του, οι οποίοι είναι εμφανές ότι είναι κοντά.

Μάλιστα, όπως ανέφερε ο Ντάνιελ Ντέι Λούις, στην συζήτηση που ακολούθησε την προβολή της ταινίας, το γεγονός ότι ο ίδιος δεν είχε στενή σχέση με τον πατέρα του του έδωσε μια αποφασιστική δύναμη να διεκδικήσει να έχει παρουσία στη ζωή του γιου του. Όπως είπε, είχε ένα πατέρα με τον οποίο μιλούσε μόνο όταν έμπλεκε – και έμπλεκε συχνά, όπως αποκάλυψε, πράγμα που τον έκανε να σκέφτεται ότι ίσως έμπλεκε μόνο και μόνο για να έχει μια επικοινωνία μαζί του.  

Ιωάννα Βαρδαλαχάκη- [email protected]