Ο Μάθιου ΜακΚόναχι πρωταγωνιστεί σε μια κλασική ταινία καταστροφής που είναι εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα που εκτυλίχθηκαν κατά τις φονικές πυρκαγιές που έπληξαν την Καλιφόρνια το 2018.

Είναι γεγονός ότι οι ταινίες καταστροφής είναι γοητευτικές στο ευρύ κινηματογραφικό κοινό. Τοποθετημένες στο κοντινό αλλά ταυτόχρονα μακρινό μέλλον, σε μια συνθήκη κατά την οποία η ανθρωπότητα έχει αποτύχει, οι ταινίες του είδους τρέφουν την αγωνία μας, εκ του ασφαλούς, και την ανικανότητα- ή και αδιαφορία- να βελτιώσουμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε.

Τι γίνεται όμως όταν μια ταινία μας ζωντανεύει ένα εφιάλτη που όχι μόνο γνωρίζουμε από πρώτο χέρι αλλά τον ζούμε κάθε καλοκαίρι; Όλο και πιο συχνά, όλο και πιο καταστροφικά.

Η ιστορία

Η ταινία «Το χαμένο λεωφορείο» μας μεταφέρει στην Καλιφόρνια του 2018 και την προσπάθεια διαφυγής από τις φονικές πυρκαγιές που έπληξαν την περιοχή. Ο βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός Μάθιου ΜακΚόναχι υποδύεται τον Κέβιν Μακέι, έναν οδηγό σχολικού λεωφορείου που οδηγεί 22 μαθητές και τη δασκάλα τους, την οποία υποδύεται η Αμέρικα Φερέρα, μέσα από μια φλεγόμενη κόλαση προς την ασφάλεια.

Το πρώτο πράγμα που κάνει καλά η ταινία που σκηνοθετεί ο Πολ Γκρίνγκρας είναι ότι ξεφεύγει από τα κλισέ του Χόλιγουντ και επιλέγει να μας παρουσιάσει φυσιολογικούς ανθρώπους με προβλήματα που αντιμετωπίζουν εξαιρετικά δύσκολες και απειλητικές για την ζωή τους συνθήκες- βασίζεται άλλωστε στο βιβλίο «Paradise: One Town's Struggle to Survive an American Wildfire» που μεταφέρει διάφορες ιστορίες πολιτών που αναμετρήθηκαν με τις φονικές πυρκαγιές που έπληξαν την Καλιφόρνια το 2018 αφήνοντας 85 νεκρούς.

Έτσι ο οδηγός που υποδύεται ο ΜακΚόναχι δεν ψήνεται με τη μία να αναλάβει τους 22 μαθητές που έχουν ξεμείνει χωρίς μεταφορικό όχημα, μακριά από τους γονείς τους. Ούτε έχει υπεράνθρωπες δυνάμεις, αν και αποδεικνύεται εξαιρετικά αποτελεσματικός και δημιουργικός.

Η πρώτη φορά που συναντάμε τον ήρωα του ΜακΚόναχι είναι κατατοπιστική της κατάστασής του. Γενικά δεν είναι η καλύτερη περίοδός του. Έχει χάσει μόλις τον πατέρα του, με τον οποίο δεν είχε καλές σχέσεις, οικονομικά ζορίζεται, στο σπίτι έχει ένα γιο που φαίνεται να τον χάνει και την μητέρα του- τους οποίους υποδύονται ο πραγματικός του γιος και η πραγματική του μητέρα-, στην δουλειά δεν δίνει την εικόνα του αξιόπιστου εργαζόμενου και γενικά παντού ελλοχεύει μια αίσθηση μιζέριας και ματαίωσης. Με δυο λόγια δεν πείθει καθόλου για ήρωας. Ούτε καν για άνθρωπος που έχει πετύχει κάτι στην ζωή του.

Μεταδοτική η ένταση

Αυτό το χτίσιμο του χαρακτήρα του ήρωα στην αρχή της ταινίας αποδίδει στην πορεία καθώς όσο προχωράει η ιστορία αναδεικνύεται και εντείνεται η ανάγκη για επιβίωση, που σαφώς κορυφώνεται από την παρουσία των παιδιών. Χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι γίνεται φθηνός και εύκολος συναισθηματικός εκβιασμός λόγω της παρουσίας τους.

Ο ΜακΚόναχι είναι εξαιρετικός φτιάχνοντας ένα χαρακτήρα που ξεκινάει ένα μάτσο χάλια και καταλήγει με ένα σκοπό. Η Φερέρα από την άλλη, αν και έχει καλή χημεία με τον συμπρωταγωνιστή της, δεν αξιοποιείται επαρκώς και υποβαθμίζεται αρκετά στην ταινία.

Η ταινία όμως σαν σύνολο πετυχαίνει τον σκοπό της: μας δίνει να καταλάβουμε τι είναι η φωτιά, την ένταση και την απρόβλεπτη φύση της, την ταχύτητα με την οποία κατατρώει ό,τι βρεθεί μπροστά της, τον πανικό που μπορεί να προκαλέσει σε μια κοινωνία, τις δύσκολες αποφάσεις που καλούνται να πάρουν οι αρχές.

«Το χαμένο λεωφορείο» είναι μια ταινία που ίσως αν έλειπαν κάποια πράγματα, όπως οι εμβόλιμες σκηνές με την προσπάθεια διάσωσης κάποιων κατοίκων, θα ήταν πολύ καλύτερη. Και πάλι όμως λειτουργεί με ένα τρόπο που μεταδίδει την ένταση.

Μια άποψη υποστηρίζει μάλιστα πως αυτή δεν είναι μια ταινία για όσους έχουν ζήσει την εμπειρία της φωτιάς αλλά για όσους δεν έχουν αναγκαστεί να μάθουν για εντολές εκκένωσης και προσπάθειες κατάσβεσης και διαφυγής. Όποια κι είναι όμως η εμπειρία σου ως θεατής είναι σίγουρο πως η ταινία δεν θα σε αφήσει να ηρεμήσεις. Γιατί νιώθεις την αγωνία του ΜακΚόναχι και θαρρείς πως και συ βιώνεις εκείνη την ώρα τον πύρινο εφιάλτη. Μόνο που η συνεχής υπενθύμιση ότι αυτό που βλέπεις στην οθόνη το ζούμε κάθε χρόνο σαν χώρα, απλά προσαυξάνει την ένταση της εμπειρίας.

Η ταινία προβάλλεται στην πλατφόρμα του Apple TV+.

Ιωάννα Βαρδαλαχάκη- [email protected]