Η Μυρτώ Αλικάκη και ο Ηλίας Λογοθέτης, αποτελούν τους βασικούς πρωταγωνιστές του οικογενειακού δράματος της Μαρίας Ντούζα «Το δέντρο και η κούνια» που θα προβληθεί στις 6 Φεβρουαρίου, από τη StraDa Films.

Πρόκειται για το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Μαρίας Ντούζα, η οποία με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της, κατόρθωσε να έχει μια ενδιαφέρουσα φεστιβαλική πορεία στο εξωτερικό  (Διεθνές Φεστιβάλ Μόντρεαλ, Νέα Υόρκη, Αυστραλία, Ινδία, Βέλγιο, Στοκχόλμη, Βελιδράδι). Η ταινία  της είχε ανοίξει το ελληνικό πρόγραμμα του 19ου  Διεθνούς Φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας πέρυσι το Σεπτέμβριο και τώρα ήρθε η στιγμή να ξεκινήσει το ταξίδι της στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Γυρισμένη στην ελληνική επαρχία και εμπνευσμένη από πραγματικό περιστατικό, η ταινία ξεδιπλώνει τη δύσκολη επανένωση των  μελών μιας οικογένειας, το Πάσχα. Η Μυρτώ Αλικάκη, υποδύεται  μια καθηγήτρια καρδιολογίας στο Λονδίνο, η οποία επιστρέφει στην πατρογονική εστία στην Ελλάδα μαζί με την μικρή κόρη της, Άννα (Ίρις Μήττα) για να περάσει τις πασχαλινές διακοπές. Η ηρωίδα είχε αποξενωθεί από τον πατέρα της (Ηλία Λογοθέτη), επειδή είχε αποφασίσει να εγκατασταθεί μόνιμα στην Αγγλία.

Όταν όμως φτάνει στο σπίτι, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει. Μια γυναίκα από τη Σερβία, η Νίνα (Mirjanna Karanovic), έχει  εγκατασταθεί  εκεί μαζί με την εντεκάχρονη κόρη της Μίρα (Ελένη Κουλέτση)… Ο νόστος και  η μετανάστευση αποτελούν τους βασικούς άξονες αυτής της τρυφερής ιστορίας που η δημιουργός του, θεωρεί ότι αποτελεί απάντηση στο κύμα ξενοφοβίας.

Το αντιρατσιστικό μήνυμα της Μαρίας Ντούζα

Όπως επισημαίνει στο σκηνοθετικό της σημείωμα η Μαρία Ντούζα: «…μεγάλωσα στη δεκαετία του ’70, σε μια εποχή μικρής κινητικότητας και μεγάλης καχυποψίας (η μετανάστευση είχε υποχωρήσει και τα σύνορα του κόσμου έμοιαζαν οριστικά). Οι άνθρωποι ταξίδευαν μόνο για τουρισμό, κάποιοι για σπουδές κι αυτό μόνο στη Δύση. 

Στην Ανατολή δεν επιτρεπόταν να ταξιδεύουν καθόλου. Αυτό έπαψε απότομα το 1989 με την πτώση του τείχους του Βερολίνου, που εμείς είχαμε πιστέψει ότι θα έστεκε ως το τέλος του κόσμου.  Από τότε η Δυτική Ευρώπη και η Ελλάδα είδαν να λαμβάνει χώρα μια τεράστια εισροή ανθρώπων από την Ανατολή, η οποία άλλαξε εκ βαθέων τον χαρακτήρα και τη σύνθεση των εγχώριων πληθυσμών. 

Σήμερα, είκοσι και πλέον χρόνια μετά, ξέρουμε ότι αυτό που τότε μας φάνηκε πρωτόγνωρο και μοναδικό ήταν απλά η αιώνια κατάσταση των πραγμάτων, τόσο παλιά όσο και η ιστορία.  Οι άνθρωποι πάντα μετακινούνταν είτε δια της βίας, είτε από επιλογή είτε από ανάγκη.  

Η ταινία  πραγματεύεται το πώς αυτές οι μετακινήσεις επηρεάζουν τις οικογενειακές δομές, πώς οι παραδοσιακές αντιλήψεις για το τι σημαίνει πατρίδα και «ανήκω» αλλάζουν στις σύγχρονες συνθήκες μετακίνησης, αλλά και  πως η δικιά μας εμπειρία της διασποράς μπορεί να μετατραπεί σε μια νέα – διεθνιστική σχεδόν - αντίληψη του εαυτού μας και των άλλων. 

Δυστυχώς σήμερα, εδώ στη δική μας πατρίδα, την χώρα του Οδυσσέα  και το κέντρο ενός έθνους διασποράς, μια πτωχευμένη και ταπεινωμένη κοινωνία βλέπει το φάντασμα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας να ξαναγεννιέται, καθώς η συγκυρία θολώνει την καθαρότητα του βλέμματος και του νου.  Ντροπιαστικές εικόνες ενός όχλου τυφλού που επιτίθεται σε μετανάστες μέσα στην καρδιά της Αθήνας κάνουν τον γύρο του κόσμου.

Το Δέντρο και η Κούνια θέλει να πετύχει το αντίθετο.  Θέλει να μας θυμίσει πως κι εδώ όπως κι αλλού δεν έχουν χαθεί οι άνθρωποι που παραμένουν άνθρωποι και πως η ζωή θα ήταν ένα τρομαχτικό ταξίδι αν δεν μπορούσαμε να την ζήσουμε με αποδοχή, αλληλεγγύη και αγάπη».

Πληροφορίες: η ταινία «Το δέντρο και η κούνια» θα προβληθεί στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 6 Φεβρουαρίου, από τη StraDa Films.