Υπάρχουν πολλά βραβεία Όσκαρ, αλλά όπως και φέτος, σπάνια έχουν την δυνατότητα να μας εκπλήξουν. Για του χρόνου, προτείνουμε την δημιουργία κάποιων νέων κατηγοριών.

Τα Όσκαρ πέρασαν και φέτος και στον απόηχο των αναμενόμενων βραβεύσεων και της οικονομικής κρίσης που χτυπά την βιομηχανία του κινηματογράφου, πάντα μένουν κάποιοι παραπονεμένοι. Όχι, δεν αναφερόμαστε στους «χαμένους» κάποιας πρότασης, αλλά στους αφανείς ήρωες που δημιουργούν την μαγεία του σινεμά. Πέραν από τις συζητήσεις στο διαδίκτυο για το ποιοι άξιζαν τα βραβεία που δόθηκαν, πολλοί υποστηρίζουν ότι πρέπει να προστεθούν και νέες κατηγορίες στον θεσμό.

Καλύτερου κασκαντέρ

Οι κασκαντέρ προσπαθούν τα τελευταία 20 χρόνια να δημιουργηθεί ένα βραβείο για την δουλειά τους, η οποία συχνά περνά απαρατήρητη. Ίσως αυτό συμβαίνει γιατί τα τελευταία χρόνια έχουν χάσει λίγο από την αξία τους λόγω της χρήσης ειδικών εφέ, ενώ παράλληλα το Χόλιγουντ δεν θέλει να χαλάσει τη μαγεία αποκαλύπτοντας την αλήθεια. Σκηνές όπως το άλμα του λεωφορείου στο «Speed» ή οι επικές αρματοδρομίες στο «Ben Hur» έγιναν σήματα κατατεθέν των ταινιών αυτών και οι βασικοί συντελεστές που τις έκαναν δυνατές, έχουν μείνει στην «αφάνεια».

Καλύτερη Σκηνή

Αν αναφέρετε το «Ψυχώ» σε κάποιον, θα ακολουθήσει συνειρμικά η περίφημη σκηνή της ντουζιέρας. Το θρίλερ του Χίτσκοκ μπορεί να είναι από τις πλέον κλασικές ταινίες του είδους, αλλά η ανάμνηση που μας μένει είναι η συγκεκριμένη χαρακτηριστική σκηνή. Γιατί να μην βραβεύονται ταινίες στις οποίες υπάρχουν σκηνές που μένουν στη συνείδηση του κοινού; Άλλες σκηνές όπως του De Niro μπροστά στο καθρέπτη στον «Ταξιτζή» ή του R. Lee Ermey στο «Full Metal Jacket» είναι καθαρά προϊόν αυτοσχεδιασμού, οπότε αυτό το βραβείο είναι και επιβράβευση του εκάστοτε «ανεπίσημου» σκηνοθέτη.

Καλύτεροι Τίτλοι Εισαγωγής

Όταν πρωτοξεκίνησαν οι ταινίες, οι τίτλοι εισαγωγής δεν ήταν τίποτα άλλο από μια υποχρέωση για να αναφερθούν οι συντελεστές και να ξέρει το κοινό τι βλέπει. Δεν πήρε πολύ καιρό πάντως μέχρι να αρχίσουν να κάνουν κάτι πιο δημιουργικό με αυτό τον χρόνο, σε σημείο που να αρχίσουν να δημιουργούνται μικρά αριστουργήματα. Οι τίτλοι εισαγωγής ταινιών όπως του «Ροζ Πάνθηρα», «Άλιεν» και του προαναφερθέντος «Ψυχώ» δείχνουν πώς μπορούν να βάλουν το θεατή στην κατάλληλη συναισθηματική κατάσταση της ταινίας που πρόκειται να δουν. Δεν είναι τυχαίο ότι στα Emmy υπάρχει αντίστοιχο βραβείο για τηλεοπτικές εκπομπές και σειρές, οπότε γιατί όχι στη μεγάλη οθόνη;

Καλύτερο Casting ή Ensemble

Μπορείτε να φανταστείτε το «Επιστροφή Στο Μέλλον» με κάποιον άλλο εκτός του Michael J. Fox στον πρωταγωνιστικό ρόλο; Και όμως ο σοβαροφανής Eric Stoltz έπαιξε τον Marty McFly για έξι βδομάδες, προτού αναλάβει ο casting director να τον αντικαταστήσει με τον ανερχόμενο Fox. Το casting μπορεί να μας φαίνεται κάτι απλοϊκό, αλλά είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση, αφού ένας ηθοποιός στον λάθος ρόλο μπορεί να καταστρέψει ή να φτιάξει μια ολόκληρη ταινία. Για αυτό το λόγο τα βραβεία των ενώσεων Ηθοποιών της Αμερικής έχουν ειδική διάκριση για την λεπτή δουλειά του casting.

Καλύτερος Ρόλος (δίχως να εμφανίζεται επί σκηνής)

Τι κοινό έχουν ο Bugs Bunny και το Gollum; Είναι όλοι «ανώνυμοι» ήρωες της βιομηχανίας του κινηματογράφου οι οποίοι δεν μπορούν να βραβευτούν για την παρουσία τους, γιατί, σύμφωνα με τα Όσκαρ, το «voice acting», δεν είναι ηθοποιία, αφού δεν εμφανίζονται επί σκηνής. Ειδικότερα στη σύγχρονη εποχή όπου η χρήση του animation δεν περιορίζεται στα «παιδικά», αυτή η λογική είναι ιδιαίτερα προβληματική. Μέγιστη παραφωνία αυτής της λογικής ήταν η άρνηση επιβράβευσης του Frank Oz, δημιουργού των ειδικών εφέ στον «Πόλεμο των Άστρων» αλλά και του Sesame Street, με την αιτιολογία ότι «το κουκλοθέατρο δεν είναι τέχνη»!