Η κλασική ταινία του Αρτούρο Ριπστάιν θυμίζει σε ορισμένα σημεία της πλοκής τον «Κυνόδοντα», του Λάνθιμου.

«Το κάστρο της αγνότητας» (1973)

Επανέκδοση της βραβευμένης ταινίας του Αρτούρο Ριπστάιν που σφράγισε τον μεξικανικό κινηματογράφο . Πρόκειται για ένα αλληγορικό δράμα εμπνευσμένο από μια πραγματική ιστορία της δεκαετίας του ‘50: τον μακροχρόνιο εγκλεισμό μιας ολόκληρης οικογένειας σε ένα σπίτι από το πάτερ φαμίλια Ραφαέλ Περέζ Χερνάντεζ.

Ο Ριπστάιν αποτυπώνει τον παραλογισμό της καταπιεστικής εξουσίας, ξεδιπλώνοντας το ουτοπικό όραμα ενός αυταρχικού πατέρα, του Λίμα, ο οποίος προσπαθεί να κρατήσει τη γυναίκα και τα τρία παιδιά του μακριά από την κακία του κόσμου, μέσα σε ένα σπίτι-φρούριο. Τα παιδιά του έρχονται αντιμέτωπα με διάφορες παράλογες απαγορεύσεις και ο Λίμα επινοεί νέα τεχνάσματα για να καταπνίξει τη σεξουαλική τους αφύπνιση.

Ωστόσο αυτός ο άτεγκτος υποστηρικτής της αγνότητας συμπεριφέρεται τελείως διαφορετικά όταν βγαίνει από το σπίτι. Ο Ρίπσταϊν επέλεξε να δώσει συμβολικά ονόματα στα παιδιά του Λίμα : Πορβενίρ (Μέλλον), Ουτόπια (Ουτοπία) και Βολουντάτ (Θέληση). Και τα τρία πρόσωπα εργάζονται ανελλιπώς στο εργαστήρι του κεντρικού ήρωα για να παρασκευάσουν το τέλειο ποντικοφάρμακο.

Η ρουτίνα όμως ανατρέπεται όταν η Βολουντάτ απελευθερώνει κατά λάθος ένα από τα πειραματικά ποντίκια του εργαστηρίου και υφίσταται μια νέα ταπεινωτική τιμωρία. Όπως έχει αναφέρει ο Αρτούρο Ρίπσταϊν «Μου αρέσουν οι ήρωες που επιβιώνουν. Οι οριακοί χαρακτήρες».

Παίζουν οι : Κλαούντιο Μπρουκ, Ρίτα Ματσέρο, Νταϊάνα Μπράντσο, Αρτούρο Μπεριστάιν. Η ταινία προβάλλεται από τη New Star.