Η γοητεία της Κατρίν Ντενέβ, της γυναίκας –σύμβολο του γαλλικού σινεμά δεν έχει ξεθωριάσει με το πέρασμα του χρόνου. Η ντίβα που συνεργάστηκε με τους σημαντικότερους σκηνοθέτες, παραμένει αινιγματική, ξεγλιστρώντας με χάρη και δυναμισμό από τη μέγγενη της δημοσιότητας.

Η Κατρίν Ντενέβ γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1943 στο κατεχόμενο από τους Γερμανούς Παρίσι. Ήταν το τρίτο παιδί των ηθοποιών Μωρίς Ντορλεάκ και Ρενέ Ντενέβ. Οι αδελφές της, Φρανσουάζ (που πέθανε σε τροχαίο το 1967, ραγίζοντας την καρδιά της Κατρίν), Σιλβί και Ντανιέλ Ντορλεάκ ακολούθησαν και εκείνες τα καλλιτεχνικά γονίδια της οικογένειας και στράφηκαν στην υποκριτική.

Το ντεμπούτο της στη μεγάλη οθόνη έγινε στην τρυφερή ηλικία των 13 ετών, με έναν ρόλο στο έργο «Les Collegiennes» (1957). Στη συνέχεια γνώρισε τον μεγάλο της έρωτα, τον σκηνοθέτη Ροτζέρ Βαντίμ, με τον οποίο απέκτησε το γιο της. Ως μούσα του διάσημου σκηνοθέτη πρωταγωνίστησε σε πολλές ταινίες του, όπως για παράδειγμα στο «Vice and Virtue» (1963).

Ο πρώτος ρόλος που την ανέδειξε ήταν στο μιούζικαλ του Ζακ Ντεμί Les Parapluies de Cherbourg (1964). Ο σκηνοθέτης όμως που κυριολεκτικά έχτισε τον μύθο της ήταν ο Λουίς Μπουνιουέλ, ενώ συνεργάστηκε και με άλλα σημαντικά ονόματα όπως τον Ρομάν Πολάνσκι και τον Φρανσουά Τριφό.

Στο θρίλερ του Πολάνσκι «Αποστροφή» (1965) και στην «Ωραία της ημέρας» (1967) του Λουίς Μπουνιουέλ, η Ντενέβ αναγνωρίζεται ως η σημαντικότερη ηθοποιός της γενιάς της, στοιχειώνοντας τις φαντασιώσεις του κοινού. Από τη μια πλευρά εμφανίζεται αινιγματική, εύθραυστη και μυστηριώδης στην ταινία του Πολάνσκι, ενώ στο δράμα του Μπουνιουέλ ενσαρκώνει μια κυρία της καλής κοινωνίας που αναζητεί την ερωτική ικανοποίηση σε οίκο ανοχής. Με τον Μπουνιουέλ τελειοποιεί την κινηματογραφική περσόνα της ωραίας αλλά ψυχρής γυναίκας, στην επόμενη μεγάλη επιτυχία του «Τριστάνα» (1970).

Γνωρίζει μια ακόμη μεταστροφή στην προφυλαγμένη από τα φώτα της δημοσιότητας προσωπική της ζωή: υποκύπτει στη γοητεία του συμπρωταγωνιστή της Μαρτσέλο Μαστρογιάνι με τον οποίο θα αποκτήσει την κόρη της, Κιάρα. Οι δύο τους θα εμφανιστούν μαζί στη μεγάλη οθόνη σε ταινίες όπως «La n’ arrive gu’ aux autres» της Ναντίν Τρεντινιάν (1971), «Lisa» (1972) του Μάρκο Φερέρι, «Α slightly pregnant man» (1973) του Ζακ Ντεμί κ.α.

Η μεγάλη σταρ του γαλλικού σινεμά εμφανίζεται όμως μάλλον διστακτική στο να ανοιχτεί στο Χόλιγουντ και γενικά οι συμμετοχές της σε αμερικανικά φιλμ είναι μετρημένες, με ορισμένες εξαιρέσεις όπως για παράδειγμα στη ρομαντική κωμωδία «Τhe April fools» (1969) με τον Τζακ Λέμον, στο νουάρ του Ρόμπερτ Άλτριχ «Hustle» (1975) με τον Μπαρτ Ρέινολντς και πιο πρόσφατα στην περιπέτεια «Τhe musketeer» (2001) του Πίτερ Χάινς.

Αξιοσημείωτη και η εμφάνισή της στο ρομαντικό δράμα του Τέρενς Γιανγκ «Mayerling» (1968) δίπλα στον Ομάρ Σαρίφ αλλά στο «La chamade» (1968) του Αλέν Καβαλιέ που βασίζεται σε έργο της Φρανσουάζ Σαγκάν.

Δεν θα πρέπει να παραλείψουμε και την κινηματογραφική μεταφορά της ιταλικής όπερας Μανόν Λεσκό του Πουτσίνι από τον Ζαν Αουρέλ, το «Manon 70» (1968) με ηχητικό φόντο την μουσική του Σερζ Γκενσμπούργκ.

Σταθμό στην καριέρα της αποτελεί η συνεργασία της (και ο κρυφός της έρωτας) με τον Φρανσουά Τριφό, σε ταινίες όπως «Η σειρήνα του Μισσισιπή» (1969) με τον Ζαν Πολ Μπελμοντό και «Το τελευταίο μετρό» (1980) απέναντι στον Ζεράρ Ντεπαρντιέ.

Μια διαφορετική πλευρά της βγάζει στην επιφάνεια και ο Τόνι Σκοτ με το θρίλερ «The hunger» (1983), στο οποίο η Ντενέβ υποδύεται ένα αμφισεξουαλικό βαμπίρ, στο πλευρό της Σούζαν Σάραντον και του Ντέιβιντ Μπάουι.

Στη δεκαετία του ’90 η Ντενέβ προκαλεί αίσθηση με την ερμηνεία της στο εξαιρετικό φιλμ «Ινδοκίνα» (1992) του Ρεζί Βαρνιέ και κερδίζει μια υποψηφιότητα για τα Όσκαρ και το γαλλικό βραβείο Σεζάρ.

Στις σημαντικές δουλειές της συγκαταλέγονται επιπλέον οι ταινίες του Αντρέ Ταχινέ «Μa saison preferee» (1993) και «Les Voleurs» (1995).

Το 1994 συμμετείχε ως πρόεδρος στην κριτική επιτροπή του Φεστιβάλ των Καννών και το 2006 καταλαμβάνει αντίστοιχη θέση και στο Φεστιβάλ Βενετίας.

Αποσπά διθυραμβικές κριτικές και το βραβείο Βόλπι στο Φεστιβάλ Βενετίας για την ερμηνεία της στην ταινία «Place Vendome» (1998).

Παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις στον κινηματογράφο και το 2000 συνεργάζεται με τον ταλαντούχο Λαρς φον Τρίερ στο σκοτεινό μελόδραμά του «Χορός στο σκοτάδι» (Χρυσός Φοίνικας στο Φεστιβάλ των Καννών), έχοντας ως συμπρωταγωνίστρια την εκκεντρική μουσικό Μπιορκ.

Το 2002 είναι επίσης μια καλή χρονιά για εκείνη καθώς η συμμετοχή της στην μαύρη κωμωδία «Οκτώ γυναίκες» του Φρανσουά Οζόν της φέρνει την Αργυρή Άρκτο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου. «Δανείζει» την χαρακτηριστική φωνή της στην υποψήφια για Όσκαρ ταινία κινουμένων σχεδίων «Περσέπολις» (2007). Το 2008 «γιορτάζει» το εκατοστό φιλμ της, «Un conte de Noel», στο οποίο εμφανίζεται μαζί με την αγαπημένη της κόρη. Την ίδια χρονιά βραβεύεται στο Φεστιβάλ των Καννών για τη συνολική της προσφορά στον κινηματογράφο.

Αυτές τις μέρες προβάλλεται στις κινηματογραφικές αίθουσες η ρομαντική κωμωδία του Φρανσουά Οζόν «Potiche» και η Κατρίν Ντενέβ ξανασμίγει με τον «κινηματογραφικό της έρωτα» τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ.

Η Κατρίν Ντενέβ παραμένει η μυστηριώδης ντίβα του γαλλικού σινεμά και έχει οδηγήσει στα δικαστήρια όσους είχαν την ατυχή έμπνευση να σχολιάσουν την προσωπική της ζωή. Έζησε έντονα πάθη με τον Ροτζέρ Βαντίμ, τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και με τον φωτογράφο Ντέιβιντ Μπέιλι, ενώ στη λίστα των κατακτήσεών της συμπεριλαμβάνεται και ο Φρανσουά Τριφό παρότι η ίδια κίνησε γη και ουρανό για να διαψεύσει ό, τι γνώριζε όλη η Γαλλία. Η ίδια αποφάσισε να γράψει τα απομνημονεύματά της το 2005 «A l’ombre de moi-meme» και να μοιραστεί με το κοινό κάποιες στιγμές από τα παρασκήνια των σημαντικότερων ταινιών της.

Ενδεικτική φιλμογραφία: «Les Sollegiennes» (1957), «Les Parisiennes» (1962), «Εt satan conduit le bal» (1962), «La vice et la vertu» (1963), «Les Parapluies de Cherbourg» (1964), «Un monsieur de compagnie» (1964), «Repulsion» (1965), «La vie de chateau» (1966), «Belle de jour» (1967), «Βenjamin» (1968), «La chamade» (1968), «Μanon 70» (1968), «Μayrling» (1968), «Τhe April fools» (1969), «La sirene du Missisipi» (1969), «Τristana» (1970), «Ca n’arrive gu’ aux autres» (1971), «La cagna» (1972), «Un Flic» (1972), «Le Sauvage» (1975), «L’aggression» (1975), «Ηustle» (1975), «Μarch or die» (1977), «Casotto» (1977), «Le dernier metro» (1980), «Ηotel des Ameriques» (1981), «Le choc» (1982), «Τhe hunger» (1983), «Agent trouble» (1987), «Ιndochine» (1992), «Les voleurs» (1996), «Place Vendome» (1998), «Pola X» (1999), «Les temps retrouve» (1999), «Est-Quest» (1999), «Dancer in the dark» (2000), «The musketeer» (2001), «Le petit poucet» (2001), «8 femmes» (2002), «Princess Marie» (2004), «Rois et reine» (2004), «Palais royal» (2005), «Le heros de la famille» (2006), «Αpres lui» (2007), «Persepolis» (2007), «Un conte de noel» (2008), «Μes stars et moi» (2008), «La fille de rer» (2009), «Cyprien» (2009), «Βancs publics» (2009), «Potiche» (2010), «Τhe beloved» (2011).