Οι γυναίκες στις ταινίες μπορούν να γίνουν από σούπερ ηρωίδες, διψασμένες για εκδίκηση, μέχρι γλυκά, υποταγμένα πλάσματα. Κάπου εκεί ανάμεσα υπάρχουν όμως και οι «bitches».

Για να καταλαβαινόμαστε λοιπόν θα ξεκινήσω από την απόλυτη, τη μία και μοναδική Glenn Close. Ως Μαρκησία Isabelle de Merteuil στις «Επικίνδυνες σχέσεις» το 1988 ήταν δόλια εκμεταλλεύτρια των αδυνάτων, που ήξερε πώς να προφυλάσσει τις υποχθόνιες προθέσεις της.

Εξάλλου, στη  γαλλική αριστοκρατία της εποχής η κοινωνική υπόληψη ήταν το παν και έπρεπε να διασφαλίσει την εξαιρετικά προγραμματισμένη της ακολασία. Η ατάκα της απευθυνόμενη στον John Malcovich «Γεννήθηκα για να κυριαρχήσω το φύλο σας και να εκδικηθώ το δικό μου» τα λέει όλα νομίζω.

Βέβαια, η συγκεκριμένη υπέροχη ηθοποιός έχει μία κλίση προς αυτούς τους ρόλους. Μη ξεχνάμε, πως διέπρεψε ως Cruella de Vil στα «101 σκυλιά της Δαλματίας». Η γυναίκα που κλέβει κουτάβια για τη γκαρνταρόμπα της δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τίποτα λιγότερο από…σκύλα.

Άλλο στιλ, άλλο είδος αλλά το ίδιο υποχθόνια υπήρξε και η Annette Bening ως Carolyn Burnham στο «American Beauty» (1999). Μπορεί να μην απέσπασε το Oscar για την εκπληκτική της ερμηνεία αλλά η δεσποτική και νευρωτική συμπεριφορά της δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης.

Από την παράνομη σχέση της, μέχρι την εμμονή με την τελειότητα και την εγωκεντρική της συμπεριφορά, η Annette Bening σίγουρα βρέθηκε προ εκπλήξεως με την αντίδραση του υποτακτικού και ανεκτικού μέχρι τότε, συζύγου της. Του υπέροχου Kevin Spacey.

Το «Overboard» του 1987 είναι η δικαίωση των απανταχού θυμάτων. Η ζάμπλουτη Joanna Stayton, κατά κόσμον, Goldie Hawn, γίνεται η «Γυναίκα στη θάλασσα» και από απαιτητική κυρά κι αρχόντισσα, γίνεται δούλα, μάνα, σύζυγος, νοικοκυρά. Πάντως είναι απολαυστική.

Τρία χρόνια μετά όμως, η Goldie Hawn βλέπει την άλλη όψη του νομίσματος. Στην ταινία «Ένα τρελό ζιζάνιο» (δεν αντέχω θα το πω, σαν κακή βιντεοκασέτα των 80s είναι ο τίτλος) ως Στρατιώτης Benjamin απαρνείται τα …εγκόσμια και κατατάσσεται στο στρατό, σε ένδειξη πένθους.

Εκεί η λοχαγός της Doreen Lewis θα της ψήσει το ψάρι στα χείλη. Μία στρατιωτική εκδίκηση, χαρακτηριστική και προαπαιτούμενο της υπόστασης ενός λόχου, με τα καψόνια να έχουν τον πρώτο λόγο.

Αλλά και η καημένη η Melanie Griffith, δεν πέρασε λίγα από την Katharine Parker (Sigourney Weaver) στο «Εργαζόμενο κορίτσι».

Δε φτάνει που είχε να κάνει τόσα χιλιόμετρα στο πέρα δώθε (βάλε και φέρι ανάμεσα, ταλαιπωρία) δε φτάνει που έτρεχε να ικανοποιήσει την κάθε της παράλογη επιθυμία, έπρεπε να μη βγάζει και άχνα και να της κλέβει και τις ιδέες. Όχι, ξύπνησαν οι σκλάβοι Αντωνάκη. Το ίδιο έκανε και η Griffith και δικαιώθηκε.

H δόλια, η Sigourney το φυσούσε και δεν κρύωνε και η Melanie πήρε γωνιακό γραφείο με θέα πιάτο όλη την πόλη.

Βέβαια, από τα κινηματογραφικά 90s η χειραφετημένη γυναίκα έχει καταλάβει διευθυντικές θέσεις. Κάνει καριέρα και κουμάντο στους πάντες. Ακόμα και στον Michael Douglas, τον οποίο η Meredith Johnson (Demi Moore) ορέχτηκε, κατέκτησε και άσκησε εξουσία…πατόκορφα στις «Αποκαλύψεις» το 1994 .

Ο κακομοίρης τράβαγε πολλά από τις γυναίκες εκείνη την εποχή. Μη θυμηθώ «Ολέθρια σχέση», «Ο πόλεμος των Ρόουζ» και άλλα δράματα της κινηματογραφικής καθημερινότητάς του. Όσο για την αυταρχική και καταχρηστική Demi, το πήρε το μάθημά της.

Ο ορισμός όμως της «bitch» στο σινεμά ήρθε πολύ αργότερα. 2006 και «Ο διάβολος φοράει Prada». Ο τίτλος είναι ταμάμ (που λένε και οι φίλοι και γείτονές μας) και η Meryl Streep πιο «bitch» από ποτέ ανακηρύσσεται ως Best Bitch Ever. Ένα ακόμα βραβείο για την κυρία παρακαλώ…αλλά σε φλούο, που είναι και τάση φέτος το καλοκαίρι!

Η ελληνική εκδοχή: και για να μιλήσουμε σε πιο ...δικούς μας κινηματογραφικούς τόνους. Η αγάπη μας. Η Βουγιουκλάκη γίνεται υπέρλαμπρο αστέρι του θεάτρου από ταπεινή ταξιθέτρια, ο Παπαμιχαήλ την ερωτεύεται, γίνονται ζευγάρι και ρίχνει χαστούκια αδιακρίτως ως συνήθως και η επική Κατερίνα Χέλμη ως Εύα Τσάμη καταστρώνει πανούργα σχέδια για την εξόντωσή τους.

Η θεϊκή σκηνή που παραμιλάει κατάκοιτη «Τσακίσου, τσακίσου, τσακίσου» είναι γραμμένη με χρυσά γράμματα ως η bitchy ατάκα του ελληνικού σινεμά.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]