Αποτελεί έναν από τους κινηματογραφικού θρύλους, έχοντας συμμετάσχει σε σχεδόν δύο εκατοντάδες ταινίες και στα 63 χρόνια ζωής του, ο Ζεράρ Ντεπαρτιέ κουβαλάει περισσότερο από ποτέ τον «αέρα» του μεγάλου ηθοποιού.

Η ζωή του έδειξε πολλές φορές άσχημο πρόσωπο από την εποχή που βρισκόταν ακόμη στην... κοιλιά της μητέρας του, μιας και η ίδια του αποκάλυψε ότι προσπαθούσε να αποβάλλει χρησιμοποιώντας βελόνες πλεξίματος, αφού είχε ήδη άλλα έξι παιδιά. Τελικά, όμως, δεν τα κατάφερε και ο Ζεράρ ήρθε στον κόσμο στις 27 Δεκεμβρίου το 1948.

Η επανάσταση για τον Ζεράρ άρχισε από νωρίς, αφού στα 13 του παράτησε το σχολείο και στα 16 του έφυγε για το Παρίσι. Εκεί ξεκίνησε την καριέρα του σαν ηθοποιός, στο θέατρο κωμωδίας «Café de la Gare» στον 4ο τομέα του Παρισιού και τα πράγματα αρχίζουν να μπαίνουν σε μια σειρά μέσα του.

Το μεγάλο «μπαμ»

Πέρασε από αρκετούς μικρούς ρόλους στον κινηματογράφο, την τηλεόραση, σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, για να έρθει το 1974 και να πρωταγωνιστήσει στην ταινία «Les valseuses» («Going Places») του Μπερτράντ Μπλιέ, κερδίζοντας αναγνωρισιμότητα, αλλά και γνώσεις στο πλευρό του Μπλιέ, ο οποίος είναι μέλος της επιτροπής του Φεστιβάλ Καννών.

Το 1976, συμπρωταγωνίστησε με την Ορνέλα Μούτι στο «La dernière femme» και μερικά χρόνια αργότερα, παρ’ όλο που είχε προταθεί πολλές φορές στο παρελθόν για το γαλλικό βραβείο César, τελικά κατάφερε να το κερδίσει ως καλύτερος ηθοποιός το 1980, με την ταινία «Le dernier métro» («The last metro»), η οποίας μας μεταφέρει στο υπό γερμανική κατοχή Παρίσι, στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και βοηθάει τόσο τον Ζεράρ, όσο και την Κατρίν Ντενέβ, που επίσης πρωταγωνιστεί στην ταινία, να ξεδιπλώσουν το υποκριτικό τους ταλέντο.

Από το ’80 μέχρι σήμερα

Μέσα στη δεκαετία του ’80 ο Ντεπαρντιέ κερδίζει συνεχώς φήμη, αναπτύσσεται, εξελίσσει το ταλέντο του και δεν σταματά να συμμετέχει σε ταινίες – μάλιστα αναφέρεται συχνά ότι δεν υπάρχει γαλλική ταινία που ο Ζεράρ να μην έχει έστω και έναν μικρό ρόλο, γι’ αυτό και άλλωστε οι ταινίες του είναι πολύ κοντά στις 200. Το 1985 τον βλέπουμε στο «Police» του Μορίς Πιαλά, για το οποίο βραβεύτηκε ως καλύτερος ηθοποιός στο Φεστιβάλ Βενετίας και το 1986 η φήμη του και το όνομά του ακούστηκε ακόμη πιο μακριά με τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στο «Jeanne de Florette» του Κλωντ Μπερί, όπου υποδυόταν έναν αγρότη. Το 1987 συνεργάζεται και πάλι με τον Πιαλά στην ταινία «Sous le soleil de Satan» με την Σαντρίν Μπονέρ στο πλευρό του και το 1988 τον βρίσκουμε στο «Camille Claudel» μαζί με την Ιζαμπέλ Ατζανί, σε μια βιογραφική ταινία για τη ζωή της διάσημης γλύπτριας.

Μετά από μία «γεμάτη» δεκαετία κι ενώ οι υποψηφιότητες για τα βραβεία César συνεχίζονται όλα αυτά τα χρόνια ακατάπαυστα, το 1990 έρχεται η ώρα που ο Ζεράρ όχι μόνο θα κερδίσει άλλο ένα César, αλλά και μία υποψηφιότητα για Όσκαρ, όπως και βραβείο του Φεστιβάλ Καννών ως καλύτερος ηθοποιός, για την ταινία «Cyrano de Bergerac». Ο Ζεράρ φαίνεται να πείθει μέσα από τη συνεργασία του με τον Ζαν-Πολ Ραπενό για ρομαντικός ήρωας που κουβαλάει την ανασφάλεια της μεγάλης του μύτης και δυσκολεύεται να εξομολογηθεί τον έρωτά του για την μακρινή του ξαδέρφη.

Ακολούθησαν άλλοι μεγάλοι και μικροί ρόλοι με χαρακτηριστικό τον συμπαθέστατο Ζορζ που προσπαθεί να πάρει την πράσινη κάρτα στην ομώνυμη ταινία, καταλήγοντας να ερωτεύεται την Μπροντέ (Άντι Μακ Ντάουελ) το 1990 - ρόλος ο οποίος του χάρισε το βραβείο Golden Globe καλύτερου ηθοποιού-, τον Χριστόφορο Κολόμβο το 1992 στην ταινία «1492: Conquest of Paradise», τον ρόλο του πατέρα που προσπαθεί να φτιάξει τη σχέση του με την κόρη του, την οποία παίζει η μικρή ακόμη Κάθριν Χέιγκλ στην κομεντί «My father the Hero» (1994) κ.ο.κ. Μετά ξεχωρίζουν ο «Hamlet» το 1996 όπου υποδύεται τον Ρεϊνάλντο, με τον Κένεθ Μπράνα στον ρόλο του Άμλετ και το «The Man with the iron mask» το 1998, όπου συνεργάζεται με ένα εξαιρετικό καστ που απαρτίζεται από τον Τζέρεμι Άιρονς, Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Τζον Μάλκοβιτς, Γκάμπριελ Μπερν, αλλά και τον Χιού Λόρι, γνωστό σε όλους μας ως Dr. House.

Και μπορεί για πολλούς άντρες να χρησιμοποιούμε τον χαρακτηρισμό «ιππότης», αλλά ο Ζεράρ είναι πραγματικός ιππότης, αφού το 1996 διακρίθηκε με έναν πολύ σημαντικό γαλλικό τίτλο, αυτόν του «Ιππότη της Λεγεώνας της τιμής» («Chevalier du Légion d'Honneur»), τίτλο τον οποίο κατέχει και ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, ο Κλίντ Ίστγουντ κ.ά.

Τη δεκαετία του 2000-2010 οι ταινίες του συνεχίζουν να είναι πολυπληθείς και οι ρόλοι που υποδύθηκε αμέτρητοι, με τον ίδιο τον Ζεράρ να αποδεικνύει ότι όσο μεγαλώνει, ωριμάζει και το υποκριτικό του ταλέντο. Αυτή τη δεκαετία τον είδαμε στα «102 σκυλιά της Δαλματίας» (2000) μαζί με την Γκλεν Κλόουζ στο ρόλο της Κρουέλα Ντε Βιλ, στο «Between strangers» (2002) μαζί με πολλούς αξιόλογους ηθοποιούς, όπως τη Σοφία Λόρεν, τον Μάλκολμ Μακ Ντάουελ που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε ως Άλεξ στο «Κουρδιστό πορτοκάλι», τον Πιτ Ποστλεθγουέιτ που απεβίωσε στις αρχές του 2011, κ.ά., ενώ επίσης τον βρήκαμε και στο «Paris je t’aime» το 2006, χρονιά την οποία βραβεύτηκε για την αξιόλογη καριέρα του στην υποκριτική στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου στη Μόσχα, με το βραβείο Στανισλάβσκι.

Το 2010 επιστρέφει με το «Μαμούθ», μια κωμωδία στην οποία παλεύει να πάρει τη σύνταξή του και τελικά καταλήγει να βγάζει από την αποθήκη την μηχανή του και να γυρνάει στα μέρη όπου έχει εργαστεί στο παρελθόν, ενώ πρόσφατα τον απολαύσαμε για άλλη μια φορά μαζί με την Κατρίν Ντενέβ ως... δήμαρχο, στο «Potiche» (2010).

Ο Ζεράρ ως Οβελίξ

Η καριέρα του Ζεράρ Ντεπαρντιέ, όμως, δεν είναι δυνατόν να ολοκληρωθεί χωρίς αναφορά στο ρόλο που κατά κοινή ομολογία του ταίριαξε... γάντι, τον Οβελίξ. Το 1999, φόρεσε τη στολή του Οβελίξ και για πρώτη φορά παρέδωσε τον Αστερίξ – τον οποίο υποδύεται ο Κριστιάν Κλαβιέ- στους Ρωμαίους στο «Αστερίξ και Οβελίξ εναντίον Καίσαρα». Η ταινία κέρδισε 3 βραβεία και 1 υποψηφιότητα για βραβείο César, όπως και την αγάπη του κόσμου.

Το 2002, για άλλη μια φορά με τη στολή και τις κοτσίδες του Οβελίξ, ο Ζεράρ βρίσκεται στην Αίγυπτο μαζί με τον Αστερίξ συνοδεύοντας τον Δρυίδη στο παλάτι της Κλεοπάτρας, την οποία ενσαρκώνει η Μόνικα Μπελούτσι. Η ταινία «Αστερίξ και Οβελίξ: επιχείρηση Κλεοπάτρα» πούλησε περίπου 15 εκατομμύρια εισιτήρια μόνο στη Γαλλία και το 2008, έφτασε στη μεγάλη οθόνη και η τρίτη ταινία «Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς αγώνες», με τον Κλοβί Κορνιγιάκ αυτή τη φορά στο ρόλο του Αστερίξ και τον Αλέν Ντελόν στο ρόλο του Ιούλιου Καίσαρα.

Η ταινία είχε budget 78 εκατομμύρια δολάρια, μπαίνοντας στη λίστα μιας από τις πιο ακριβές ευρωπαϊκές ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ. Σύντομα, θα δούμε τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ με τη στολή του Οβελίξ για τέταρτη φορά, αφού μέσα στο 2012 και συγκεκριμένα, γύρω στο φθινόπωρο, πρόκειται να προβληθεί στις αίθουσες η νέα ταινία με τίτλο «Ο Αστερίξ στη Βρετανία».

Οι πικρές στιγμές της ζωής του

Δυστυχώς, όμως, η ζωή δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα για τον διάσημο Γάλλο ηθοποιό, ο οποίος το 2008 έχασε το γιο του, Γκιγιόμ Ντεπαρντιέ, σε ηλικία 37 ετών, μετά από οξεία πνευμονία που προκλήθηκε από ιό. Ο Γκιγιόμ ήταν επίσης ηθοποιός, που όπως είχε αναφερθεί πολλές φορές στα μέσα, ένιωθε καταπιεσμένος από την προσωπικότητα του πατέρα του και είχε λίγο «ανήσυχη» ζωή που τον είχε οδηγήσει στο παρελθόν και στη φυλακή.

Πέρα από την πολυτάραχη ζωή και το θάνατο του γιου του, ο Ζεράρ σύμφωνα με δημοσιεύματα έχει επιζήσει από αεροπορικό ατύχημα, πενταπλό μπάι-πας και πάνω από 15 ατυχήματα με τη μοτοσικλέτα. Προφανώς, έχει πολλά ακόμα να δώσει σαν ηθοποιός και σαν άνθρωπος.

Ενδεικτική φιλμογραφία: «Un peu de soleil dans l'eau froide» (1971), «Les valseuses» (1974), «La dernière femme» (1976), «Dites-lui que je l'aime» (1977), «Préparez vos mouchoirs» (1978), «Le dernier métro» (1980), «La femme d'à côté» (1981), «Tenue de soirée» (1986), «Camille Claudel» (1988), «Trop belle pour toi» (1989), «Green Card» (1990), «Cyrano de Bergerac» (1990), «1492: Conquest of Paradise» (1992), «My father the hero» (1994), «The secret agent» (1996), «Hamplet» (1996), «The man in the iron mask» (1998), «Astérix et Obélix contre César» (1999), «Vatel» (2000), «102 Dalmatians» (2000), «Astérix & Obélix: Mission Cléopâtre» (2002), «I am Dina» (2002), «Between two strangers» (2002), «Le pacte du silence» (2003),«Nathalie…» (2003), «Last holiday» (2006), «Paris, je t’ aime» (2006), «Quand j'étais chanteur» (2006), «Astérix aux jeux olympiques» (2008), «Babylon A.D.» (2008), «Mamouth» (2010), «Potiche» (2010).