Ο «συνήθης ύποπτος», Κέβιν Σπέισι, τόσο ταλαντούχος όσο και αινιγματική φυσιογνωμία, έχει περάσει από τεράστια γκάμα ρόλων και μάλιστα φέτος το καλοκαίρι θα τον απολαύσουμε και σε... απόσταση αναπνοής, στην Επίδαυρο.

Το κινηματογραφόφιλο κοινό είναι χωρισμένο στα δύο: οι μισοί τον συμπαθούν και οι άλλοι μισοί τον αντιπαθούν, λόγω της ιδιόμορφης φυσιογνωμίας του και ίσως μερικών ρόλων του «κακού» που έχει υποδυθεί με μεγάλη επιτυχία. Όλοι, όμως, παραδέχονται το ανεξάντλητο ταλέντο του Κέβιν Σπέισι, ο οποίος έχει 2 Όσκαρ στην κατοχή του να το αποδεικνύουν.

Την προσωπική του ζωή την κρατά καλά φυλαγμένη, καθώς όπως πιστεύει ο ίδιος «είναι καλύτερα να μην γνωρίζετε πολλά για μένα, όχι γιατί θέλω να δημιουργήσω μυστήριο γύρω από το όνομά μου, αλλά γιατί έτσι θα σας πείθω περισσότερο όταν παίζω έναν ρόλο». Παρ’ όλ’ αυτά κάποια πράγματα είναι γνωστά, όπως το ότι γεννήθηκε στις 26 Ιουλίου του 1959, στο Νιού Τζέρσεϊ κι ότι το Σπέισι στην πραγματικότητα δεν είναι το επώνυμό του, αλλά το μεσαίο του όνομα.

Μεγάλωσε, όμως, στην Καλιφόρνια και σε αντίθεση με τους περισσότερους ηθοποιούς, οι οποίοι δεν τα πάνε καλά με το σχολείο, ο Κέβιν Σπέισι, ήταν από τους πρώτους και μάλιστα ήταν αυτός που έβγαλε τον αποχαιρετιστήριο λόγο στην αποφοίτηση. Πρωταγωνίστησε σε σχολικές παραστάσεις και αργότερα προσπάθησε να κάνει καριέρα ως stand-up κωμικός, πριν ξεκινήσει τα μαθήματα υποκριτικής στη Νέα Υόρκη το 1979, αλλά η μοίρα του επιφύλασσε άλλα απ’ αυτά που περίμενε.

Τα πρώτα του βήματα στο θέατρο

Το 1981 ο Κέβιν ξεκινάει την καριέρα του στο θέατρο με πολύ μικρούς ρόλους σε ένα Φεστιβάλ Σαίξπηρ στη Νέα Υόρκη και συγκεκριμένα στο «Henry VI, part 1». Έπειτα, έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο Μπρόντγουεϊ με την παράσταση «Ghosts» του Χένρικ Ίμπσεν και πέρασε και από τον «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου, όπως και από άλλες παραστάσεις όπου «έκλεβε» τη ματιά και το ενδιαφέρον του κοινού, με το «Hurlyburly» του Ντέιβιντ Ρέμπι το 1984, το «Γλάρο» του Αντόν Τσέχωφ κ.ο.κ.

Το 1986, όμως, ήρθε η μεγάλη του στιγμή στο θέατρο, με την παράσταση «Long day's journey into night», όπου έπαιξε με μεγάλους ηθοποιούς όπως ο Τζάκ Λέμον και ο Πήτερ Γκάλαχερ, ενώ ο πρώτος αποτέλεσε γι’ αυτόν μέντορα. Ο Σπέισι παρέμεινε ενεργός στο θέατρο για τα επόμενα χρόνια και το 1991 κέρδισε το βραβείο Τόνι για την ερμηνεία του στην παράσταση του Μπρόντγουεϊ «Lost in Yonkers».

Η συνέχεια της καριέρας του στον κινηματογράφο

Παρ’ όλο που οι πρώτες του εμφανίσεις ήταν σε τηλεοπτικές σειρές όπως «The equalizer» (1987), «Crime story» (1987), «Wise guy» (1988) – η τρίτη μάλιστα τον έκανε και ευρέως γνωστό- το ενδιαφέρον του πήγε γρήγορα στον κινηματογράφο και περνώντας από μερικές τηλεοπτικές ταινίες και σειρές, ξαναβρίσκοντας τον Τζακ Λέμον στο «The Murder of Mary Phagan» (1988), την ίδια χρονιά, ξεκινά τα κινηματογραφικά του βήματα.

To «Rocket Gibraltar» (1988) τον φέρνει δίπλα στον Μπαρτ Λάνκαστερ, ενώ την ίδια χρονιά μαζί με τον Χάρισον Φορντ, τη Μέλανι Γκρίφιθ, τη Σιγκούρνι Γουίβερ και τον Άλεκ Μπόλντουιν, τον βλέπουμε στο «Εργαζόμενο κορίτσι».

Η δεκαετία φεύγει με μια κωμωδία, όπου τον βρίσκουμε μαζί με τον Τζιν Γουάιλντερ και τον Ρίτσαρντ Πράιορ στο «See no evil, hear no evil» (1989) και με μια δραματική κομεντί το «Dad», βρίσκοντας και πάλι στο δρόμο του τον Τζακ Λέμον, αλλά και τον Τεντ Ντάνσον και την Ολυμπία Δουκάκη.

Ο «κακός» εαυτός του

Δεν είναι λίγες οι φορές που ο Κέβιν Σπέισι είναι ο... «κακός» της υπόθεσης, ενώ πολύ τον έχουν ταυτίσει με αυτό το ρόλο.

Η αρχή έγινε με τη σειρά «Wise Guy», όπου έκανε εμπόριο όπλων και συνεχίστηκε με το «Working girl» και τον ρόλο του ως «Party Bob», όπως και με το «See no evil, hear no evil», όπου ως Κίργκο, προσπαθεί να... σκοτώσει τους πρωταγωνιστές.

Στις αρχές της δεκαετία του ’90 έπαιξε τον... μικρόψυχο διευθυντή στο «Glengarry Glen Ross» (1992), αλλά και το κακό αφεντικό ενός στούντιο στο Χόλιγουντ στο «Swimming with sharks» (1994). Η αινιγματική και παραπλανητική του φυσιογνωμία στο «Συνήθεις ύποπτοι» (1995), του χαρίζει μάλιστα το πρώτο του Όσκαρ β’ ανδρικού ρόλου και απ’ ό,τι φαίνεται η... «κακή» του πλευρά έχει προβάδισμα.

Στην επόμενή του δουλειά, το «Outbreak», με τον Ντάστιν Χόφμαν και τον Μόργκαν Φρίμαν, παίρνει μια ανάσα από το «κακό» του πρόσωπο και επιστρέφει δυναμικά και πιο σατανικός από ποτέ, στο «Seven» (1995) του Ντέιβιντ Φίντσερ, κάνοντας δύσκολη τη ζωή του Μπραντ Πιτ και του Μόργκαν Φρίμαν, μέσα από μια σειρά δολοφονιών βασισμένων στα 7 θανάσιμα αμαρτήματα.

Το 1996 στο «A time to kill» ενσαρκώνει έναν εγωπαθή εισαγγελέα και συνεργάζεται με τον Σάμιουελ Τζάκσον, τη Σάντρα Μπούλοκ και τον Μάθιου ΜακΚόναχι.

«Η επιστροφή του Σούπερμαν» το 2006 του δίνει την ευκαιρία να είναι ένας από τους πιο κακούς Λεξ Λούθορ που έχουν υπάρξει και να δώσει και πάλι υπόσταση στην... «κακή» του πλευρά.

Μαζί με τον Τζορτζ Κλούνεϊ, τον Γιούαν Μακ Γκρέγκορ και τον Τζεφ Μπρίτζες, πρωταγωνιστεί το 2009 στην ταινία «The men who stare at goats», παίζοντας για άλλη μια φορά τον ρόλο που νιώθουμε όλοι ότι του ταιριάζει... γάντι: τον κακό!

Άλλες σπουδαίες κινηματογραφικές δουλειές

Μετά το Όσκαρ β’ ανδρικού ρόλου που κέρδισε για το ρόλο του στους «Συνήθεις ύποπτους», το «American Beauty» (1999), όπου υποδύεται έναν σαρανταπεντάρη οικογενειάρχη στα όρια κατάθλιψης που θέτει καινούργιες αξίες και ξεκινήματα στη ζωή του, του φέρνει άλλο ένα χρυσό αγαλματίδιο ως επιβράβευση από την Ακαδημία, για την κατηγορία του καλύτερου ηθοποιού. Την ίδια χρονιά, μάλιστα, αποκτά και το δικό του αστέρι στο «Hollywood walk of fame».

Μέσα στις σημαντικές δουλειές του καλλιτέχνη συγκαταλέγονται και το βασισμένο στο βιβλίο του Τζέιμς Έλροϊ, «L.A. Confidential» (1997), όπου πρωταγωνιστεί μαζί με την Κιμ Μπάσιντζερ, αλλά και το «The big Kahuna» (1999) με συμπρωταγωνιστή τον Ντάνι ΝτεΒίτο, σε μια ταινία με πολλά μηνύματα, υπό τη μουσική υπόκρουση του «Everybody's Free (To Wear Sunscreen)» του Μπαζ Λούρμαν.

Στο «Pay it forward» (2000) εμφανίζεται ως ένας φοβισμένος δάσκαλος, κάνοντας τους fans του ανά τον κόσμο να απογοητευτούν, προτιμώντας τον ως «κακό», ενώ στο «Beyond the sea» (2004), υποδύεται τον μεγάλο τραγουδιστή, μουσικό και ηθοποιό, Μπόμπι Ντάριν, κερδίζοντας υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα.

Το 2008 βρίσκεται στο καστ του «21» παίζοντας έναν καθηγητή του ΜΙΤ, ο οποίος έχει συστήσει μια ομάδα ταλαντούχων... κομπιναδόρων, που χρησιμοποιώντας τις πιθανότητες και την ικανότητά τους να μετρούν φύλλα, τζογάρουν, ενώ το 2010 επιστρέφει ως Τζακ Αμπράμοφ, στη βιογραφική, πολιτική, σατιρική ταινία «Casino Jack».

«Κρυφό» ταλέντο

Αν και το ταλέντο του είναι στην υποκριτική, ο Κέβιν Σπέισι έχει άλλον έναν Άσσο στο μανίκι του. Το 1997 σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία «Albino alligator», η οποία αν και δεν πήγε εμπορικά καθόλου καλά, οι κριτικοί τον επαίνεσαν για τη σκηνοθετική δουλειά του.

Επόμενο σκηνοθετικό του κατόρθωμα είναι το «Beyond the sea» του 2004, όπου όχι μόνο ανέλαβε χρέη σκηνοθέτη, αλλά έγραψε και το σενάριο μαζί με τον Λιούις Κόλικ, ενώ τραγούδησε ο ίδιος για τις ανάγκες της ταινίας.

Το 2010 ο Κέβιν Σπέισι έλαβε από τον πρίγκιπα Κάρολο τον τιμητικό τίτλο CBE (Commander of the Order of the British Empire) για την προσφορά του στη δραματική τέχνη.

Ο Κέβιν στην Επίδαυρο

Τον Ιούλιο, ο ταλαντούχος ηθοποιός θα βρεθεί στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, στο πλαίσιο διεθνούς περιοδείας, σε μια δεύτερη συνεργασία με τον σκηνοθέτη Σαμ Μέντες, μετά το «American beauty», στην παράσταση «Ριχάρδος Γ’» του Σαίξπηρ.

Οι πρόβες έγιναν στο Λονδίνο, στο Old Vic, ένα από τα παλιότερα θέατρα του Λονδίνου, στο οποίο ο Κέβιν Σπέισι είναι καλλιτεχνικός διευθυντής από το 2003, ενώ στην εν λόγω παράσταση έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Ενδεικτική φιλμογραφία: «Heatburn» (1986), «Rocket Gibraltar» (1988), «Working girl» (1988), «See no evil, hear no evil» (1989), «Dad» (1989), «A show of force» (1990), «Henry&June» (1990), «Glengarry Glen Ross» (1992), «Consenting adults» (1992), «Iron Will» (1994), «The Ref» (1994), «Swimming with sharks» (1994), «The usual suspects» (1995), «Outbreak» (1995), «Seven» (1995), «A time to kill» (1996), «L.A. Confidential» (1997), «The negotiator» (1998), «American beauty» (1999), «The big Kahuna» (1999), «Pay it forward» (2000), «K-Pax» (2001), «Austin Powers in Goldmember» (2002), «The life of David Gale» (2003), «Beyond the sea» (2004), «Superman returns» (2006), «21» (2008), «The men who stare at goats» (2009), «Father of invention» (2010), «Casino Jack» (2010), «Margin Call» (2011).