Το Μυστικό της Ανταλάιν είναι μια ταινία που, όσο «ακίνδυνο» και να ακουστεί, δεν μπορείς να της κρατήσεις κακία. Ναι, πρόκειται περί ρομαντικής ταινίας με κάποιες σεναριακές αυθαιρεσίες που φλερτάρουν με την επιστημονική φαντασία και το μη καθιερωμένο του ιδιώματος.

Και σαφώς δίνει περισσότερη βάση στο μελόδραμα της υποθέσεως, καταλήγοντας να έχει τα ανάλογα κενά όταν προσπαθεί να στηρίξει το ρομάντζο της στο τραβηγμένο σενάριο. Μα εν τέλει, ο κύριος λόγος ύπαρξής της εκπροσωπείται με τιμιότητα, επιτυγχάνει τον σκοπό της και ικανοποιεί αυτούς που ξέρουν τι πρέπει να απαιτήσουν. Και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από ένα καλοστημένο και ηδυπαθές love story που αφυπνίζει τρυφερά αισθήματα.

Μη περιμένετε να δείτε κάτι το ριζοσπαστικό στην προκειμένη περίπτωση. Όσο και να υπόσχεται το σενάριο μια ιδέα εν μέρει πρωτότυπη, τουλάχιστον ως προς την ίδια τη φύση της πρωταγωνίστριας και στον τρόπο που αυτή γνωρίζει τον έρωτα –έναν έρωτα που μπορεί να δώσει τέλος στα προβλήματά της-, δεν πρόκειται να παραδώσει κάτι τέτοιο. Πάλι θα καταλήξει σε γνώριμα μονοπάτια σχετικά με τη φύση του παντοδύναμου έρωτα, στο φλερτ με την ανθρώπινη τραγωδία, σε χιλιοακουσμένους τρόπους έκφρασης συναισθημάτων και, τελικά, στα καθιερωμένα πρότυπα του ρομαντικού κινηματογράφου. Εκ των πραγμάτων, μέσα από τη γραφή του σεναρίου δε θα μπορούσε να προσφέρει το κάτι παραπάνω, όχι όταν την αφορά περισσότερο το να απευθυνθεί σε μεγάλο πλήθος και όχι οι πνευματικές της ανησυχίες.

Μα η αλήθεια είναι πως μια χαρά τα καταφέρνει να ανακαλέσει συναισθήματα και παραστάσεις ικανά να λυγίσουν τις πιο τρυφερές από τις ψυχές που θα την κοινωνήσουν. Είναι άρτια σκηνοθετημένη, με την απαιτούμενη ατμόσφαιρα που χρειάζεται για να συνεπάρει αυτούς που θέλουν τον κινηματογράφο ως πλοίο για ένα ταξίδι σε συναισθήματα. Δε ρισκάρει άσκοπα και ακολουθεί κατά γράμμα τη δοκιμασμένη συνταγή του μελοδράματος, χωρίς ωστόσο να φαίνεται κιτς ή κακόγουστη.

Οι ίδιοι οι ηθοποιοί καταλαβαίνουν πως δεν ερμηνεύουν κάτι που μπορεί να τους αφήσει μια για πάντα γραμμένους στην ιστορία και επιτελούν το έργο τους με σταθερότητα και εγκράτεια. Σε σύνολο, καταλήγει να φαίνεται ως μια ταινία που εξακολουθεί να πιστεύει στην παλιά σχολή του ρομάντζου, μα αυτό δεν γίνεται από «γεροντίστικη» άποψη, αλλά με το κίνητρο της καλλιτεχνικής μελαγχολίας. Και αυτό είναι που την κάνει τόσο καλοπροαίρετη: η ταπεινότητά της ως προς τον ίδιο το σκοπό.

Προφανώς και δεν απευθύνεται σε όσους απεχθάνονται οτιδήποτε μπορεί να φανεί «αγαπησιάρικο» και υψώνουν τείχη όταν έρχονται αντιμέτωποι με τέτοια παραδείγματα. Όσοι ανήκουν σε αυτούς που αρέσκονται στις καλογυρισμένες εκδοχές των εν λόγω ταινιών είναι που θα την απολαύσουν και περισσότερο, χωρίς παράλογες απαιτήσεις.

Δείτε το τρέιλερ, όπως κυκλοφόρησε στο youtube.

Σκηνοθεσία: Lee Toland Krieger. Πρωταγωνιστούν: Blake Lively, Harrison Ford, Michiel Huisman. Στους κινηματογράφους από την Odeon.

Φοίβος Κρομμύδας