O ελληνικός κινηματογράφος παρά τις πρόσφατες επιτυχίες του σε ξένα φεστιβάλ, βρίσκεται αντιμέτωπος με μεγάλα οικονομικά προβλήματα, αναζητώντας διεξόδους για την επιβίωσή του.

Αυτό είναι τουλάχιστον το συμπέρασμα που βγήκε από την χθεσινή συζήτηση γνωστών σκηνοθετών και κριτικών κινηματογράφου που φιλοξενήθηκε στο βιβλιοπωλείο Ιανός, στο πλαίσιο της διοργάνωσης του 24ου Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου.

Με συντονιστή τον καλλιτεχνικό διευθυντή του φεστιβάλ, τον Νίνο Φένεκ Μικελίδη, τέσσερις σκηνοθέτες, ο Βασίλης Βαφέας, ο Γιάννης Οικονομίδης, ο Νίκος Τριανταφυλλίδης και ο Γιάννης Φάγκρας αλλά και δύο κριτικοί, ο Νέστορας Πουλάκος και ο Ανδρέας Τύρος επιχείρησαν να δώσουν στο κοινό μια γεύση από τις προκλήσεις και τα προβλήματα με τα οποία παλεύουν οι σύγχρονοι δημιουργοί.

Οι κινηματογραφιστές φάνηκαν μάλλον απαισιόδοξοι για το μέλλον του κινηματογράφου στη χώρα μας, τονίζοντας την έλλειψη παραγωγών, χρημάτων και πάνω απ’ όλα θεατών. Ο Γιάννης Φάγκρας αναφέρθηκε μάλιστα στην περίπτωση του Γιώργου Λάνθιμου, έναν Έλληνα σκηνοθέτη βραβευμένο στις Κάννες και υποψήφιο για Όσκαρ, ο οποίος αδυνατεί να βρει χρήματα για την επόμενη ταινία του.

Ο Νίκος Τριανταφυλλίδης παρουσίασε με το δικό του τρόπο τα αδιέξοδα της παρούσας κατάστασης στη σχέση με τους παραγωγούς και υποστήριξε ότι η μόνη ελπίδα αλλαγής είναι να δημιουργηθούν κολεκτίβες και νέες συνεργασίες.

Το θέμα της έλλειψης πόρων περιέγραψε και ο Γιάννης Οικονομίδης, ο οποίος όμως υπογράμμισε ότι υπάρχει πρόβλημα απήχησης του ελληνικού κινηματογράφου γενικότερα, αφού οι (μη εμπορικές) ταινίες απευθύνονται ουσιαστικά σε ένα κοινό 10 με 15 χιλιάδων θεατών, σε αντίθεση με το ελληνικό θέατρο, που παρά τις δύσκολες συνθήκες ακόμα ανθεί. Η μόνη λύση που απομένει τελικά στους κινηματογραφιστές είναι η λογική του Do It Yourself και του Guerilla κινηματογράφου.

Έχοντας ζήσει και αυτός άγονες εποχές για τον ελληνικό κινηματογράφο, ο Βασίλης Βαφέας φάνηκε πιο αισιόδοξος και τόνισε την τεράστια δυναμική του ψηφιακού μέσου, τόσο για την παραγωγή όσο και για τη διανομή, που αποτελεί εν τέλει και το μείζον ζήτημα, αφού καλές ταινίες γίνονται αλλά τις βλέπουν ελάχιστοι.

Ο Ανδρέας Τύρος παρουσίασε τον ελληνικό κινηματογράφο ως αναπόσπαστο κομμάτι της πραγματικότητας που μας πνίγει ασφυκτικά, αφήνοντας να διαφανεί μια νότα αισιοδοξίας, αφού υποστήριξε ότι η κρίση μπορεί να λειτουργήσει θετικά για να προκύψει κάτι νέο. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Νίνος Φένεκ Μικελίδης ανέφερε ως σχετικά παραδείγματα τη Νουβέλ Βαγκ, την Άνοιξη της Πράγας και τον ιρανικό κινηματογράφο. Ο Νέστορας Πουλάκος, τέλος, ανέδειξε το ζήτημα της παιδείας που κυριάρχησε στην μετέπειτα συζήτηση με το κοινό.