Ο τίτλος «μια αγγλίδα στο Χόλιγουντ» ταιριάζει απόλυτα στην Έμα Τόμσον, ειδικά με την τελευταία της ταινία «Men in black», στην οποία παρουσιάζεται ως η επικεφαλής των «Ανδρών με τα μαύρα». Φέτος, μάλιστα, η διάσημη ηθοποιός κλείνει 30 χρόνια μπροστά από τις κάμερες.

Γεννημένη στις 15 Απριλίου 1959 στο Πάντινγκτον του Λονδίνου, η Έμα Τόμσον μεγάλωσε με την αδερφή της (τη σημερινή ηθοποιό Σόφι Τόμσον) σε μια καλλιτεχνική οικογένεια, αφού ο πατέρας της ήταν ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Έρικ Τόμσον και η μητέρα της η σκωτσέζα ηθοποιός Φιλίντα Λο – η Έμα, μάλιστα, πέρασε ένα μεγάλο μέρος της ζωής της και στη Σκωτία, λόγω της καταγωγής της μητέρας της.

Τελειώνοντας το σχολείο θηλέων London Camden School, όπου ήταν μια πολύ δημοφιλής και καλή μαθήτρια, πήγε στο κολλέγιο Newnham του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ σπουδάζοντας βρετανική λογοτεχνία του 19ου αιώνα, όπου ήταν μέλος και αντιπρόεδρος της κωμικής θεατρικής ομάδας του Πανεπιστημίου, με τίτλο «Footlights» (στην ομάδα αυτή, μάλιστα, συναντήθηκαν στο παρελθόν για πρώτη φορά πολλά από τα μέλη του «Monty Python»). Στα φοιτητικά αυτά ανέμελα χρόνια, η Τόμσον ξύρισε το κεφάλι της, πιστεύοντας ότι έτσι θα έμοιαζε με τη Νεφερτίτη, όπως την είχε πείσει κάποιος φίλος της.

Από νωρίς είχε φανεί το ταλέντο της στην υποκριτική (πολλοί μάλιστα αναφερόντουσαν σε αυτή ως Έμα Ταλέντο), το οποίο είχε εντυπωσιάσει και τον ατζέντη Ρίτσαρντ Άρμιταζ, που της προσέφερε συμβόλαιο προτού καν αυτή αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο. Το πτυχίο έρχεται στα χέρια της το 1980 και στη συνέχεια ξεκίνησε την καριέρα της με stand-up νούμερα και σόου, κάνοντας περιοδείες και ζώντας σαν… νομάς.

Το 1982 μεταφέρεται στην τηλεόραση η δουλειά των Footlights, μαζί με τον Χιού Λόρι (τον γνωστό σήμερα Dr. House), τον Στίβεν Φράι κ.ά. με μια τηλεταινία-επιθεώρηση με τίτλο «Cambridge footlights revue» και στη συνέχεια η Τόμσον βρίσκεται σε αρκετές τηλεοπτικές σειρές («Alfresco», «There’s nothing to worry about» κ.ά.) και τηλεταινίες (στην κομεντί μάλιστα «Up for grabs» (1985) γράφει το σενάριο και συναντά στο καστ τη μητέρα της).

Στο μέσο της δεκαετίας βρίσκεται στο θέατρο και συνεργάζεται με τον Φράι στο μιούζικαλ «Me and my girl» στο West End του Λονδίνου, όπου είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο, λαμβάνοντας εξαιρετικές κριτικές και σημειώνοντας επιτυχία.

Στη συνέχεια βρίσκεται και πάλι στην τηλεόραση σε διάφορες τηλεοπτικές σειρές, κερδίζοντας μάλιστα τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη μίνι σειρά «Fortunes of war» (1987), έχοντας εντυπωσιάσει τους υπεύθυνος από την ερμηνεία της στο «Me and my girl» και το 1989 κάνει το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο με την αγγλική κομεντί «The tall guy», όπου βρίσκεται δίπλα στον Τζεφ Γκόλντμπλαμ και τον Ρόουαν Άτκινσον (τον αγαπημένο Mr. Bean).

Την ίδια χρονιά συναντά τον Κένεθ Μπράνα στην κινηματογραφική μεταφορά του έργου του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Ερρίκος ο 5ος» με την ίδια στο ρόλο της Κάθριν και τον Μπράνα στον πρωταγωνιστικό, αλλά και το σκηνοθετικό ρόλο. Οι δυο τους, γοητευμένοι από τα κοινά τους ενδιαφέροντα θα καταλήξουν παντρεμένοι πριν φύγει η χρονιά, ο γάμος τους, όμως, θα κρατήσει μέχρι και το 1995, που παίρνουν διαζύγιο και χωρίζουν οι δρόμοι τους.

Στον κινηματογράφο βρίσκεται ξανά το 1991 ως δούκισσα στο «Impromptu» με τον Χιου Γκραντ και υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του συζύγου της στο δράμα μυστηρίου «Νεκροί ξανά».

Επιτυχίες, επιτυχίες, επιτυχίες...

Με το «Επιστροφή στο Χάουαρντς Έντ» το 1992, η καριέρα της παίρνει μια στροφή προς σοβαρές δουλειές που της χαρίζουν την αναγνώριση τόσο από τους κριτικούς όσο και από τον κόσμο του κινηματογράφου εν γένει. Στην αισθηματική, δραματική αυτή ταινία εποχής, σκηνοθετείται από τον Τζέιμς Άιβορι πλάι στον Άντονι Χόπκινς και τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ, και κερδίζει το Όσκαρ α’ γυναικείου ρόλου, το βραβείο BAFTA, τη Χρυσή Σφαίρα και άλλες βραβεύσεις, ενώ στη συνέχεια ο Σαίξπηρ μπαίνει και πάλι στη ζωή της, με την κινηματογραφική μεταφορά του «Πολύ κακό για το τίποτα», το οποίο σκηνοθετεί για άλλη μια φορά ο Κένεθ Μπράνα. Το περίεργο είναι μάλιστα είναι ότι ανάμεσα στις σαιξπηρικές παραγωγές και τις ταινίες εποχής, η Έμα Τόμσον το διάστημα αυτό περνά από οντισιόν και για το «Βασικό ένστικτο» του Πολ Βερχόφεν.

Σήμερα, βέβαια, δηλώνει ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να τα καταφέρει σε μια τέτοια ταινία, δίνοντας τα εύσημα στη Σάρον Στόουν, θεωρώντας τον εαυτό της σέξι με έναν πιο...ανθρώπινο τρόπο.

Το 1993 συναντά ξανά τον Άντονι Χόπκινς στα «Απομεινάρια μιας μέρας» με τη σκηνοθετική μπαγκέτα του Άιβορι και πάλι. Ο Χόπκινς βρίσκεται σε ρόλο μπάτλερ που αφήνει τον έρωτα της ζωής του, την οικονόμο του σπιτιού του λόρδου Ντάρλινγκτον, να του φύγει μέσα από τα χέρια του, την οποία υποδύεται με επιτυχία η Τόμσον.

Η ερμηνεία της είναι υποψήφια για Όσκαρ, Χρυσή Σφαίρα και άλλα βραβεία και πριν φύγει η χρονιά βγαίνει και πάλι στη μεγάλη οθόνη στη δραματική ταινία «Εις το όνομα του πατρός» με τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις, ως η δικηγόρος των «τεσσάρων του Γκίλφορντ» (οι τέσσερις Ιρλανδοί που καταδικάστηκαν το 1975 σε πολυετή φυλάκιση για τρομοκρατική επίθεση σε παμπ του Γκίλφορντ). Η ερμηνεία της και πάλι θέτει το όνομά της μέσα στις υποψηφιότητες για Όσκαρ, κάτι που μάλλον σταματά να την εκπλήσσει πλέον...

Το 1994 κάνει την πρώτη της απόπειρα στην αμερικάνικη κωμωδία με το «Junior» -το οποίο την αμείβει με 1,5 εκατομμύριο δολάρια- όπου ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ με τη βοήθεια της επιστήμης καταφέρνει να μείνει... έγκυος και το 1995 υποδύεται τη βρετανίδα ζωγράφο Κάρινγκτον στην ομώνυμη ταινία του Κρίστοφερ Χάμπτον.

Με «Λογική και ευαισθησία» κατακτά το 1995 το Όσκαρ προσαρμοσμένου σεναρίου (από το μυθιστόρημα της Τζέιν Όστεν), την ίδια στιγμή που βρίσκεται υποψήφια για το χρυσό αγαλματίδιο και για την ερμηνεία της στην ταινία. Το δεύτερο Όσκαρ μπορεί να μη φτάνει στα χέρια της, αλλά ξεκινά τη λίστα με τους καλλιτέχνες που έχουν πάρει Όσκαρ και για το σενάριο, αλλά και για την ερμηνεία τους. Η ίδια έχει δηλώσει πως έχει φυλάξει και τα δύο χρυσά αγαλματίδια που έχει κερδίσει σε ένα από τα μπάνια της, καθώς αισθάνεται άβολα να τα έχει σε κοινή θέα σε κάποια άλλη περίοπτη θέση.

Η επόμενή της ταινία, «Ο επισκέπτης του χειμώνα», τη φέρνει στο ίδιο πρωταγωνιστικό καστ με τη μητέρα της, κερδίζοντας βράβευση από το φεστιβάλ της Βενετίας και τη δεκαετία αποχαιρετά με το όχι και τόσο επιτυχημένο «Όλες οι γυναίκες του προέδρου» και τον Τζον Τραβόλτα και το θρίλερ «Judas kiss», όπου υποδύεται μια πράκτορα του FBI.

Το 1999 γίνεται και μητέρα αποκτώντας μια κόρη με τον ηθοποιό και παραγωγό Γκρεγκ Γουάιζ, με τον οποίο παντρεύονται το 2003. Τότε είναι που υιοθετούν άτυπα κι ένα 16χρονο πρόσφυγα από τη Ρουάντα, του οποίου την απέλαση κατάφεραν να αποτρέψουν. Οι δυο τους, μάλιστα, είναι υποστηρικτές της μη κυβερνητικής οργάνωσης ActionAid που δρα κατά της φτώχιας και της ανισότητας σε Ασία και Αφρική.

Ο Χάρι Πότερ, η μαγική νταντά και οι τελευταίες της ταινίες

Έχοντας ξανασυνεργαστεί με τον Χιου Γκράντ ως το ερωτικό του ενδιαφέρον στο «Λογική και ευαισθησία», τώρα υποδύεται την αδερφή του στο «Love actually» (2003) σκηνοθεσίας Ρίτσαρντ Κέρτις, σε μια αισθηματική κομεντί με θέμα –τι άλλο;- την αγάπη, η οποία κατάφερε να φέρει 246 εκατομμύρια δολάρια στα ταμεία. Και μετά την αισθηματική, πολιτική ταινία «Δύναμη ψυχής» με τον Αντόνιο Μπαντέρας, συναντά ένα μικρό μάγο…

Η πρώτη της επαφή με τον κόσμο του μικρού μάγου Χάρι Πότερ έρχεται το 2004 με το «Ο Χάρι Πότερ και ο αιχμάλωτος του Αζκαμπάν» μετά την άρνηση της Τίλντα Σουίντον για το ρόλο της καθηγήτριας Τρελόνι.

Μετά το ενήλικο κοινό, η Τόμσον συστήνεται και στο ανήλικο και συνεχίζει τις εμφανίσεις της και στο «Ο Χάρι Πότερ και το τάγμα του Φοίνικα» το 2007, αλλά και το 2011 στο «Ο Χάρι Πότερ και οι κλήροι του θανάτου μέρος 2ο» (2011). Στο τελευταίο, μάλιστα, εμφανίζεται σε ένα μικρό ρόλο και η αδερφή της, Σόφι Τόμσον, με την Έμα να δηλώνει με χιούμορ ότι ο Χάρι Πότερ έδωσε δουλειά σε όλη της την οικογένεια.

Το 2005 κατακτά και πάλι το ανήλικο κοινό της, καθώς μεταμορφώνεται στη «Μαγική νταντά» του Κερκ Τζόουνς και καταφέρνει να τιθασεύσει τα 7 ατίθασα παιδιά του Κόλιν Φέρθ, μετατρέποντάς τα σε… αγγελούδια, με μεθόδους όχι και τόσο συνηθισμένες. Η Τόμσον είχε δουλέψει πάνω στην ταινία αυτή για 9 χρόνια, γράφοντας και το σενάριο, βασισμένο στα βιβλία της Κριστιάνα Μπραντ.

Στο καστ συναντά και τη μητέρα της ξανά, με την ταινία να καταφέρνει να πάρει καλές κριτικές και υψηλές εισπράξεις. Η επιτυχία της οδήγησε και στο σίκουελ της ταινίας το 2010, «Η Νάνι ΜακΦι και ο μεγάλος σαματάς», το οποίο μάλιστα απέτρεψε την ηθοποιό από το να συμμετάσχει στο πρώτο μέρος της ταινίας «Ο Χάρι Πότερ και οι κλήροι του θανάτου», δηλώνοντας ότι η μαγική νταντά σημαίνει πολύ περισσότερα γι’ αυτήν. Στο καστ αυτή τη φορά συναντά τον Ρέιφ Φάινς και τη Μάγκι Τζίλενχαλ και οι κριτικές παραμένουν καλές, οι εισπράξεις, όμως, μειωμένες.

Στα χέρια του σκηνοθέτη Μαρκ Φόρστερ συναντά τον Γουίλ Φέρελ και τον Ντάστιν Χόφμαν στην κομεντί φαντασίας «Πιο παράξενο κι απ’ το παράξενο» το 2006 κερδίζοντας μια υποψηφιότητα για βραβείο Saturn και στη συνέχεια κάνει μια «Επιστροφή στο Μπράιντσχεντ» (2008), συναντά ξανά τον Ντάστιν Χόφμαν στην αισθηματική, δραματική ταινία «Last chance Harvey» (2008) κερδίζοντας υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα και περνάει από τα πλατό του «Μια κάποια εκπαίδευση» (2009) με την Κάρεϊ Μάλιγκαν, σε ρόλο διευθύντριας σχολείου και από το «Ροκ εν πλω» (2009) με θέμα έναν πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό στη μέση της… θάλασσας.

Σήμερα τη συναντάμε ως επικεφαλής της ομάδας των… ανδρών με τα μαύρα, με τον Γουίλ Σμιθ, τον Τόμι Λι Τζόουνς και τον Τζος Μπρόλιν στην τρίτη ταινία της σειράς «Οι άνδρες με τα μαύρα» σκηνοθεσίας Μπάρι Σόνενφελντ, σε μια από τις εμπορικές ταινίες της καριέρας της και προς το παρόν βρίσκεται στα γυρίσματα της αγγλικής, δραματικής ταινίας «Όμορφα πλάσματα» που αναμένεται στη μεγάλη οθόνη το 2013, μεταξύ άλλων δουλειών που ετοιμάζει.

Όσο για το Λος Άντζελες; Δηλώνει ότι είναι υπέροχο, μόνο αν γνωρίζεις ότι κάποια στιγμή θα φύγεις. Σήμερα ζει στην περιοχή όπου μεγάλωσε, κοντά στη μητέρα και την αδερφή της, ενώ διατηρεί σπίτι και στη Σκωτία.

Η μεγάλη ακτιβιστική της δράση

Ένθερμη υποστηρίκτρια της Greenpeace, η Τόμσον μαζί με άλλα 3 μέλη της οργάνωσης έχει αγοράσει μια έκταση, η οποία κινδύνευε να καταστραφεί για τη δημιουργία έξτρα διαδρόμου του αεροδρομίου του Χίθροου. Ακόμη, είναι πρέσβειρα της ActionAid και έχει κάνει διάφορα ενημερωτικά ταξίδια στην Ουγκάντα, τη Μοζαμβίκη, την Αιθιοπία, ενώ εμπλέκεται και σε ακτιβιστικές δράσεις σχετικά με τα δικαιώματα των Παλαιστινίων.

Δηλώνει άθεη και αντιμετωπίζει τις θρησκείες με φόβο και καχυποψία, ενώ από πολιτικής άποψης είναι μέλος του εργατικού κόμματος. Η συγγραφή την απασχολεί επίσης σε μεγάλο ποσοστό του χρόνου της, δηλώνοντας πως αν η μόνη της ενασχόληση ήταν η υποκριτική κι έπρεπε συνεχώς να φεύγει λόγω δουλειάς, δεν θα ήταν καλή μητέρα.

Η τελευταία της συγγραφική-σεναριακή δουλειά της είναι η δραματική ταινία «Effie» η οποία αναμένεται στο τέλος του έτους στους κινηματογράφους, δυστυχώς, όμως, γι' αυτή της τη δουλειά βρίσκεται σε διαμάχη με το θεατρικό συγγραφέα Γκρέγκορι Μέρφι, ο οποίος ισχυρίζεται πως το σενάριο της ταινίας βασίστηκε στο δικό του θεατρικό και κινηματογραφικό έργο «The countess», με τους δυο τους ακόμη να μην έχουν καταλήξει κάπου.

Ενδεικτική φιλμογραφία: «The tall guy» (1989), «Henry V» (1989), «Impromptu»(1991), «Dead again» (1991), «Howards End» (1992), «Peter’s friends» (1992), «Much ado about nothing» (1993), «The remains of the day» (1993), «In the name of the father» (1993), «Junior» (1994), «Carrington» (1995), «Sense and sensibility» (1995), «The winter guest» (1997), «Primary colors» (1998), «Judas kiss» (1998), «Maybe baby» (2000), «Love actually» (2003), «Imagining Argentina» (2003), «Harry Potter and the prisoner of Azkaban» (2004), «Nanny McPhee» (2005), «Stranger than fiction» (2006), «Harry Potter and the order of Phoenix» (2007), «Brideshead revisited» (2008), «Last chance Harvey» (2008), «An education» (2009), «The boat that rocked» (2009), «Nanny McPhee and the Big Band» (2010), «Harry Potter and the deathly hallows: part 2» (2011), «Men in black 3» (2012).