Δηλαδή ένα εκατομμύριο από τους κατοίκους της.

Χριστίνα Χρυσανθοπούλου • [email protected]

Κάθε μέρα στην Ελλάδα του 2025, η λέξη «προσβασιμότητα» ακούγεται σαν κακόγουστο ανέκδοτο.

Το πρόγραμμα «Προσβασιμότητα κατ’ οίκον», που διαφημίζεται με τυμπανοκρουσίες από το αρμόδιο υπουργείο, μοιάζει με σταγόνα σε έναν ωκεανό αδιαφορίας.

Χρηματοδότηση για ράμπες στο σπίτι, ακούμε, τη στιγμή που σχεδόν όπου και αν βρεθεί ένας άνθρωπος με αναπηρία, ο τόπος τον πληγώνει φωνάζοντας επιδεικτικά: «Δεν είσαι ευπρόσδεκτος».

Η Ελλάδα δεν κλείνει απλώς τα μάτια στα ΑμεΑ της. Τα εξορίζει. Τα κάνει αόρατα. Από τις υποδομές ως την νοοτροπία, η χώρα παραμένει πεισματικά πίσω. Δεν είναι θέμα οικονομικής κρατικής δυστοκίας αλλά πενίας σε κοινωνική ευαισθησία και πολιτική πρόνοια. Και απουσία μέριμνας, η πόλη για κάποιους γίνεται εχθρός. Και η ζωή επιβίωση σε εμπόλεμη ζώνη. Διαβάστε περισσότερα.