Οι Βρετανοί λατρεμένοι μας ρομαντικοί, ήρθαν και πάλι στην Αθήνα για να καταπλήξουν, να συγκινήσουν και να μας κάνουν συνοδοιπόρους στις ιστορίες των τραγουδιών τους.

Στο  κατάμεστο και ασφυκτικά γεμάτο Bios, περίπου στις 11 και μισή, οι And Also The Trees εμφανίστηκαν επί σκηνής. Το κοινό φαινόταν ότι ήθελε πάρα πολύ να τους ξαναδεί, καθώς είναι ένα από τα πιο σεβαστά- αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη λέξη- ονόματα της post-punk σκηνής.

Με μερικά μικροπροβλήματα στον ήχο, που διορθώθηκαν στην πορεία, άρχισαν το set τους, με το ίδιο πάθος που επιδεικνύουν πάντα. Ο Simon Huw Jones, φορώντας όπως πάντα το μακρύ παλτό του, το σήμα κατατεθέν του, έβγαζε τη γνωστή και συγκλονιστική του ένταση, και ήταν αδύνατο να μην μαγευτείς από την ερμηνεία του, καθώς άκουγες τους σχεδόν ποιητικούς στίχους.

Αν και το set περιείχε αρκετά κομμάτια από το πιο πρόσφατο album τους “Hunter Not The Hunted”, δεν επικεντρώθηκαν στις επιτυχίες τους ή στις πιο νέες κυκλοφορίες τους, αλλά έπαιξαν κομμάτια από όλο σχεδόν το φάσμα της δισκογραφίας τους. Φυσικά ακούστηκαν τα γνωστά  “Slow Pulse Boy”, “Dialogue” και “A Room Lives in Lucy”, στα οποία το κοινό ενθουσιάστηκε. Βγήκανε για δύο encore και έκλεισαν με το πολυαγαπημένο “Virus Meadow”. 

Για άλλη μια φορά λοιπόν, οι And Also The Trees έκαναν μια καταπληκτική εμφάνιση, ικανοποιώντας το κοινό τους, με τη σεμνότητά τους, αλλά και το μοναδικό πάθος τους επί σκηνής. Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα για να πεις για μια μπάντα που συνδυάζει το λυρισμό, τη θλίψη και την ένταση σε ένα τόσο επιτυχημένο και συγκινητικό μίγμα όλα αυτά τα χρόνια. Εμείς απλά ελπίζουμε να τους ξαναδούμε σύντομα στα μέρη μας.

Ροζίνα Αράπη