Let me Know! Festival: 3 μουσικά σχήματα μιλούν στο clickatlife.gr

let-me-know-bands
ΤΕΤΑΡΤΗ, 28 ΜΑΙΟΥ 2014

Έξι δυνατά live θα λάβουν χώρα σε έξι hot spots της πόλης, την Παρασκευή 30 και το Σάββατο 31 Μαΐου, στο πλαίσιο του φετινού Let Me Know Festival! Τρία μουσικά σχήματα –οι Kid flicks, Rita Moss και The Μighty Ν- μίλησαν στο clickatlife.gr για τη συμμετοχή τους, την Αθήνα και το μουσικό γίγνεσθαι.

Συμμετέχοντας στο μουσικό φεστιβάλ Let me Know!, με βασικό μότο «η πόλη μας ανήκει», πείτε μας τι είναι η Αθήνα για εσάς; Τι αγαπάτε και τι μισείτε σε αυτή;

The Mighty N: Ας ξεκινήσω ξεκαθαρίζοντας ότι θα αντικαταστήσω τη λέξη «μισώ» με διάφορες άλλες που μου ταιριάζουν περισσότερο. Στην Αθήνα  αγαπώ την έντασή της. Τη δυναμική που έχει αλλά δεν ξέρει πώς να εκδηλώσει και συνήθως επιλέγει να το κάνει με τον λάθος τρόπο. Τη μέρα που ασφυκτιά και με κάνει να απορώ  «πού χωράμε όλοι εμείς;» και τη νύχτα που λες «κοίτα να δεις….». Στην Αθήνα αγαπώ την Πανεπιστημίου για αδιευκρίνιστους λόγους  και  τα θερινά σινεμά της επειδή αποτελούν έναν σύνδεσμο με το αγνό και παλιακό στοιχείο. Μου τη δίνει η κίνηση και η ακαλαισθησία της, αρνούμαι να καταλάβω γιατί επιλέγουμε την ασχήμια, αγαπώ τις όποιες πάπιες έχουν απομείνει στο Ζάππειο, αγαπώ την πλατεία Μαβίλη επειδή έχω περάσει όμορφες και θορυβώδεις βραδιές στα τραπεζάκια της, αγαπώ τα Εξάρχεια γιατί ζούσε και το Mo better μαζί και σιχτιρίζω με την έλλειψη πάρκινγκ (ή σιχτιρίζω  με τον εαυτό μου που δεν πήρα μικρότερο αυτοκίνητο…). Πρόσφατα,  μαγεύτηκα από  τα προσφυγικά της Αλεξάνδρας που μου γνώρισε η Άννα, ενώ την ίδια στιγμή απόρησα για πολλοστή φορά με το κράτος μας (έλα;) . Η Αθήνα με φοβίζει τελικά όσο με γοητεύει.

Kid flicks: Νομίζω η Αθήνα για μένα αντιπροσωπεύει τα τελευταία χρόνια την απόλυτη

Kid Flicks

ρουτίνα και με χαροποιεί πολύ το να φεύγω και το να σκέφτομαι ότι θα φύγω. Είναι λίγο άσχημο αυτό που λέω, αλλά δε με χαλάει τόσο όσο ακούγεται, γιατί μ' αρέσει η ρουτίνα. Αντιλαμβάνομαι την πολυτιμότητα του χρόνου και κάνω περισσότερα πράγματα. Ταυτόχρονα, η Αθήνα μου βγάζει και την γνωστή «σκατίλα», που όλο και μεγαλώνει τα τελευταία χρόνια. Δηλαδή μόνο αν σκεφτείς ότι ένα μεγάλο ποσοστό στην πόλη μας ψηφίζει τους νεοναζιστές. Σ' αυτή την πόλη ζούμε; Αυτή η σκέψη είναι αρκετή για να τη σιχαίνεσαι. Πάντως η Αθήνα έχει μια φοβερή αύρα και ατμόσφαιρα. Αυτό που αγαπώ πιο πολύ σε αυτή την πόλη είναι οι φίλοι μου, τα live και γενικά οι φάσεις που νιώθω μια ενότητα με τον κόσμο, που γενικά δεν υπάρχει τόσο.

Rita Μoss: Είναι σίγουρα μια σχετικά μεγάλη πόλη που δυστυχώς, μας απογοητεύει καθημερινά σε μόνιμη βάση, κυρίως όσον αφορά στα μεταφορικά μέσα και την ευελιξία που θα ήθελε να έχει ο καθένας μας μέσα σ’ αυτή. Αποτελείται από πολλά μικρά χωριά, όπου για να πας από το ένα στο άλλο, πρέπει να αλλάξεις 8 λεωφορεία και 3 μετρό (αν υπάρχει στάση). Η παραμικρή μετακίνηση κοστίζει πολλή ενέργεια και υπομονή. Είναι βρώμικη, είναι άθλια,  αλλά τουλάχιστον υποφέρεις μαζί με πολλούς άλλους και κάνεις παρεούλα. Δεν κάνει εντύπωση η νοοτροπία των ανθρώπων μετά από τόση ταλαιπωρία. Σίγουρα συμβαίνουν πολλά καλλιτεχνικά δρώμενα και πολλά άλλα διάφορα, πράγματα που μας αρέσουν, αλλά το σκέφτεσαι 2 και τρεις φορές αν θες να το κάνεις (βεβαίως και οικονομικοί λόγοι). Από την άλλη υπάρχει μια πολυπολιτισμικότητα που έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Όλα αυτά με τον τρόπο τους, σίγουρα προσφέρουν μια έμπνευση και μας επηρεάζουν άμεσα.  

Όντας ένα από τα πιο χαρακτηριστικά εγχώρια underground σχήματα, συστήστε μας με λίγα λόγια τη μουσική σας φιλοσοφία.

The Mighty N

The Μighty Ν: Αυτό που με χαρακτηρίζει είναι η κυκλοθυμία. Αυτή-σε συνδυασμό με την αγάπη μου για τις εκπλήξεις και την τάση που έχω να βαριέμαι εύκολα- είναι υπεύθυνη για τη μουσική που γράφω. Κι έτσι… γράφω  όπως σκέφτομαι και νιώθω. Τα ακούσματά μου είναι ποικίλα, αλλά το rock ήταν πάντα η βάση.  Λέω και συμφωνούν, ότι ο ήχος μου είναι alternative-progressive rock, αλλά δε με πολυνοιάζει να τον ταμπελώσω κιόλας.  Προσπαθώ κι επιμένω να περνάω  στη μουσική, όλη την «ανωμαλία» μου (αγαπώ πολύ αυτήν τη λέξη). Αυτό με νοιάζει πάνω από όλα. Φιλοσοφία για μένα  είναι η αλήθεια μου (=η ανωμαλία που λέγαμε).

Kid flicks: Η φιλοσοφία μας είναι κάπως αόριστη μάλλον, το μόνο που μπορώ να κάνω για να απαντήσω είναι να περιγράψω τι κάνουμε: Παλιά έπαιζα μόνος, τώρα παίζω στα live με άλλα 3 άτομα. Υπάρχει κάποια διαφορά ανάμεσα στις ηχογραφήσεις και στα live. Γενικά έφαγα κόλλημα με τα τελευταία των Boredoms και τα live του Caribou και ήθελα να δοκιμάσω κάτι τέτοιο. Και παίζοντας με τα παιδιά χτίζουμε τα κομμάτια που γράφω από την αρχή και αυτό μπορεί να δώσει και ιδέες για την ηχογραφημένη τους version. Γενικά άλλαξα λίγο και τον τρόπο δουλειάς μου γιατί δεν με ικανοποιούσε και μου πήρε καιρό να βρω που θέλω να το πάω, αλλά πλέον είμαι πολύ χαρούμενος με ό,τι βγαίνει. Γενικά στα καινούργια κομμάτια παίζουν πολλά τύμπανα, πιο ποπ μελωδίες, δεν είναι καθόλου lo-fi, παίζει πάλι πολύ sampling και ηλεκτρονικά, πολλή επιρροή από Ανατολή, τσιφτετέλια και τέτοια. Επίσης έφαγα τρελό κόλλημα με τις ταινίες και την αισθητική του Parajanov και την έχω βάλει αρκετά στο δίσκο όπως μπορώ. Αυτή είναι η φιλοσοφία μάλλον: να περνάμε καλά, να δοκιμάζουμε καινούργια πράγματα, να κάνουμε live, να βγάζουμε δίσκους.

Rita Μoss: Προσπαθούμε να παίζουμε πολλή μουσική και να είμαστε δημιουργικοί,

Rita Moss

δηλαδή πολλές πρόβες, πολλά live. Το να «παίζεις» για εμάς το θεωρούμε νούμερο ένα σε προτεραιότητα αφού όλα ξεκινούν από εκεί. Χάρη σε αυτό υπάρχουν όλα τα άλλα και τα live «δίνουν» το ακόμα κάτι παραπάνω σ’αυτό που δημιούργησες. Σου δίνεται η ευκαιρία να «ξαναπαίξεις» το έργο σου σε συγκεκριμένες συνθήκες όπου η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο και σου πετάγεται από τα αυτιά. Είναι μια πρόκληση που θέλεις να την αντιμετωπίσεις οπωσδήποτε και συνέχεια.  

Ποια είναι η γνώμη σας για τη σύγχρονη ελληνική μουσική πραγματικότητα και ποιο πιστεύετε ότι είναι το μέλλον της;

The Μighty Ν: Αν πρέπει να αναφερθώ στην ελληνική μουσική με τη γενικότερη έννοια, τότε φοβάμαι ότι είναι τέτοιες οι κατευθυντήριες γραμμές που δίνονται και τόσο μεγάλη η πλύση εγκεφάλου που γίνεται, που μόνο τον Χατζιδάκι μπορώ να επικαλεστώ («Όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις»). Κι όταν πλέον τόσο πολύ θα του έχεις μοιάσει, άντε να μπορέσει  να σε προκαλέσει κάποιος  με κάτι νέο, κάτι άλλο. Το μόνο που μπορούμε  να κάνουμε είναι να μην αλλοιωθούμε  και να στηρίζουμε  την αισθητική μας. Θα υπάρχουν πάντα αυτοί οι gracious few που θα θελήσουν να συμπορευτούν, συνδημιουργήσουν, συνυπάρξουν. Ως προς το rock-το οποίο και με αντιπροσωπεύει-έχω την αίσθηση ότι χαίρει μεγαλύτερης αναγνώρισης  σήμερα.  Αυτό φυσικά, δε μεταφράζεται σε πωλήσεις! Αντιλαμβάνομαι όμως, ότι υπάρχει ένα έντονο ενδιαφέρον για  ήχους που αναβιώνουν αλλά εδώ είναι Ελλάδα κι όπως και να το κάνουμε, τα πράγματα βρίσκουν ταβάνι. Μέλλον μπορεί να  υπάρξει μόνο από τις ομάδες και τις ιδέες που αυτές μοιράζονται.

Kid flicks: Μια χαρά, τέλεια, όλο και καλύτερα ελπίζουμε!

Rita Moss:  Υπάρχουν άπειρα καλά συγκροτήματα που παράγουν πολύ καλούς δίσκους όπως και οι live εμφανίσεις τους είναι φοβερές. Φαίνεται ότι υπάρχει πολλή παραγωγή, ο καθένας μας έχει και από ένα συγκρότημα. Όσο πιο πολύ παίζεις, δηλαδή ασχολείσαι με αυτό, τρίβεσαι με το αντικείμενο,  όλο και κάτι καλό θα προκύψει. Όσο αυξάνεται η εμπειρία, αλλάζει και το γούστο και όλο κάτι πιο όμορφο θα προκύψει. Μάλλον είμαστε σε στάδιο όπου ο καθένας προσπαθεί να βρει τον εαυτό του στη μουσική που παίζει. Ποτέ δεν θα τον βρούμε επειδή δεν γίνεται (και ευτυχώς , αλλιώς θα βαρεθούμε!), αλλά μπορούμε να κάνουμε σημαντικά βήματα προς τα εκεί.

Πληροφορίες: Bar project / Hoxton / Κ-44  / Boiler / Kreuzberg / Bios, 30 & 31/5, είσοδος ελεύθερη, www.letmeknow.gr.

Βάλια Κανελλοπούλου
[email protected]