Σε μία στοά της Πανεπιστημίου στην παγωμένη Αθήνας, το διήμερο που μας πέρασε, στον έβδομο όροφο μία παλιάς πολυκατοικίας, από αυτές που θυμίζουν κάτι από ταινία του Φίνου και αμφιβάλεις αν το ανσασέρ θα καταφέρει να σκαρφαλώσει, πραγματοποιήθηκε μία γιορτινή ανταλλαγή ιδεών, μέσα από σελίδες, λέξεις, έντυπα, ήχους, μουσικές και εικόνες.

Πυρήνας της δράσης, κινητήριος δύναμη του διημέρου ήταν οι τα φανζίν -και όχι μόνο- και οι δημιουργοί τους. Για τους αμύητους στον υπέροχο κόσμο των αυτοεκδόσεων, σύμφωνα με μία μπροσούρα από ένα παλαιότερο φεστιβάλ, φάνζιν είναι έντυπα που εκδίδονται από το ίδιο το άτομο ή την ομάδα που τα γράφει. Βγαίνουν σε μικρό αριθμό αντυτύπων. Η λέξη προέρχεται από το magazine με τη διαφορα ότι τα ζιν δεν λειτουργούν με έννοιες όπως target group, αγορά, lifestyle, διαφήμισεις. Με τα ζιν γίνεται εφικτή η αμεσολάβητη επικοινωνία.

Οι πάγκοι των φανζινάδων είχαν στηθεί από τις πέντε το απόγευμα και ήδη από μία περισσότερο αναγνωριστική περασιά και ένα πρόχειρο ξεφύλλισμα αντιλαμβανόσουν πως, παρά τη συσπειρωμένη συμμετοχή, τους λίγους -αλλά αρκετούς- πάγκους σε σχέση με παρόμοιες δράσεις που έχουν πραγματοποιηθεί στο παρελθόν, το υλικό ήταν εξαιρετικής διαλογής. Μπορεί αυτή τη φορά να μην ήταν όλοι, αλλά ήταν σίγουρα αυτοί που έπρεπε. Συγκεκριμένα πήραν μέρος οι: Αλέξανδρος Διογένης, EI, Humba, Κυτταρίτιδα, η Σμαράγδα με το κόμικ «Μαλάκα Λεσβίες», Μέταμαν, Ουαπίτι, Palinodiae/Παλινωδίαι, Putrescence, Sofanky, Τεφλόν, Τσακμάκι, Χίμαιρες, Χωρίς Τίτλο.

Παράλληλα με το ατελείωτο περαδώθε πάνω από τα έντυπα, τις ατελείωτες αναγνώσεις και τις ατελείωτες συζητήσεις που μπορούσες να ανοίξεις με τους δημιουργούς, στο χώρο πραγματοποιήθηκαν μία σειρά από workshops, προβολές, παιχνίδια και οπτικοακουστικές εγκαταστάσεις σχεδιασμένες από τους ίδιους τους συμμετέχοντες. Μέσα από αυτά δημιουργήθηκε μία απρόβλεπτη αλληλεπίδραση που έφερε κοινό και συμμετέχοντες ακόμη πιο κοντά τόσο τον έναν με τον άλλο όσο και με τον ίδιο τους τον εαυτό.

Φεύγοντας και βγαίνοντας πάλι στην παγωμένη Πανεπιστημίου με μία σακούλα γεμάτη σκέψεις, εικόνες, λέξεις, λευκές και μη σελίδες, την Κυριακή το βράδυ παραξενεύτηκα με το πόσο γρήγορα και πόσο διαφορετικά κυλούσε ο χρόνος και τις δύο αυτές μέρες στον έβδομο όροφο χωρίς να το καταλάβω. Ξεφυλλίζοντάς τα, στο σπίτι μου πια, συμπέρανα πως όσα και αν αποφάσισα να αγοράσω -τα περισσότερα με ελεύθερη συνεισφορά-, όσο ευρηματικά, πρωτότυπα κι αν ήταν τα έντυπα, τίποτα δε ρίζωσε περισσότερο μέσα μου από την επαφή με τα ίδια τα άτομα που τα παράγουν, με το μεράκι τους για αυτό που κάνουν, τη λαχτάρα τους να επικοινωνήσουν, να δημιουργήσουν ένα safe place, ένα σπίτι για το  πνεύμα της αντικουλτούρας αλλά και υποκουλτούρας που με τη μορφή των φάνζιν, και όχι μόνο, τα τελευταία χρόνια είναι σε έξαρση.

ΜΑΤΑ ΛΙΤΟΥ / [email protected]