Με τη θραυσματική και προσωρινή-τρωτή φύση της ύλης -που με τη μορφοποίησή της δημιουργεί μορφές αιώνιες και ηρωικές- να αποτυπώνεται στα έργα της, η εικαστικός Αλεξάνδρα Αθανασιάδη, μιλά στο click@Life.

Η Αλεξάνδρα Αθανασιάδη παρουσιάζει τη νέα της έκθεση στη Γκαλερί Ζουμπουλάκη, η οποία αποτελεί συνέχεια της πρόσφατης έκθεσής της στην Γκαλερί Jean-Jacques Dutko στο Παρίσι, μέχρι το Σάββατο 6 Οκτωβρίου και μας περιγράφει την τέχνη της και τις «κακοτεχνίες» της σύγχρονης ζωής.

Τι περιλαμβάνει η έκθεση;

Ως επί το πλείστον, περιλαμβάνει γλυπτά διαφόρων τάσεων της δουλειάς μου και ορισμένα επιλεγμένα collage και χαρακτικά.

Ποιες είναι οι πρώτες ύλες των δημιουργιών σας;

Ο κορμός της δουλειάς μου είναι η γλυπτική και τα πρωτογενή υλικά που χρησιμοποιώ είναι ξύλο και μέταλλο. Τα περισσότερα από αυτά τα μαζεύω διαβρωμένα, συχνά ξεβρασμένα από τη θάλασσα. Υπάρχουν όμως και ορειχάλκινα γλυπτά, ρητίνες και άλλα.

Από πού αντλείτε την έμπνευση και τις επιρροές σας;

Πιστεύω ότι στη γλυπτική, εκτός από τη φόρμα, τη σκέψη, το συναίσθημα και το μήνυμα, στο οποίο στοχεύεις, μεγάλο ρόλο έχουν και οι συνειρμοί που προσδίδουν τα υλικά.

Η δύναμη του χυτευμένου μπρούντζου, το φως και η διαύγεια της ρητίνης, η ιδιαιτερότητα του σαθρού ξύλου και του σκουριασμένου μετάλλου. Τα τελευταία προσδίδουν στα γλυπτά και τη δική τους ιστορία.

Μεταφέρουν τη φθορά του χρόνου υποσυνείδητα και θέλω να πιστεύω ότι ξεπερνούν το τέλος της προηγούμενης ζωής και ύπαρξής τους και αναγεννιούνται σαν τμήματα ενός νέου συνόλου, που το διακρίνει η ανάταση, η δύναμη και η ελπίδα.

Το εσωτερικό σας ταξίδι κατά τη διάρκεια μετουσίωσης ενός έργου, έχει συγκεκριμένο προορισμό;

Η δημιουργία ενός έργου είναι πάντα μια ερωτική σχέση, με τις αγκαλιές και τους καυγάδες της. Άλλες φορές κερδίζει ο καλλιτέχνης και άλλες φορές κερδίζει το έργο.

Τα κομμάτια που αγαπώ πιο πολύ είναι αυτά που κέρδισαν εμένα, γιατί -κάθε φορά που τα κοιτάω- με κάνουν να θέλω να ξεκινήσω ένα άλλο έργο, που θα το πάω εκεί που θέλω εγώ.

Τα έργα σας είναι σελίδες από το προσωπικό υπαρξιακό σας αρχείο;

Οπωσδήποτε ναι. Όλη η τέχνη είναι σελίδες από το υπαρξιακό αρχείο του δημιουργού της. Αλλιώς δεν είναι τέχνη, είναι τεχνική.

Θέλω να πιστεύω -για παράδειγμα- ότι η υπαρξιακή μου ανησυχία με τη φθορά και την αναγέννηση, που με πρώτη ματιά φαίνεται σε ορισμένα υλικά στα γλυπτά μου, περνάει σαν σύνολο στο τελειωμένο έργο.

Η φθορά και ο θάνατος είναι η μόνη σταθερά στη ρευστότητα της ζωής.

Γιατί εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να τα δεχτούμε;

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν πρόβλημα να αποδεχθούν τη φθορά, τα γηρατειά και τον θάνατο. Οι ξεχωριστοί άνθρωποι, οι φιλοσοφημένοι και ισορροπημένοι, οι ρεαλιστές και οι ευαίσθητοι, φθάνουν στο απόγειο της σοφίας, αποδεχόμενοι τη ζωή και παίρνοντας μαθήματα από τη φύση και την ιστορία.

Οι μεγάλοι καλλιτέχνες, οι μεγάλοι φιλόσοφοι, οι μεγάλοι πολιτικοί και άλλοι, ξεπερνούν τον θάνατο και παραμένουν ζωντανοί μέσα από τις παρακαταθήκες που αφήνουν πίσω τους.

Ποια είναι η μεγαλύτερη ύβρις για τη φύση;

Η μεγαλύτερη ύβρις για τη φύση είναι η έλλειψη σεβασμού προς αυτήν. Η αλαζονεία των ανθρώπων που θεωρούν τις δικές τους προσωρινές ανάγκες σημαντικότερες από τη διαχρονική επιβίωση του πλανήτη.

Θα ήθελα να αναφερθώ ιδιαίτερα στην καταστροφή της ελληνικής φύσης και τη διάλυση της συνέχειας της παραδοσιακής ελληνικής αρχιτεκτονικής και αισθητικής.

Αυτά που βλέπω ανά την επικράτεια με πληγώνουν αφάνταστα και με λυπούν βαθύτατα. Με αναγκάζουν να μην επισκέπτομαι πια μέρη που αγαπούσα, γιατί δεν αντέχω να τα βλέπω, όπως έχουν γίνει.

Αναλογιζόμενη τη σύγχρονη πραγματικότητά μας, προς τα πού πιστεύετε ότι βαδίζουμε;

Με τρομοκρατούν τα φαινόμενα βίας, ρατσισμού και οργανωμένης τρομοκρατίας. Είμαι κάθετα αντίθετη σε οποιαδήποτε μορφή βίας, από όπου και αν προέρχεται.

Δεν μπορώ και δεν θέλω να πιστέψω ότι οι Έλληνες θα παρασυρθούμε σε διαδρομές μίσους. Με συγκινεί ιδιαίτερα το κύμα αλληλεγγύης, που αισθάνομαι ότι αναπτύσσεται.

Θέλω να πιστεύω ότι αυτό θα ενισχυθεί και ότι η κοινωνία και το ελληνικό φιλότιμο θα αγκαλιάσει όλους αυτούς που περνούν δύσκολα. Εύχομαι να επιστρέψουμε στις παραδοσιακές ελληνικές αρχές της οικογένειας, της γειτονιάς και της ανθρωπιάς.

Πληροφορίες: Γκαλερί Ζουμπουλάκη, πλ. Κολωνακίου 20 - Αθήνα, τηλ: 210 3608278, διάρκεια έκθεσης: ως το Σάββατο 6 Οκτωβρίου, ώρες λειτουργίας: Τρίτη – Παρασκευή: 11.00 -15.00 και 17.00–21.00, Σάββατο: 11.00 –14.00, Κυριακή και Δευτέρα: κλειστά.

ΓΙΩΡΓΟΣ Σ. ΚΟΥΛΟΥΒΑΡΗΣ