Μια μικρή γεύση από τις ιδιορρυθμίες και τις συγγραφικές συνήθειες του Τσαρλς Μπουκόφσκι , μας έδωσε η τελευταία σύζυγος και μούσα του, η Λίντα.

Μια μικρή γεύση από τις ιδιορρυθμίες και τις συγγραφικές συνήθειες του Τσαρλς Μπουκόφσκι , μας έδωσε η τελευταία σύζυγος και μούσα του, η Λίντα. Με αφορμή την έκθεση που διοργανώνεται προς τιμή του διάσημου λογοτέχνη στο Μουσείο Χάντιγκτον στο Λος Αντζελες (ως τον Φεβρουάριο του 2011), η Λίντα Μπουκόφσκι, σε μια από τις σπάνιες δημόσιες εμφανίσεις της, θυμήθηκε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές μαζί του: «Δε σταματούσε ποτέ να εργάζεται, σκεπτόταν διαρκώς και αυτό φέρνει δυστυχία. Ορισμένες φορές , του ερχόταν η έμπνευση να γράψει ένα ποίημα στη μέση της νύκτας. Έπινε ένα ποτήρι και μου το διάβαζε. Αλλά αυτό συνέβαινε μία φορά τον χρόνο. Σε γενικές γραμμές δεν έδειχνε τι έγραφε σε κανέναν, τα έστελνε άμεσα στον εκδότη του».

Ο Μπουκόφσκι, αναπόσπαστο τμήμα της ζωής του Λος Άντζελες, πόλη στην οποία έζησε σχεδόν όλη του τη ζωή, γνώρισε σε μεγάλη ηλικία την επιτυχία, έπειτα από μία δύσκολη παιδική και νεανική ηλικία. Ξόδεψε περίπου 14 χρόνια δουλεύοντας στα αμερικάνικα ταχυδρομεία. Πάντοτε είχε το «λογοτεχνικό μικρόβιο» η συγγραφική του καριέρα όμως ξεκίνησε σε ηλικία 46 ετών, όταν ο εκδότης του Black Sparrow Press του προσέφερε 100 δολάρια τον μήνα για να αφιερωθεί εξ ολοκλήρου στο γράψιμο. Ο Μπουκόφσκι αντλούσε έμπνευση και από τις πλούσιες ερωτικές του εμπειρίες, ωστόσο η σύζυγός του παραδέχεται πως το γεγονός ότι αποκάλυπτε προσωπικές της στιγμές σε κάποιο διήγημα, ή ποίημα, κάποιες φορές καταντούσε ενοχλητικό. «Αυτό όμως είναι το τίμημα του να ζεις με έναν συγγραφέα», σχολίασε η ίδια. «Πάντοτε έγραφε για τα πρόσωπα με τα οποία συμβίωνε, με όσους τον περιέβαλλαν, για την οικογένειά του, τους φίλους του. Το γνώριζα πως μία των ημερών θα κατέληγα σε κάποιο έργο του. Όμως αυτό δεν το επεδίωξα εγώ», πρόσθεσε.

Ο «Χανκ», όπως τον φώναζε χαϊδευτικά η Λίντα, παραμένει ακόμη ζωντανός στη μνήμη της. Από την ημέρα του θανάτου του, δεν άλλαξε τίποτε στο σπίτι όπου έμειναν μαζί: «Είναι σα να ζω πραγματικά με ένα φάντασμα. Το σπίτι είναι απαράλλαχτο. Δεν έχω αλλάξει τίποτα, το γραφείο του είναι ακριβώς όπως το άφησε (την ώρα του θανάτου του), με τα ρούχα του να βρίσκονται παντού. Είναι σα να ζω σε ένα μουσείο, γιατί τα πάντα βρίσκονται εδώ, εξόν από εκείνον. Είναι βέβαια πολύ θλιβερό, κλαίω συνέχεια. Το βράδυ, κάποιες φορές μπαίνω μέσα στο γραφείο του και συχνά, ξέρετε, αισθάνομαι ακόμη τη μυρωδιά του Χανκ».