Βάζοντας στην άκρη τα μικρόφωνα, τις συμβάσεις και τους περιορισμούς, για να αφήσει τη μουσική να κυριαρχήσει ανενόχλητη, η ιδιαίτερη μουσική κολεκτίβα Encardia μάς ταξιδεύει στους ρυθμούς μιας οικείας παραδοσιακής μουσικής και μιλά στο click@Life.

Με τους ελκυστικούς ήχους του, το ιδιότυπο ελληνικό μουσικό σχήμα Encardia παρουσιάζει «ανήσυχα και unplugged» επτά «αυτο-διαχειριζόμενες» σαββατιάτικες βραδιές στο θέατρο Eliart, από το Σάββατο 12 Ιανουαρίου.

Αφοσιωμένοι στην πλούσια παραδοσιακή μουσική της Κάτω Ιταλίας και ως ένα από τα πιο καταξιωμένα ελληνικά σχήματα της world μουσικής, οι Encardia μάς χαρίζουν μία μουσική περιήγηση στα απόμακρα ελληνόφωνα χωριά της Καλαβρίας, στις περιοχές του Salento και σε όλα εκείνα τα μέρη, όπου μιλούν ακόμη γκρεκάνικα και άλλες τοπικές διαλέκτους και μιλούν για τη διαδρομή τους και για την ιστορία που επαναλαμβάνεται.

Τι θα παρουσιάσετε σε αυτήν τη σειρά συναυλιών;

Είναι μια επιθυμία που είχαμε από καιρό. Να κάνουμε κάποιες «συναντήσεις» με το κοινό μας, έτσι απλά, σαν οικογενειακό πάρτι, χωρίς μικρόφωνα, χωρίς σπουδαίες ταμπέλες, χωρίς οικονομικές ή άλλες προσδοκίες. Σαν μια μεγάλη, αλλά ζεστή παρέα, απλά και αυθόρμητα, έτσι για να βρισκόμαστε, αφού όλοι το έχουμε ανάγκη.

Από πού εμπνευστήκατε το όνομά σας;

Σύμφωνα με το λατινικό λεξικό, η λέξη encardia σημαίνει «άγνωστη πέτρα». Θα μπορούσε να σημαίνει, όμως και μέσα στην καρδιά. Άλλωστε, η λέξη «cardia» στα γκρεκάνικα αναφέρεται στην καρδιά με έναν πολύ όμορφο και μουσικό τρόπο. Γι’ αυτό επιλέξαμε αυτήν τη λέξη, μόλις την ανακαλύψαμε. Και για την πέτρα που καλούμαστε στην πορεία μας να γνωρίσουμε και για αυτά που αφήνει να εννοηθούν ότι σημαίνει, αλλά δεν τα σημαίνει τελικά...

Τι σας προσέλκυσε στην παραδοσιακή μουσική της Κάτω Ιταλίας;

Η μουσική αυτή ανήκει σε μια τεράστια πολιτιστική παράδοση, που είναι τόσο μακρινή, όσο και κοντινή μας. Έτσι, εύκολα μπορείς να τη νιώσεις δική σου, ενώ σε γοητεύει και ο εξωτισμός της. Το ζήτημα, όμως, είναι ότι κάποια πράγματα δε γίνονται επειδή τα επιλέγεις, αλλά επειδή απλά συμβαίνουν με φυσικό τρόπο. Έτσι, κάποιοι από εμάς βρέθηκαν στα μέρη εκείνα για άλλους λόγους, πέραν της μουσικής, αλλά ερωτεύτηκαν πολύ με πράγματα που είδαν και έζησαν εκεί. Αργότερα, έκαναν τον έρωτά τους γάμο. Και ο γάμος λέγεται encardia.

Μιλήστε μας για το οδοιπορικό σας στα ελληνόφωνα χωριά της γειτονικής μας χώρας.

Το οδοιπορικό μας συντίθεται από πολλά οδοιπορικά μαζί και ξεκίνησε το 2004. Έκτοτε, έχουμε βρεθεί πολλές φορές εκεί και όλοι μαζί, αλλά και -κατά περίπτωση- κάποιοι από εμάς. Ολοζώντανες σχέσεις με ανθρώπους, αναρίθμητα γλέντια με πολύ κρασί, κοινές εμφανίσεις με ιταλούς συναδέλφους, περίπατοι κάτω από τα αυγουστιάτικα φεγγάρια, χορός όσο αντέχεις στα παλιά αλώνια, αλλά και μουσικές οικογενειακές συνάξεις στο καταχείμωνο με αναμμένα τα πελώρια τζάκια, γέλια, κλάματα, χαρές. Τι να σας πούμε... τώρα που το σκεφτόμαστε μοιάζει με παραμύθι...

Ποια είναι τα στοιχεία της κουλτούρας τους;

Πέτρα, ήλιος και ελιά, βαθιές ρίζες στην αγροτική ζωή, θρύλοι και δοξασίες, οδυνηρό παρελθόν φτώχειας και μετανάστευσης και όλα αυτά που συνθέτουν έναν αληθινό και γνήσιο λαϊκό πολιτισμό.

Το ντοκιμαντέρ «Encardia: Η πέτρα που χορεύει» απέσπασε το βραβείο κοινού στο 14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και προβάλλεται σε ξένα φεστιβάλ. Τι σημαίνει για σας αυτή η επιτυχία;

Είναι μεγάλη υπόθεση αυτό, που για σένα αποτελεί τρόπο ζωής και σου δίνει δύναμη χαρά και ελπίδα, να μπορείς να το μοιράζεσαι, αφού ανακαλύπτεις ότι αφορά και πολλούς άλλους ανθρώπους. Αυτό κάνει και η ταινία. Μοιράζει απλόχερα στιγμές πολύτιμες, που έχουμε ζήσει και ζούμε και μεγαλώνει την οικογένεια encardia.

Κάνοντας μία απότομη προσγείωση στη σύγχρονη κατάσταση της χώρας μας, πώς αισθάνεστε για όσα συμβαίνουν;

Όλες οι εποχές της ιστορίας είχαν πάντα και τα δύσκολα και τα πολύ δύσκολά τους. Και αυτά τα βίωναν πάντα οι άνθρωποι με ένταση και με την πεποίθηση ότι ζούσαν, ίσως, στη χειρότερη περίοδο της ιστορίας. Το ίδιο, φυσικά, συνέβαινε και συμβαίνει και στην πατρίδα μας. Αν διαβάσει κανείς κείμενα όχι μόνο της νεώτερης ιστορίας αλλά και παλαιότερης, θα διαπιστώσει ότι πάντα κάποιοι υποστήριζαν με πάθος ότι η κατάσταση «έχει φτάσει στο απροχώρητο». Είμαστε τώρα σίγουρα σε μία δύσκολη στιγμή μας σαν έθνος, αλλά η δυσκολία έγκειται περισσότερο στη μεταβατικότητα που συντελείται παγκοσμίως. Παραμελούνται κάποιες αξίες που είχαμε συνηθίσει, προβάλλουν κάποιες άλλες, καλούμαστε εμείς να ανακαλύψουμε κάποιες καινούργιες και φυσικά, αδυνατούμε πάντα να κάνουμε αυτοκριτική και να εντοπίσουμε την προσωπική μας ευθύνη. Κάποιοι αποφασίζουν για εμάς, όπως άλλωστε πάντοτε γινόταν. Και αυτό δεν είναι ευχάριστο, αλλά σίγουρα έχουμε περάσει χειρότερα και σαν χώρα και σαν παγκόσμια κοινωνία.

Ποια είναι η ευχή σας για το μέλλον του κόσμου μας γενικότερα;

Να μπορούμε όλο και πιο πολύ να ανακαλύπτουμε τον διπλανό μας και να τον αγαπάμε, με ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει, Έτσι, θα μετατρέπουμε συνεχώς σε παράδεισο την όποια κόλαση μάς σκηνοθετούν άλλοι.

Πληροφορίες: Θέατρο Eliart, Κωνσταντινουπόλεως 127, Αθήνα (στάση μετρό Κεραμεικός), 210 347767, στις 11 μ.μ., είσοδος 10 ευρώ, φοιτητικό 15 ευρώ ανά δύο άτομα, (με ένα ποτήρι μπίρα ή κρασί).

Γιώργος Σ. Κουλουβάρης