Το πιο διάσημο χαμόγελο στην ιστορία της Τέχνης, η «Μόνα Λίζα» ταξίδεψε σχεδόν 240.000 μίλια, με τη βοήθεια της τεχνολογίας της NASA, η οποία κατάφερε να στείλει την ψηφιακή εικόνα της μούσας του Leonardo da Vinci, στη Σελήνη.

Η αποστολή, σύμφωνα με τη Huffington Post, έγινε από το κέντρο διαστημικών πτήσεων Goddard προς τον δορυφόρο Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO), ο οποίος από το 2009 βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη. Στα δυόμισι χρόνια σεληνιακής του τροχιάς, ο δορυφόρος έχει καταγράψει και δημιουργήσει πολύτιμους χάρτες, ενισχύοντας τις γνώσεις του ανθρώπου για τον πλησιέστερο πλανητικό μας γείτονα.

Οι επιστήμονες αφού χώρισαν πρώτα τη «Μόνα Λίζα» σε μία συστοιχία 152Χ200 pixels, στη συνέχεια μετέτρεψαν κάθε εικονοστοιχείο σε μία απόχρωση του γκρι. Έπειτα κάθε ένα από αυτά τα εικονοστοιχεία άρχισαν να στέλνονται από τη Γη στη Σελήνη (συγκεκριμένα, από το Next Generation Satellite Laser της NASA) με ένα παλμό λέιζερ. Για να ολοκληρωθεί η εικόνα της «Μόνα Λίζα» χρειάστηκε ένα ρυθμό μετάδοσης δεδομένων περίπου 300 bits ανά δευτερόλεπτο. Στην ουσία, το όργανο LOLA (Lunar Orbiter Laser Altimeter) του δορυφόρου LRO έλαβε τους παλμούς λέιζερ και στη συνέχεια, ανακατασκεύασε τη διάσημη εικόνα.

Η ιδέα της μετάδοσης της ψηφιακής εικόνας του διάσημου πίνακα, προέκυψε όταν οι ερευνητές του κέντρου Goddard της NASA θέλησαν να δοκιμάσουν τις ικανότητες του λέιζερ, ως αγωγός για τη διαπλανητική επικοινωνία και το LRO, όπως αποδείχθηκε, ήταν ο μόνος δορυφόρος σε τροχιά γύρω από ένα σώμα εκτός από τη Γη, που εκείνη τη στιγμή παρακολουθούνταν από το λέιζερ.

«Η ακριβής χρονική στιγμή ήταν το κλειδί για τη μετάδοση της εικόνας» ανέφερε η NASA, η οποία πλέον έχει επιτύχει ακόμα ένα τεράστιο βήμα στον τομέα των επικοινωνιών. Η «Μόνα Λίζα» ταξίδεψε σχεδόν 240.000 μίλια σε ψηφιακή μορφή, κάτι που δεν είναι απλώς ένα καλλιτεχνικό επίτευγμα αλλά, όπως επεσήμανε και η NASA «με τη διαβίβαση της εικόνας με παλμούς λέιζερ, που συνήθως αποστέλλονται για να παρακολουθείται η θέση του LOLA, η ομάδα κατάφερε ταυτόχρονη επικοινωνία με λέιζερ και παρακολούθηση».

Το επίτευγμα αυτό θα μπορούσε να σημαίνει ότι, στο κοντινό μέλλον, παρόμοιες επικοινωνίες με λέιζερ θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως πολύτιμα αντίγραφα ασφαλείας για τις ραδιοεπικοινωνίες, τις οποίες χρησιμοποιούν συνήθως οι δορυφόροι. Αργότερα, ωστόσο θα μπορούσε να επιτρέψει την επικοινωνία σε ακόμη υψηλότερες ταχύτητες μετάδοσης δεδομένων.