Σε μια βραδιά αποφόρτισης από το δύσκολο (και συναυλιακά) χειμώνα και μαθητείας (για τους νεότερους) στον ακραίο ήχο, εξελίχθηκε η 1η Ιουλίου για τους πολυάριθμους metalheads, οι οποίοι κατηφόρισαν προς το Φάληρο…

Η επιλογή του billing για το πρώτο «μεταλλικό» συναυλιακό γεγονός του καλοκαιριού αποδείχθηκε σοφή, καθώς, μολονότι και οι πέντε μπάντες έχουν διακριτό ηχητικό στίγμα, ομογενοποιούνται στην «ακραία» πλευρά του metal φάσματος (ναι και οι Down). Έτσι, αποφεύχθηκαν «κοιλιές» στη συμμετοχή και στο κέφι του κοινού. Κανείς δεν είχε αυταπάτες για το «ολοκαύτωμα» που θα ακολουθούσε…

Η εγγύτητα του χώρου με τη θάλασσα έδινε έναν ιδιαίτερα θερινό τόνο στο όλο σκηνικό, με τον ελληνικό καλοκαιρινό ήλιο να αποτελεί «κατάρα» για τις μπάντες, οι οποίες «ανοίγουν» τα φεστιβάλ.

Όσοι, δε, πίστευαν ότι το Heavy By The Sea θα κινούνταν με το παραδοσιακό ελληνικό «ραχάτι» έπεσαν εντελώς έξω, όταν στις 17.25, όπως ήταν προγραμματισμένο, τη σκηνή της μοναδικής σκηνής χτύπησαν οι…

Kvelertak

Οι ενεργοί από το 2007, με πρόσφατο το δεύτερο τους χτύπημα, «Meir», μπήκαν δυναμικά με το υβριδικό black’n’roll τους, το οποίο έχει έντονη τη σφραγίδα της hardcore punk νοοτροπίας. Η μπάντα είχε απέναντί της τη δυσπιστία για κάθε νέα παρουσία από πλευράς ενός φιλοπαραδοσιακού κοινού, όπως το ελληνικό. Σε αυτό βοήθησε και η κάπως emo/neo-hardcore αισθητική των μελών της μπάντας. Ωστόσο το μείζον είναι η μουσική…

Η μουσική λοιπόν, των Kvelertak είναι φύσει συναυλιακή και η «βίκινγκ» μορφή του τραγουδιστή τους, Erlend Hjelvik, έδινε το απαραίτητο «σπρώξιμο» στους Νορβηγούς να ξεδιπλώσουν το αναμφισβήτητο ταλέντο τους.

Τρεις κιθάρες, νεανικός ενθουσιασμός και ισορροπία ανάμεσα στα δύο άλμπουμ τους, κατάφεραν να νικήσουν τον σχετικά «πηχτό» ήχο και τη διάθεση του κοινού να «κρατηθεί για μετά». Τελικά κέρδισαν με το σπαθί τους το χειροκρότημα και σίγουρα αρκετοί απ’ όσους δεν ήξεραν ούτε το όνομά τους, θα τους αναζητήσουν διαδικτυακά ή στα δισκοπωλεία…

Napalm Death

Οι βρετανοί πατέρες του grindcore punk ήχου, αλλά και του παντρέματός του με το death metal, ανέβηκαν στη σκηνή λίγο μετά τις 18.30. Σαν κουαρτέτο, με μία κιθάρα από το 2004, οι Napalm Death έχουν βρει όπως φαίνεται την «υγειά» τους και συνεχίζουν να δισκογραφούν αδιάλειπτα.

Ο χαοτικός και ιδιαίτερα επιθετικός ήχος των Napalm Death χρειάζεται ανάλογη υποστήριξη από άποψη ηχοληψίας, κάτι που δεν επιτεύχθηκε το απόγευμα της Δευτέρας. Τα βαθιά death metal φωνητικά του Barney Greenway ενίοτε χάνονταν και ενίοτε ακούγονταν κάτω από στρώματα τεχνικογενούς «βαβούρας».

Η μπάντα δεν πτοήθηκε και «επιτέθηκε» βίαια στα αυτιά των θεατών, με υλικό από όλες τις φάσεις της δισκογραφίας τους. Από το ιδιαίτερα ενδιαφέρον «Utilitarian» του 2012, μέχρι τα δύο άλμπουμ – σταθμούς του grind, «Scum» και «From Enslavement to Obliteration» κι από το death metal έπος «Harmony Corruption» στο (υποτιμημένο) «Inside The Torn Apart» του 1997, απ’ όλα είχε ο μπαξές…

Ο Barney «χόρευε» στο γνωστό «σπασμένη κούκλα» ρυθμό του πάνω στην «κλοτσοπατινάδα» των υπόλοιπων, ενώ μεταξύ των κομματιών, από νεκρομεταλλικό «τέρας» μεταμορφωνόταν σε έναν χαμηλών τόνων, ευγενικότατο Βρετανό…

Η μπάντα έστειλε και τα αντιναζιστικά της μηνύματα, κάνοντας ειδική αναφορά στην κατάσταση στην Ελλάδα και αφιερώνοντας στο ελληνικό κοινό τη διασκευή τους στο «Nazi Punks F*** Off» των Dead Kennedys. Κοινώς: οι Napalm Death πραγματοποίησαν μια εμφάνιση αντάξια του ονόματός και της ιστορίας τους, αποσπώντας το πηγαίο χειροκρότημα του κοινού.

Rotting Christ

Οι πατέρες του ελληνικού black metal δε χρειάζονται συστάσεις στο ελληνικό κοινό. H κορυφαία metal μπάντα, την οποία έχει γεννήσει ο τόπος αυτός, είναι αναμφισβήτητα η αρμάδα του Σάκη Τόλη (ή Necromayhem, για να θυμηθούμε τα παλιά)…

Το να μπαίνεις με κομμάτι από το Passage To Arcturo EP του 1991, μπορεί να φαντάζει «αντιεμπορικό», αλλά αποτελεί ένδειξη σεβασμού στο κοινό σου και μια σπάνια underground νοοτροπία …

Τα ατμοσφαιρικότερης υφής κομμάτια από το νέο τους δίσκο «Κατά τον Δαίμονα Εαυτού» δεν είναι ιδιαίτερα συναυλιακά, ωστόσο οι δεμένοι Rotting Christ, με επαγγελματικό στήσιμο στη σκηνή, κέρδισαν κατά κράτος ένα κοινό στο οποίο είχαν πολλούς φανατικούς οπαδούς. Επίσης, ήταν η πρώτη μπάντα που κατάφερε να έχει σχεδόν απόλυτα σύμμαχό της τον ήχο…

Το setilist ισορρόπησε όμορφα ανάμεσα σε όλες τις εποχές της δισκογραφίας τους, με εξαίρεση το πείραμα των A Dead Poem/Sleep Of The Angels, ενώ η διασκευή στο black-thrash μακελειό των Thou Art Lord, Societas Satanas, αποδείχτηκε ιδιαίτερα «στρατηγική»…

Down

Τι να πει κανείς για τη μπάντα η οποία αποτέλεσε το όχημα για να ξεδίνουν από το 1991 εξέχοντα μέλη των Pantera, Corrosion of Conformity, Crowbar και Eyehategod…

Οι Down από τη Νέα Ορλεάνη, εμφανίζονταν την τελευταία διετία με δύο «χτυπητά» τρωτά επί σκηνής: την κατάσταση της φωνής του Phil Anselmo και τη γενικά διεκπεραιωτική στάση των δύο ογκόλιθων – κιθαριστών, Pepper Keenan και Kirk Windstein.

Κάτι όμως, τα γενέθλια του Anselmo μία ημέρα πριν τη συναυλία (έκλεισε τα 45), για τα οποία έλαβε το καθιερωμένο Happy Birthday τραγουδάκι, κάτι το ότι είχαν κέφια, κάτι ο καλός θεός που βοήθησε να μην είναι κλειστό το καταταλαιπωρημένο λαρύγγι του Phil, οι Down ξεσάλωσαν κυριολεκτικά.

Έμφαση στο πρώτο και αξεπέραστο «Nola» του 1995, τέσσερα κομμάτια από το «Down II – A Bustle In Your Hedgerow» του 2002, αφιέρωση του There’s Something On My Side στο ελληνικό κοινό, Lifer αφιερωμένο στον Dimebag «εκεί ψηλά», Lysergik Funeral Procession στη μνήμη του Jeff Hanneman των SLAYER οι οποίοι θα ακολουθούσαν… Το τελευταίο EP τους εκπροσωπήθηκε από το Witchtripper, ενώ το Over The Under αγνοήθηκε επιδεικτικά…

Ο Phil έπαιζε το κοινό στα δάχτυλά του, αστειευόταν, χυδαιολογούσε, η πίεση στις πρώτες σειρές αυξανόταν για πρώτη φορά «επικίνδυνα», στο αποχαιρετιστήριο Bury Me In Smoke, οι roadies της μπάντας ανεβαίνουν στη σκηνή, αναλαμβάνουν να αναπαράγουν εκείνοι το riff-γρανίτη με τα μέλη της μπάντας να κάνουν κάθε είδους παλαβομάρα σε ένα κλίμα πάρτι…

Slayer

Οτιδήποτε πομπώδες και να προσπαθήσει να πεις κανείς για τους Slayer και το μέγεθός τους, θα ακουστεί κοινότοπο και βαρετό… Όλα έχουν ειπωθεί στα 30 χρόνια, τα οποία έχουν μεσολαβήσει από το ντεμπούτο τους, «Show No Mercy», του 1983. Πρόκειται απλούστατα για την κορυφαία ακραία metal μπάντα όλων των εποχών.

Το 2013 επιφύλασσε το μεγαλύτερο ίσως χτύπημα στην ιστορία τους, με το θάνατο του βασικού τους συνθέτη, Jeff Hanneman.

Με το εναρκτήριο, ομώνυμο κομμάτι από τον τελευταίο τους δίσκο, «World Painted Blood», οι «σφαγείς» βγήκαν στη σκηνή στις 11 ακριβώς, έχοντας πίσω από τα τύμπανα τον άρτι επιστρέψαντα Paul Bostaph και στην δεύτερη κιθάρα τον τεράστιο στη thrash σκηνή Gary Holt των επίσης τεράστιων Exodus, ο οποίος (μουσικά) δεν επέτρεψε να γίνει εμφανές το κενό του Jeff Hanneman.

Ο Tom Araya, με μούσι που προσιδίαζε στο «ναυαγό» Tom Hanks, αδυνατεί να «χτυπηθεί» μετά από μια εγχείριση στη σπονδυλική του στήλη, κάτι που, όσο να ‘ναι, αφαιρεί κάτι από τη μαγεία της απόλυτης έκλυσης/έκρηξης ενέργειας της μουσικής των Slayer.

Η κιθάρα του θανόντος Hanneman αναπαυόταν πάνω στη συστοιχία των ενισχυτών Marshall, για να θυμίζει ότι μερικοί άνθρωποι σε πολύ συγκεκριμένες θέσεις και ρόλους είναι τελικά αναντικατάστατοι.

Στο At Dawn They Sleep, το μοναδικό κομμάτι από το υπέρτατο Hell Awaits, ο τρελοκαμπέρης Anselmo εφορμά και πάλι στη σκηνή και «καταπίνει» το ρεφρέν από τον Araya, ο οποίος χαμογελούσε με συγκατάβαση, αφού «ο Phil έχει τα γενέθλιά του»…

Αυτό όμως που συνέβη μετά το Seasons In The Abyss, θα το θυμόμαστε για καιρό: ο Anselmo εμφανίζεται για τελευταία φορά μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας και αφού βγάζει ένα λογύδριο για το πόσο ασήμαντος είναι μπροστά στους θεούς του τους Slayer (!), οι τελευταίοι αρχίζουν να εκτελούν στην εντέλεια το «F***** Hostile» των Pantera με τον Phil στα φωνητικά και τον Araya να τον σιγοντάρει! Η στιγμή θα μείνει αξέχαστη και έχει ήδη γραφτεί στην ιστορία…

Το encore ήταν ένας φόρος τιμής στον Jeff Hanneman, αφού το πανό με το λογότυπο των Slayer έδωσε τη θέση του στο γνωστό, παραλλαγμένο σήμα κατατεθέν της μπύρας Heineken, με το επώνυμό του, πλαισιωμένο από τις φράσεις Angel Of Death – Still Reigning (1964-2013). Η τριπλέτα South Of Heaven – Raining Blood – Angel of Death τιμήθηκε από τους οπαδούς του ακραίου μεταλλικού ήχου, του thrash metal, με τα παραδοσιακά mosh pit, στα οποία εφαρμόζεται η λογική της «καλοπροαίρετης φιλικής βίαιης διασκέδασης»… Υπήρξε άραγε κανείς ο οποίος να εγκατέλειψε το χώρο του Heavy By The Sea δυσαρεστημένος απ’ όσα προηγήθηκαν;

Γιώργος Παυλόπουλος