Η πολιτική διαθήκη της Έλλης Παππά, τα δύο κείμενά της που είχε καταθέσει το 1993 και το 1995 στα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη, με τη ρητή εντολή να δημοσιευτούν μετά το θάνατό της, μόλις κυκλοφόρησαν, υπό τον τίτλο «Έλλη Παππά, Μαρτυρίες μιας διαδρομής», σε επιμέλεια του ιστορικού Τάσου Σακελλαρόπουλου.

Η πολιτική διαθήκη της Έλλης Παππά, τα δύο κείμενά της που είχε καταθέσει το 1993 και το 1995 στα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη, με τη ρητή εντολή να δημοσιευτούν μετά το θάνατό της, μόλις κυκλοφόρησαν, υπό τον τίτλο «Έλλη Παππά, Μαρτυρίες μιας διαδρομής», σε επιμέλεια του ιστορικού Τάσου Σακελλαρόπουλου.

Η Έλλη Παππά, σημαντικό στέλεχος του ΚΚΕ και σύντροφος του Νίκου Μπελογιάννη, κατέθεσε τις δικές της εμπειρίες αφήνοντας στους ιστορικούς να αποτιμήσουν μια ταραγμένη περίοδο. Τα γραπτά της καλύπτουν τη διαδρομή της από τις αρχές της δεκαετίας του ’40 έως και τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Το πρώτο κείμενο που είχε εμπιστευτεί στο Μουσείο Μπενάκη αναφερόταν στην «Υπόθεση Πλουμπίδη», ενώ το δεύτερο τμήμα των μαρτυριών της απαρτιζόταν από έναν πρόλογο, ένα αυτοβιογραφικό σημείωμα, μια σειρά συγκλονιστικών επιστολών με τίτλο «Γράμματα στο γιο μου», ένα ιδιόχειρο γράμμα του Νίκου Πλουμπίδη, καθώς και μια επιλογή από παλαιότερα άρθρα της στις εφημερίδες «Αυγή» και «Νέα».

Με την ελπίδα ότι οι καταγεγραμμένες εμπειρίες της «μπορούν ίσως να χρησιμεύσουν σε κάτι», η Έλλη Παππά, υπογραμμίζει ότι «η αλλαγή μεθόδων λειτουργίας, λήψης και εφαρμογής των αποφάσεων, ο σεβασμός στους αγωνιστές, είναι πλέον στοιχειώδεις ανάγκες για την Αριστερά του τόπου μας, ύστερα από τις σκληρές εμπειρίες της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού».

Με αιχμηρό τρόπο καταγράφει τις πολιτικές εκτιμήσεις αλλά και τη σχέση της με σημαντικά πρόσωπα του ελληνικού κομμουνιστικού κόμματος, φωτίζοντας με διαφορετικό τρόπο τις εσωκομματικές διεργασίες αλλά και την πορεία της Αριστεράς μετά τον εμφύλιο. Η μορφή του Νίκου Μπελογιάννη κυριαρχεί, όπως είναι αναμενόμενο, όμως ένα μεγάλο μέρος των γραπτών της αναφέρεται και στην παρουσίαση της δράσης και του οράματος του Νίκου Πλουμπίδη. Σύμφωνα με την ίδια, ο Πλουμπίδης ανήκε μαζί με τους Χρύσα Χατζηβασιλείου και Στέργιο Αναστασιάδη, σε εκείνα τα μέλη του πολιτικού γραφείου που είχαν αντιταχθεί στην απόφαση για ένοπλο αγώνα. «Και οι τρεις εξοντώθηκαν διπλά. Με την απομόνωση, τη δυσφήμιση ή το δια της σιωπής θάψιμο από το ίδιο το Κόμμα, στο οποίο ήταν στρατευμένοι με αφοσίωση και συνέπεια μέχρι θανάτου», γράφει η Παππά. Ιδιαίτερη έμφαση δίνει επίσης και σε τρία πρόσωπα: στο στενό συνεργάτη του Ζαχαριάδη, Θανάση Λυκογιάννη, στον Νίκο Βαβούδη και τον Δημήτρη Βλαντά.

Τα απομνημονεύματα της Έλλης Παππά έρχονται να προστεθούν στο πλούσιο συγγραφικό της έργο, ένα μέρος του οποίου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΄Aγρα: «Αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς στο κεφάλαιο του Μαρξ», «Η κομμούνα του 1871», «Σπουδή στο θέμα της ελευθερίας», «Μακιαβέλλι ή Μαρξ», «Γράμματα στον γιο μου» κ.α..

Πληροφορίες: «Έλλη Παππά, Μαρτυρίες μιας διαδρομής», έκδοση της Βιβλιοθήκης του Μουσείου Μπενάκη, επιμέλεια: Τάσος Σακελλαρόπουλος.