Ο σκύλος της Μέριλιν Μονρόε, το μοναδικό πλάσμα που την αγαπούσε αληθινά, σύμφωνα με την ίδια, έγινε μυθιστορηματικός ήρωας.

Η Μέριλιν Μονρόε είναι ένα πρόσωπο που παραμένει πάντα στην επικαιρότητα, ακόμη και αρκετά χρόνια μετά το θάνατό της. Στη Βρετανία γνωρίζει μεγάλη επιτυχία ένα βιβλίο που παρουσιάζει τα τελευταία δύο χρόνια της Μέριλιν μέσα από τα μάτια του σκύλου της.

Ο Maf, υποκοριστικό του «Mafia Honey», είναι ένα μαλτέζικο τεριέ, δώρο του Φρανκ Σινάτρα το 1960, προς τη Μέριλιν. Είναι επίσης ο «αφηγητής» του τελευταίου βιβλίου – υποψηφίου για το βραβείο Booker- του Andrew O'Hagan, «The Life and Opinions of Maf the Dog and of His Friend Marilyn Monroe», που περιγράφει τη ζωή στις ΗΠΑ στις αρχές του ’60.

Ο O'Hagan, ξεφεύγοντας από τις προηγούμενες δουλειές του, αποφάσισε να ασχοληθεί σε αυτό το βιβλίο με έναν συνδυασμό των ιστοριών με ζώα –μια μακρά Σκωτσέζικη παράδοση- και της ζωής της Μέριλιν Μονρόε, που τον γοήτευε από τότε που ήταν μικρός.

Ο Μαφ μιλάει για τη λογοτεχνία, τη φιλοσοφία, και οτιδήποτε άλλο τον ιντριγκάρει. Ο κόσμος του περιλαμβάνει γάτες που μιλούν με περίτεχνους ποιητικούς τρόπους, κοριούς με πένθιμες ρώσικες ψυχές και ζαλισμένες πεταλούδες α λα Ναμπόκοφ.

Μάλιστα, η εμμονή του O'Hagan για αυθεντικότητα, τον έβαλε σε μπελάδες με την αστυνομία στην Καλιφόρνια, όταν τον βρήκαν να σκύβει έξω έξω από τα σπίτια για να δει τα πράγματα από την οπτική γωνία ενός σκυλιού.

Σε συνέντευξή του στο Reuters για την τελευταία δουλειά του δήλωσε: «με ενδιέφερε πάντα να συνδυάζω δύο κόσμους. Πιστεύω πως κάθε συγγραφέας είναι συνθέτης και αν είμαστε καλοί προσπαθούμε να φέρνουμε τα πράγματα σε συνασπισμό, κάτι που συχνά είναι απρόβλεπτο, αλλά και πιο πλήρες. Θέλω να πω, η Μέριλιν Μονρόε, Χριστέ μου! Ακόμη με αφήνει άφωνο.

Αν θέλετε να δείτε τις αντιφάσεις, αναφέρω έναν μεγάλο αριθμό, που αφορούν μία γυναίκα. Κάποιος που φαίνεται τόσο όμορφος, αλλά και τόσο εκτεθειμένος στην ασχήμια. Κάποιος που φαίνεται τόσο τυχερός και συνάμα του λείπει τόσο η τύχη. Κάποιος που φαίνεται τόσο ζωντανός, αλλά που αποπνέει τόσο το θάνατο. Κάποιος που μοιάζει τόσο ευτυχισμένος και αισιόδοξος και όμως είναι κατά κάποιο τρόπο, σχεδόν κρυφά, μια συγκέντρωση θλίψης και απαισιοδοξίας. Η Μέριλιν τα έχει όλα αυτά σε ένα άτομο.

Ένας από τους λόγους που με ώθησαν να γράψω αυτό το βιβλίο και να πω την αλήθεια, ήταν για να προσπαθήσω να σώσω αυτό το άτομο από τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται - κατά μία έννοια, για να φέρω πίσω τη γυναίκα. Και σκέφτηκα ότι μόνο ένα σκυλί θα μπορούσε να την αντικρύσει με αγάπη ή χωρίς, αληθινά. Η Μέριλιν είπε κάποτε ότι οι άνδρες την χρησιμοποιούσαν και οι γυναίκες την έκριναν και ότι μόνο ο σκύλος της την αγαπούσε».