Ίσως και να «βγαίναμε» από το ΔΝΤ. Να γινόμασταν σχεδόν… Ντιτρόιτ και να πουλούσαμε την τέχνη του για να εξοφλήσουμε το χρέος μας.

Ίσως πάλι και να αποκτούσε η πόλη μία πιο ανθρώπινη πλευρά. Με εικαστικά μηνύματα βγαλμένα από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο. Με την αλληλεγγύη να κοσμεί το γκρίζο αστικό τοπίο και να μην αποτελεί μόνο θεωρίες ειπωμένες, από τους συνήθεις...υπόπτους του τηλεοπτικού δέκτη.

Ίσως όλοι να συμπεριφερόμασταν σα να ήταν Χριστούγεννα όλον το χρόνο. Να βλέπαμε τον συνάνθρωπο και όχι τον «αλήτη», που δε θέλει να δουλέψει και τρώει τα χρήματα των γονιών του. Τον «άνθρωπο» και όχι τον άστεγο που «κάτι» δε φρόντισε και γι’ αυτό κατέληξε να κοιμάται στους δρόμους.

Ίσως η τέχνη να μας έκανε να δούμε με άλλο μάτι τις γειτονιές και τις πολυκατοικίες. Πιο όμορφες, πιο ουσιώδεις. Σαν κτίσματα με ζωή, που κάπου εκεί μέσα διαδραματίζονται καθημερινές ιστορίες, με αληθινά αισθήματα, λύπες, χαρές, στενοχώριες και γέλια.

Ίσως πάλι τα διαμερίσματα να γινόταν απλησίαστα και να αναγκαζόμασταν να εγκαταλείψουμε μία πόλη-κομψοτέχνημα, επειδή δε θα αντέχαμε το οικονομικό κόστος. Ίσως ακόμα και τότε η νέα γενιά να αναγκαζόταν να γίνει ξανά ένα «νέο κύμα οικονομικών μεταναστών» σε άλλα κράτη.

Ίσως πάλι να συνηθίζαμε τόσο πολύ στην τέχνη του, που να μη μας έκανε εντύπωση πια. Το παράδειγμα της Ακρόπολης, που πλέον προκαλεί δέος μόνο στους τουρίστες δεν είναι τυχαίο εξάλλου.

Και όλα αυτά στις καλές περιπτώσεις (ναι, μην απορείτε) γιατί στη χειρότερη εκδοχή ποιος ξέρει; Ίσως οι απανταχού γιαγιάδες να «ασβέστωναν» τους…λερωμένους τοίχους και να αρχίζαμε πάλι από την αρχή.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]