Η ψυχολογία της λογοτεχνίας ξεδιπλώνεται στο δοκίμιο που έγραψε ο Σίγκμουντ Φρόυντ το 1927, με τίτλο "Ο Ντοστογιέφσκι και η πατροκτονία".

Στη διάρκεια του πλούσιου και πολυτάραχου βίου του ο  Φρόυντ δεν ασχολήθηκε μόνο με την κλινική ψυχανάλυση και τη συγγραφή επιστημονικών βιβλίων και μελετών που άλλαξαν άρδην τον τρόπο που κατανοούμε και αντιμετωπίζουμε σήμερα τις ψυχικές ασθένειες,  αλλά μελέτησε σε βάθος τη λογοτεχνία και το θέατρο.

Ασχολήθηκε ενεργά με το ζήτημα της άσκησης της ψυχαναλυτικής μεθόδου από μη ιατρούς εισάγοντας τον όρο "ψυχολογία της λογοτεχνίας". Σε πολλά κείμενά του ανέλυσε με τρόπο διεισδυτικό και πρωτότυπο κλασικά μυθιστορήματα και θεατρικά έργα, θέλοντας να δείξει ότι πολλές από τις θεωρίες του επιβεβαιώνονταν από τη δράση και συμπεριφορά των ηρώων τους.

Μια τέτοια περίπτωση είναι το βιβλίο «Ο Ντοστογέφσκι και η πατροκτονία» όπου ο Φρόυντ επιχειρεί να ψυχαναλύσει τον μεγάλο Ρώσο συγγραφέα και να προσεγγίσει ερμηνευτικά το κορυφαίο του μυθιστόρημα, Αδερφοί Καραμάζοφ.

Ο Φρόυντ έγραψε το«Ο Ντοστογέφσκι και η πατροκτονία» και αν και είναι κριτικός απέναντι στο έργο του συγγραφέα, κατατάσσει τους αδερφούς Καραμαζόφ μεταξύ των τριών σπουδαιότερων έργων λογοτεχνίας.

Εκτός από τους Ρώσους, ο Ντοστογέφσκι επηρέασε σημαντικά και πολλούς άλλους σύγχρονούς του και μελλοντικούς συγγραφείς, όπως οι Τόμας Μαν, Ερνεστ Χεμιν, Βιρτζίνια Γουλφ κα. Ο Αλμπερ Καμύ αναγνώριζε στον Ντοστογέφσκι τον σπουδαιότερο προφήτη του 20ού αιώνα, ενώ τόσο ο Νίτσε όσο και ο Φρόυντ έχουν αντλήσει από το έργο του.

Πληροφορίες: Το βιβλίο «Ο Ντοστογέφσκι και η πατροκτονία» του Σίγκμουντ Φρόυντ κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις Πατάκη.