Ξαναζεσταμένο φαγητό από την νεαρή Kαναδέζα που μεγάλωσε, παντρεύτηκε, χώρισε και τώρα, βαδίζει στα radio-friendly χνάρια της Gwen Stefani.

Η Avril Lavigne εμφανίστηκε στο προσκήνιο το 2002 με το «Sk8r Boi» έχοντας σαφείς κιθαριστικές διαθέσεις, αλλά εννιά χρόνια αργότερα έχει αλλάξει αρκετά. Μπορεί το mainstream pop/punk ύφος να αντικαταστάθηκε γρήγορα από μια πιο εύπεπτη gothcic/emo φάση στον δεύτερο δίσκο της, αλλά στον τρίτο παγιώθηκε το στιλ και το ύφος που διατηρεί έως σήμερα, δηλαδή της απομίμησης της Gwen Stefani, τουλάχιστον μέχρι να γίνει κάτι άλλο της μόδας.

Αν ήταν μόνο οι στιλιστικές επιλογές, δεν θα ήταν πρόβλημα, αλλά ό,τι ξεχωριστό είχε να παρουσιάσει ως καλλιτέχνιδα ξεπλύθηκε με τις μαύρες βαφές μαλλιών και συρρικνώθηκε στο στεγνωτήριο με τα παλιά baggy shorts.

Όπως και η μουσική της, η οποία πλέον είναι καθαρή pop «της σειράς», με λίγες παραπομπές στο πιο «rock παρελθόν» με σαφώς περισσότερες electro και hip-hop νότες. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το «Goodbye Lullaby» είναι στην ουσία το sequel του «The Best Damn Thing», χωρίς να έχει την διάθεση να αλλάξει τίποτα, αφού η συνταγή «πέτυχε» την πρώτη φορά.

Σαν δίσκος δεν έχει καμία συνοχή και ακούγεται περισσότερο σαν μια συλλογή τραγουδιών με 2-3 singles που (κουτσά-στραβά) θα ακουστούν, όπως τα «What the Hell» και «Smile», ενώ τα υπόλοιπα απλά υπάρχουν για να συμπληρώνουν τη διάρκεια σε full length. Τα singles δεν είναι σε καμία περίπτωση άσχημα, αλλά δεν πείθουν ότι μπορεί να γράψει κάτι παραπάνω από ένα radio-friendly τραγούδι με συγκεκριμένη ημερομηνία λήξεως.

Καλλιτέχνης: Avril Lavigne

Album: «Goodbye Lullaby»

Δισκογραφική: RCA / Sony Music

Βαθμολογία: 6 / 10

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΛΕΓΡΙΝΗΣ