Δεκαέξι χρόνια χρειάστηκαν για να κυκλοφορήσει νέο album η μπάντα από το Ohio, που μεσουράνησε στα 90s, χάθηκε στα 00s και τώρα είναι και πάλι εδώ, προσπαθώντας να συνεχίσει από εκεί που μας άφησε.

Στα χρόνια που μεσολάβησαν από το «1965» μέχρι το «Do The Beast»,  ο Dully δεν έκατσε φυσικά άπραγος, είτε με τους Twilight Singers, είτε με τους Gutter Twins, δε μας άφηνε να ξεχάσουμε αυτή τη φωνή, που τόσο λατρέψαμε και τις ιστορίες του γύρω από τα χαμένα αμερικανικά όνειρα.

Μετά την εμφάνισή τους στο περσινό φεστιβάλ του SXSW, δίπλα στον Usher, ήρθε η ανακοίνωση ότι η μπάντα που λατρέψαμε δεν παρέδωσε τα όπλα.  Το κενό της ηχηρής απουσίας του σπουδαίου  κιθαρίστα Rick McCollum καλύπτεται από μέλη των Raconteurs και Queens Of The Stone Age, η Sub Pop τους ξαναφέρνει κάτω από τη φιλόξενη στέγη της και τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά. Ή μήπως όχι;

Χρησιμοποιώντας το «Algiers» ως έναν άτυπο «κράχτη» του όλου εγχειρήματος, εντυπωσιάζεσαι. Λες ότι ναι, οι παλιόφιλοι είναι και πάλι εδώ. Το συγκεκριμένο συγκαταλέγεται άνετα ανάμεσα στα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ, ένας υπέροχος ύμνος στις βασανισμένες ψυχές αυτού του κόσμου, με τόνους αισθητικής αμερικανικής suburbia, περασμένο με ένα spaghetti western φίλτρο,  ένας συνδυασμός στον οποίο ο Dully είναι μανούλα.

Μακάρι να ήταν έτσι και το υπόλοιπο album, αλλά δυστυχώς δεν είναι.  Ακούγοντας το «Τέρας» των Afghan Whigs έχεις συνεχώς την αίσθηση ότι πάει κάτι να γίνει, ότι η επόμενη μεγάλη έκρηξη είναι εδώ, ότι ο Dully τα κατάφερε πάλι να σε παρασύρει στο χαοτικό του σύμπαν. Η πόρτα αυτού του καταραμένου σύμπαντος, που τόσο λατρέψαμε, απλά αχνοφαίνεται και εσύ μένεις μετέωρος.

Είναι εμφανές ότι θέλουν να συνεχίσουν από εκεί που έμειναν, μια εικοσαετία μετά όμως, θα περιμέναμε να το κάνουν με έναν μεγαλύτερο… σαματά. Καμία σύνθεση πέρα από το προαναφερθέν δε σε κάνει να νιώσεις όπως θα έπρεπε, ακούγοντας έναν δίσκο τους. Ακούγονται βασικά σαν μια άτυπη «υπενθύμιση» του παρελθόντος, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για το μέλλον.

Υπάρχουν φυσικά, στιγμές που ξεχωρίζουν, όπως το εθιστικό και σχεδόν «χαρούμενο» «Matamoros» και το ατμοσφαιρικό και θλιμμένο «It Kills». Εν τέλει όμως και για να μην πέσουμε σε πολλές αναλύσεις, είναι φυσικά ευχάριστη η επιστροφή των Afghan Whigs, έστω και με ένα album κατώτερο των προσδοκιών. Είναι απλό και ειλικρινές rock n’ roll, σταλμένο κατευθείαν από την δεκαετία του ’90. Αν αυτό σας ικανοποιεί, τότε το αποτέλεσμα θα σας αποζημιώσει. Αν πάλι όχι, κάτι μας λέει ότι οι παλιόφιλοι δεν έχουν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη. Θα δείξει…   

Album: «Do the Beast»
Καλλιτέχνης: The Afghan Whigs
Label: Sub Pop
Βαθμολογία: 7/10

Ροζίνα Αράπη