Μια πετυχημένη «επιστροφή στα βασικά» για τους σύγχρονους Queen της arena rock, που δεν απογοητεύει.

Οι Foo Fighters, όπως οι Queen, είναι ένα από τα συγκροτήματα που, πάρα τον ήχο και την ιδιομορφία των βασικών συντελεστών του, χαίρει σχεδόν καθολικής αποδοχής από τους ακροατές του mainstream ραδιοφώνου και τον Τύπο. Με αυτόν τον δίσκο μάλιστα, τον έβδομο για την ακρίβεια, θα μπορούσαμε και επίσημα πλέον, να μην αναφερόμαστε καν στο Dave Grohl ως «ο drummer των Nirvana», αλλά ως «η ιδιοφυΐα των Foo Fighters».

Ο ήχος των Foo Fighters δεν είναι πολύπλοκος, αφού πρόκειται για παραδοσιακό arena rock, τον οποίο θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε «παλαιάς κοπής», αφού το «Wasting Light» ηχογραφήθηκε αποκλειστικά με αναλογικά μηχανήματα. Τώρα, αν κανείς διακρίνει καμιά ουσιαστική διαφορά έναντι μιας ψηφιακής παραγωγής, είναι αποκλειστικά (μια πομπώδης) συζήτηση για «ειδικούς».

Το ηχητικό αποτέλεσμα είναι όμως, σε θέση να πείσει τον μέσο ακροατή ότι η ωμή και ζωντανή παραγωγή δίνει μια ζεστασιά στον ήχο που συνδυάζεται ιδανικά με τις μελωδίες του «White Limo» και του «Rope».

Συμπερασματικά, έχουμε μια επιστροφή στη φιλοσοφία και στον ήχο του «The Color and the Shape» που εξυπηρετεί τους Foo Fighters του 2011. Τα μεγάλα choruses με τις anthemic διαθέσεις ίσως να ακούγονταν παρωχημένα αν παιζόντουσαν υπό συνθήκες πέραν των μεγάλων συναυλιών σε αρένες με μεγάλα θεάματα και 50.000 θεατές.

Ο ήχος τους πλέον, είναι ολοκληρωμένος ή μάλλον «ώριμος», αφού έχουν πλήρη γνώση του πού βρίσκονται και ποιοι είναι. Δεν έχουν την ανάγκη κανενός μεγάλου hit (τα «My Hero» και «Breakout» δύσκολα ξαναγράφονται) και πια, δείχνουν να απολαμβάνουν την υστεροφημία τους. Το μόνο ερώτημα είναι που πάνε μετά από αυτό;

Καλλιτέχνης: Foo Fighters

Album: Wasting Light

Label: RCA

Βαθμολογία: 8/10

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΛΕΓΡΙΝΗΣ