Ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα που ξεπήδησαν από τα 00s πάτησαν επιτέλους επί αθηναϊκού εδάφους και αποθεώθηκαν.

Ο χώρος στον οποίον πριν λίγες εβδομάδες τραγουδούσαν λαϊκοί βάρδοι, επιλέχθηκε για να φιλοξενήσει τους indie ύμνους της παρέας των Interpol από τη Νέα Υόρκη. Παράξενο, αλλά βγήκε σε καλό, μιας και το κατάμεστο Entertainment Stage αποδείχθηκε ένας πολύ σωστός συναυλιακός χώρος.

Το κοινό μαζεύτηκε από νωρίς, κρεμάστηκε από τα μπαλκόνια και ετοιμάστηκε να ζήσει την εμπειρία που λέγεται Interpol. Η αρχή όμως της βραδιάς ανήκε στους Electric Litany.Το εγχώριο συγκρότημα κατέκτησε τη σκηνή και τους θαμώνες, παραδίδοντας ένα set άκρως ατμοσφαιρικό και ονειρικό. Τόσο μαγικοί ήταν επί σκηνής που για λίγο ξέχασα ότι μετά θα ακολουθούσαν οι Interpol, αυτό που έβλεπα μου αρκούσε. Το τελευταίο τους album «How To Be A Child And Win The War» δίκαια συγκαταλέγεται ανάμεσα στα καλύτερα τραγούδια που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια.

Η συνέχεια όμως, ήταν αυτή που έκανε την καρδιά να χτυπάει. Λίγο σπρώξιμο για να φτάσουμε μπροστά, λίγη υπομονή και ναι… η στιγμή έφτασε. Οι Interpol βρίσκονταν στη σκηνή. Μια θάλασσα από ουρλιαχτά σκέπασε τους ήχους της κιθάρας και των drums. Ο Paul Banks, o Daniel Kessler, ο Sam Forgarino και ο νέος στο group Brad Tuax, που αντικατέστησε τον Carlos D., ήταν εκεί. Και με το καλύτερο setlist που θα μπορούσαν να έχουν.

Όλα τα λατρεμένα, χιλιοτραγουδισμένα κομμάτια που ακούμε ξανά και ξανά όλα αυτά τα χρόνια, τώρα ακούγονταν ζωντανά. Είχε έρθει η ώρα να χορέψουμε και να χοροπηδήσουμε με τα «Say Hello To The Angels» , «The Heinrich Maneuver», «Slow Hands» και «C’Mere», να συγκινηθούμε με το «Hands Away» και «NYC» και να καταλήξουμε όλοι να τους αποχαιρετήσουμε με ένα τεράστιο χαμόγελο μετά τα συγκλονιστικά «Not Even Jail» και «Obstacle 1».

Ο κόσμος ήταν απλά υπέροχος, χόρευε, τραγουδούσε, ούρλιαζε, όπως θα έπρεπε να συμπεριφέρεται σε μια συναυλία. Οι ίδιοι ήταν σφιχτοδεμένοι, ορεξάτοι και φαίνονταν σαν να μη πιστεύουν την αγάπη που εισέπρατταν. Παρεμπιπτόντως, ο Daniel Kessler έγραψε στο twitter της μπάντας λίγες ώρες μετά τη συναυλία ότι το ελληνικό κοινό ήταν ένα από τα καλύτερα που έχει δει.

Μετά την εμφάνιση των Interpol τα σχόλια ήταν διφορούμενα. Αναμενόμενο βέβαια, αφού είναι συνηθισμένη και αδικαιολόγητη η τακτική κάποιων να αφορίζουν αυτούς που πριν μερικά χρόνια προσκυνούσαν. Κάποιοι λοιπόν, τους βρήκαν υποτονικούς και δεν απογειώθηκαν όσο περίμεναν. Κάποιοι τους βρήκαν μαγικούς.

Προσωπικά αισθάνομαι απέραντη ευτυχία που είδα ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, ίσως όχι στην καλύτερη στιγμή τους (το τελευταίο τους album είναι μέτριο), αλλά δυνατούς και απολαυστικούς. Εύχομαι η επόμενη φορά να μην αργήσει τόσο πολύ.

ΡΟΖΙΝΑ ΑΡΑΠΗ