Το ποτό δεν ήταν ποτέ περιθωριοποιημένο κι αποκομμένο από την παγκόσμια τέχνη. Ας ρίξουμε μια ματιά σε 5 γνωστές δημιουργίες μεγάλων καλλιτεχνών, στις οποίες το ποτό είχε πρωταρχικό ρόλο.

Τιτσιάνο – The Bacchanal of the Andrians (1523-1526)

Η μέθη δεν είχε παρουσιαστεί ποτέ ξανά τόσο όμορφη κι ελκυστική, όσο στον πίνακα του Τιτσιάνο, που παρουσιάζει μια γιορτή με άφθονο κρασί στην ύπαιθρο. Οι πότες βρίσκονται εκτός ελέγχου γεμάτοι χάρη, η κανάτα του κρασιού ισορροπεί στα χέρια ενός άνδρα και το κρασί τους έχει απελευθερώσει όλους από κάθε αναστολή και τους μετέτρεψε σε άκρως ερωτικές μορφές. Αυτοί οι μέθυσοι δεν κοροϊδεύουν ο ένας τον άλλο. Αντίθετα όλοι μοιάζουν τόσο ερωτευμένοι και χαρούμενοι.

Michelangelo – Μεθυσμένος Βάκχος (1496-1497)

Στην μυθολογία και κυρίως στην τέχνη της Αναγέννησης, ο Βάκχος ήταν ένας ισχυρός θεός, που παρέσυρε τους θνητούς με το κρασί του. Ο νεαρός Michelangelo στο γλυπτό του, είδε τον συγκεκριμένο μύθο διαφορετικά. Ο Βάκχος αποτυπώνεται ως μια τρελαμένη οντότητα, μεθυσμένη και τρομακτική.  Τα μάτια του είναι σοκαριστικά άδεια και το κεφάλι του γέρνει αδέξια καθώς αρχίζει να χάνει τον έλεγχο.

Gilbert and George – Gordon's Makes Us Drunk (1972)

Σε αυτό το περίεργο εικαστικό βίντεο, οι Gilbert και George στέκονται και πίνουν από ένα μπουκάλι τζιν με τη συνοδεία κλασικής μουσικής. Κατά τη διάρκεια του βίντεο οι δυο τους παρουσιάζονται εμφανώς μεθυσμένοι, κάνοντας αδέξιες κινήσεις. Το συγκεκριμένο έργο είναι από τις πρώτες χρήσεις του βίντεο στην τέχνη και υπογραμμίζει με μεγάλη επιτυχία την απελπισμένη αναζήτηση του ανθρώπου για έκσταση και λήθη.

Degas – In a Cafe (1873)

Η πράσινη νεράιδα, το αγαπημένο ποτό αψέντι, είναι πραγματικά ένα «διαβολεμένο» ποτό σε αυτό το πορτρέτο που αποτυπώνει τη ζωή στο Παρίσι περίπου 150 χρόνια πίσω. Ο Degas εστιάζει στο πρόσωπο μιας γυναίκας που κάθεται σκεπτική μπροστά από το πράσινο «δηλητήριό» της στο τραπέζι μιας καφετέριας. Πρόκειται για ένα καυστικό σχόλιο του κόσμο που συνεχώς αλλάζει: μόνη στην πόλη και αποκομμένη μέσα στον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής της πόλης. Στέκεται και σκέφτεται περιμένοντας να παραδοθεί στο μαγευτικό μούδιασμα του ποτού.

Velazquez – O θρίαμβος του Βάκχου ή Οι πότες (1628-1629)

Σε αυτό το εξαιρετικά ειρωνικό κομμάτι τέχνης, ο Ισπανός ζωγράφος αντιπαραθέτει τον μύθο με την πραγματικότητα, την υψηλή τέχνη με την σύντομη και θνητή ανθρώπινη ύπαρξη. Ο συγκεκριμένος πίνακας μοιάζει με ένα σύγχρονο φωτογραφικό έργο, αποτυπώνει τον θεό Βάκχο να έχει κατέβει στην Ισπανία. Στη θέση των σατύρων και των μαινάδων που συνήθως τον ακολουθούσαν κατά τον μύθο, ο Βάκχος περιβάλλεται από ατημέλητους «μεθύστακες». Ο μύθος του κρασιού ως πολιτιστικού στοιχείου ψυχαγωγίας και ευζωίας συναντά την πραγματικότητα του ποτού ως τρόπου διαφυγής από την φτώχεια και την μιζέρια.